Veranderd
Goh, zoeteke toch,
er is zóveel veranderd in die twee maanden dat ik je niet geschreven heb, dat ik me eigenlijk gewoon beschaamd voel. Het is dan ook zo ongelofelijk druk, dat ik doorgaans niet de moed heb om 's avonds nog te schrijven.
Momenteel is het zondagmorgen, en papa en Wolf slapen nog. Jij zit rustig rechtop in je park te spelen: je was om zeven uur wakker om te eten, maar daarna heb je, tot mijn grote vreugde, nog een drie kwartier verder geslapen. Vandaag was het namelijk mijn beurt om op te staan, gisteren heeft papa dat gedaan.
Helemaal met je goesting zit je toch niet in dat park: je wil eigenlijk vooral verkennen en bij ons zijn. Dat begrijp ik wel, hoor snoetie, maar dat kan natuurlijk niet altijd. Hoewel er genoeg speelgoed en rommel in ligt om je mee bezig te houden, ga je heel geregeld naar de rand van je park, en trekt je op tot je erover kan kijken. Echt staan doe je nog niet, maar ook dat komt wel. Ik denk dat je daar een beetje je gewicht tegen hebt: als kleine vreetmuis weeg je nu al meer dan tien kilo, en dat kan tellen natuurlijk voor die kleine beentjes van je. Ook kruipen is nog niet helemaal aan jou besteed: je wil heel erg graag alle kanten op, maar je hebt nog niet door hoe dat nu precies moet. Je beweegt wel, en schuift op, maar dat is eerder door het vele bewegen en hoppen en prutsen, dan door georganiseerd gekruip.
Toch moet ik al elke omgeving waar je komt, kruipvrij maken: alle kleine dingetjes wegbergen, alle scherpe kantjes afdekken. Gelukkig heeft ook Wolf door hoe belangrijk dat wel is, en ruimt hij netjes alle kleine dingetjes op. Gisteren was hij aan het spelen met zijn magneetlettertjes, en jij toonde interesse. Met een diepe denkrimpel in zijn voorhoofd vroeg hij me of jij daarmee mocht spelen, dacht toen even na, en beantwoordde zelf zijn vraag met een droog: "Nee, daar ben jij nog véél te klein voor, je zou het in je mondje steken! Waar, hé mama?" Waarop ik zijn vragende blik bevestigde, en jou een ander speelgoedje in je handen stak.
Je eetpatroon is grondig veranderd intussen, gelukkig maar. Je hebt nu geen vijf of zes melkvoedingen meer, nee, daar zou je absoluut niet genoeg meer mee hebben. 's Morgens rond zeven uur krijg je nog steeds borstvoeding, en daar genieten we allebei nog steeds van. Rond elf uur eet je dan een flinke pot groentenpap leeg, de laatste tijd zelfs mét een stukje vlees erbij. Met zo'n Olvaritpotje voor jouw leeftijd heb je lang niet genoeg, het moet echt meer zijn dan dat. Tegen drie uur word je dan weer ongedurig en begin je opnieuw te wriemelen: etenstijd! Een halve grote banaan, een halve appel, een halve appelsien, en behoorlijk wat koekjesmeel, en ook dat gaat vlot binnen, alleen onderbroken om eventjes aan je flesje water te zuigen.
Om half zeven is het etenstijd hier ten huize De Waele, en wanneer wij dus allemaal aan tafel zitten, zit jij er in je hoge stoel bij, en steek je gretig kleine stukjes brood in je mondje. Een grote boterham (zonder de korstjes natuurlijk) of zelfs een ganse sandwich, daar draai je je handje niet voor om. Na het eten trek ik (of papa) met jullie allebei naar boven, worden jullie beiden in pyama gehesen, steken we Wolf in bed, en dan ga ik met jou terug naar beneden voor een stevige fles melk. Stevig, ja, want we zijn noodgedwongen overgeschakeld naar extra verzadigende melk. Een grotere hoeveelheid was geen optie, je hebt genoeg met een flesje op basis van 210 ml. water. Alleen: je moest nog steeds een nachtfles hebben. Tot een tweetal weken geleden kreeg je rond half acht je flesje, ging je daarna in bed, en werd je ofwel zelf wakker rond elf uur, of moesten we je wakker maken voor nog een extra fles. Nog steeds niet bevorderlijk voor de nachtrust dus. Papa heeft er toen korte metten mee gemaakt, en besloten om jou te laten doorslapen om elf uur. Toen werd je steevast wakker rond vier uur om eten te krijgen, waarna je meteen weer verder sliep, gelukkig maar. Pas sinds we overgeschakeld zijn op verzadigende melk, 'voor hongerige baby's', ben je beginnen doorslapen: netjes van acht uur 's avonds tot half zeven 's morgens - als het allemaal loopt zoals het hoort natuurlijk, en jij je tuut niet kwijtspeelt, of je neusje verstopt zit, of geen last hebt van doorbrekende tandjes of zo...
