Week vier...
De dagen vliegen voorbij, snoetje, en toch heb ik het gevoel dat je al veel langer dan bijna vier weken bij ons bent. Je bent al zo geïntegreerd in ons leven...Momenteel lig je rustig te slapen, terwijl je broer wat tv kijkt. Daarnet heb je nog een heel tijdje bij Vallery gezeten, in kommahouding op haar schouder hangend, en je genoot ervan: je sliep, maar trok af en toe iets wat op een glimlach leek, en kreunde af en toe van plezier. Toen ze je na een half uurtje toch in je wiegje wilde leggen, begon je even te huilen, wat genoeg zei over hoe leuk je het wel vond.
Vrijdag zijn we (Wolf, jij en ik) samen naar Kind en Gezin geweest, voor de algo- ofte gehoorstest. Je was weer je eigen rustige zelf, bleef rustig doorslapen terwijl de test werd afgenomen, en ook daarna, toen je werd uitgekleed, gemeten en gewogen werd, bleef je rustig, al was je nu uiteraard wel wakker. Het verdict: je oren zijn prima in orde, je woog 3.770 kilo, en was ondertussen al gegroeid tot 53 centimeter. Je bent goed bezig dus! De verpleegster vond jou ook al enorm alert, je volgde prima alle geluiden en lichtimpulsen, en probeerde je hoofdje al dapper rechtop te houden. Eigenlijk iets voor een iets oudere baby, zei ze. Goed dus!
Ook al begon het stilaan je etenstijd te worden (en die van Wolf en mij), toch zijn we nog snel naar de Dreamland gereden om een wippertje. Je hebt daar duidelijk behoefte aan: toen ik je woensdagmiddag niet echt stil kreeg en je maar bleef neuten en kreunen in je wieg, heb ik je maar in je maxicosi bij mij in de keuken gezet, en op slag was je stil: je keek rond met grote ogen, luisterde, en sabbelde tevreden op een handje of zo. Duidelijk wippertjestijd dus, maar dat hadden we nog niet. Ideaal als cadeautje van peter Dirk, vond die, maar ik mocht het rustig zelf gaan halen. Wolf en ik hebben een mooi roodje uitgekozen, met een extra kussen voor kleine baby's. Het was wel niet het model dat ik in gedachten had (dat was tijdelijk niet voorradig) maar is ook heel knap. Alleen jammer dat ik vergeten was mijn blauwe parkeerschijf te leggen, en dat ik op dat kwartiertje dat we binnen waren, een boete van 40 euro aan mijn been had... Duur wippertje dus! Enfin, je hebt er ondertussen al verschillende keren ingelegen, en het is duidelijk goed bevonden: je ligt rustig rond te kijken, en valt soms zelfs gewoon in slaap.
Aansluitend zijn we nog even bij de Zeeman binnengewaaid om een paar rompertjes voor jou, maar veel keus hadden ze niet. Thuisgekomen hebben Wolf en ik brood gegeten, en heb ik jou daarna de borst gegeven, want je was in slaap gevallen in de auto, en bleef thuis netjes doorslapen, gelukkig maar.
Zaterdag begon heel gewoon: lekker lang slapen, spelen in bed met Wolf, douchen, badje voor jou... In de namiddag hadden we echter het rijk voor ons alleen: Wolf mocht gaan logeren bij Sofie en de meisjes, en dat was eigenlijk wel eens heerlijk rustig voor papa en mij. Sofie is hem komen ophalen, en heeft jou daarbij voor het eerst kunnen bewonderen. Ze waren namelijk met vakantie toen jij geboren bent. Uiteraard heb je bij haar in haar armen gelegen, en werd je grondig bestudeerd. Jij was, als altijd, de rust zelve: als je niet sliep, lag je gewoon rond te kijken en te genieten van je jonge leventje.
‘s Avonds heb ik je snel tegen kwart na zeven eten gegeven, zodat we met ons drietjes tegen kwart over acht in het restaurant waren. Ik dacht dat jij ging slapen, maar nee hoor: je hebt wel twee uur naar de brandende kaarsjes liggen kijken, naar de lichten rondom, naar de bewegingen en het geroezemoes... Uiteindelijk viel je dan toch in slaap, maar niet zonder uitgebreid bewonderd te zijn door de serveersters: ze vonden het ongelofelijk dat je zo rustig en lief lag te kijken...
Zondag was dan ook heel rustig, aangezien Wolf er niet was, en hebben we lang geslapen. Papa heeft jou voor een keertje jouw badje gegeven.
‘s Avonds had ik de eerste koorrepetitie van het jaar, maar aangezien ik moeilijk drie uur kan wegblijven zonder jou eten te kunnen geven, mocht je mee. Ook daar heb je rustig geslapen, ondanks het feit dat daar dertig man enthousiast zat te kelen. Misschien vond je het net wel leuk, dat gezang van ons. Tegen half acht zette je toch plots je keel open: je wilde eten. Dat heb je dan ook prompt gekregen, en achteraf werd je opnieuw uitgebreid bewonderd door de rest van het koor. Je ging eigenlijk van arm tot arm, en liet het je allemaal welgevallen: je keek rond, trok af en toe grote ogen door de vreemde gezichten, en vond het allemaal goed.
Ik hoop dat je zo gemakkelijk blijft, kleine snoetie. Ik vrees helaas van niet, als je ook maar een beetje op je broertje zal lijken...