Want ja, je hebt tandjes ondertussen! Je eerste twee tandjes zijn kort na elkaar gekomen, aan het begin van de paasvakantie, ergens halverwege maart. Je was lastig, kwijlde nog veel meer dan anders, en had ook wat koorts. En jawel, plots zag ik een paar witte puntjes in je onderkaakje. Intussen heb je ook twee tandjes bovenaan, maar niet op de gebruikelijke plaats, kleine man! Je bent namelijk hard op weg om een vampiertje te worden! Het is echt een grappig zicht: je twee middenste tandjes zijn er nog niet, maar de twee die daarnaast komen, wel. Het geeft echt een vampiereneffect. Jammer genoeg kan ik het niet op foto krijgen, daarvoor zijn ze nog niet ontwikkeld genoeg. In elk geval bijt je nog meer dan voordien op alles wat je maar in je handen krijgt, en is alles dus steevast ondergezeverd. Ik moet je dus regelmatig van verse kleren voorzien.
Wat dat betreft, heb ik inkopen moeten doen, een paar weken geleden. Het is in april namelijk een paar weken prachtig weer geweest, tegen de dertig graden. Zomerse kleren waren dus een must, zijnde T-shirtjes met korte mouwtjes en korte broekjes. Alleen... Wolf en jij schelen drie en een half jaar, wat voor precies omgekeerde seizoenen zorgt. Voor een kleine baby maakt dat niet zoveel uit, maar voor de leeftijd van negen-twaalf maanden had ik enkel fleece t-shirts met lange mouwen, gevoerde vloeren broekjes, warme wollen pulletjes... Niet direct iets dat momenteel bruikbaar was dus. Ik ben dan maar een ganse reeks nieuwe t-shirtjes en zomerbroekjes gaan kopen, en ik kan niet zeggen dat ik dat erg vind, kleine muis :-p
Gisteren heb je ook nog wat bijgeleerd, en je was zo blij als wat! Oma, opa, Omaly en bompa waren hier voor het schoolfeest van Wolf, en uiteraard was ook jij mee. Je had wel wat last van de drukte en de luide muziek, maar door de voortdurende aandacht die je kreeg, viel dat nog mee. Op een bepaald moment had oma je handjes genomen, en je in je handen doen klappen. Verwonderd en opgetogen keek je haar aan, en probeerde je dat gebaar na te doen, en... jawel, je klapte in je handjes! Op de verbaasde, aanmoedigende kreten van oma reageerde je door nog veel enthousiaster te beginnen klappen. En sedertdien heb je al verschillende keren opzettelijk in je handjes geklapt, waarbij je me telkens verwachtingsvol aankijkt, om te zien of je inderdaad wel beloond wordt met een blij gezicht. Ja dus :-)
Nog iets dat het waard is om te vermelden, is je badgedrag. Je bent helemaal gek op water, en op baden! Je houdt er alleen niet van als je gezichtje gewassen wordt... Maar daarbuiten kan je niet snel genoeg in het water zitten. Als ik 's morgens met jou in de badkamer kom en papa zit net in de douche, krijg je het bijna! Je begint op en neer te wippen zodat je bijna uit mijn handen valt, en wil perse bij hem onder het warme water. Als ik je dan gewoon begin aan te kleden, protesteer je luidkeels. Als er tijd is, mag je natuurlijk wél mee in de douche, en dan heb ik een echt blije baby. Papa zet je dan neer op de vloer van de douche, en dan begin je in het rond te spatteren dat het een lieve lust is. Je slaat naar de waterstralen, probeert ze te pakken, of pletst met je vlakke handje op de bodem, en dan zit je te schateren. Dat het water over je gezicht stroomt en in je ogen, lijkt je helemaal niet te deren. Je protesteert alleen als ik je dan overneem om af te drogen, want je wil gewoon nog langer in het water blijven.
Als ik 's avonds Wolf een bad moet geven (wat in de zomer nogal eens het geval is), mag je doorgaans mee in bad. Jullie zitten dan samen in het grote bad, jij in de badstoel, en blijkbaar is ook dat bijzonder amusant. Je probeert de waterstraal te pakken, vist al Wolfs speelgoed dat voorbijdobbert op, knauwt enthousiast op een washandje dat je te pakken hebt gekregen, en zit enthousiast te spetteren en te kraaien. Maar het liefst van al, denk ik, zit je in je kleine badje. Daarin kan je namelijk zelfstandig zitten, zonder belemmering van de badstoel, en in een hele hoop water. Ik zet dat badje veiligheidshalve in de douche, waarbij ik de douchedeuren dan zoveel mogelijk sluit, want er ligt na een tijdje meer water nààst het badje dan dat er nog in zit. Je draait en keert in dat badje, spettert, pletst, buigt voorover zodat je gezicht het water raakt, schrikt dan, gilt het uit van de pret, grijpt de zijkanten van het badje met je handen zodat je kan trappelen met je beentjes, en maakt alles drijfnat, mij incluis. Maar jouw stralende gezichtje maakt al het dweilwerk meer dan goed, kleine waterrat.
Uiterlijk ben je ook behoorlijk veranderd intussen, maar daar hebben we de foto's voor. Iedereen zegt dat je vooral op mij lijkt, maar ik denk dat dat vooral is omdat je toch wel een beetje een dikkerdje bent. Nee, dat mag ik eigenlijk niet zeggen. Je bent niet dik, zeker niet in je gezichtje, maar je bent net zoals ik gezegend met een zeer stevig stel benen. Die tien kilo moet ergens zitten uiteraard. Maar dik of niet, je bent echt wel mijn lieverdje!