Twee maanden
Vandaag ben je al twee maanden oud, kleine lieverd. Straks ga ik nog een paar fotootjes nemen, maar nu lig je diep te slapen in je wiegje. We zijn net terug van Kind & Gezin, waar je een reeks vaccins hebt gekregen. Er waren uiteraard de verplichte, in de vorm van twee spuitjes, maar ik heb ook geopteerd om je te laten inenten tegen het rotavirus. Tegenwoordig wordt dat vrij algemeen gedaan, en na wat ik gezien heb bij je kozijntje Alexander, was ik echt wel voorstander. Ik hoop alleen dat je er niet teveel op zal reageren. Op het moment zelf had ik medelijden met jou, en dat overkomt me nochtans niet zo vaak.Je lag om kwart over een namelijk prinsheerlijk te slapen, en ik heb je zonder pardon uit je wiegje moeten halen, een jasje moeten aantrekken en je zo in je maxicosi gelegd. Echt slapen deed je niet meer, je knorde wat. Dat had wellicht ook wel te maken met het feit dat het voor jou etenstijd was, en hoe gemakkelijk je voor de rest ook bent, je wil op tijd en stond je eten. Het was pas bij Kind en Gezin zelf, toen ik je begon uit te kleden, dat je begon te protesteren. Je was echt nog niet goed wakker, en voelde nog zo heerlijk slapewarm aan. De dokter onderzocht jou even, waarbij je zachtjes van je oren maakte omdat je honger had, en overijverig op je knuistje zat te zabberen. Het rotavaccin was een pasta die in je mondje ging, en dat vond je niet erg, het was immers eetbaar. Pas toen je daarna twee spuiten in je billetjes kreeg, begon je echt te huilen. Je draaide je hoofdje naar mijn troostende stem toe, keek me beschuldigend aan met die diepblauwe kijkers van je, en huilde onbedaarlijk, met trillend lipje. Het was een duidelijk ander huiltje dan wanneer je honger hebt. Het zal wellicht wel interpretatie van mijn kant zijn, maar het klonk veel meer van: 'Dit doet pijn, ik vind het niet fijn, het is niet fair, en het enige dat ik kan doen is huilen'. Arme jongen, op dat moment had ik echt wel medelijden met jou. Je bleef ook zachtjes verderhuilen toen je al lang weer op mijn schouder leunde, en ik een nieuwe afspraak maakte.
Toen ik je weer begon aan te kleden, ging dat huiltje langzaam over in het me veel bekendere hongerhuiltje, maar dat was - tenminste tijdelijk - op te lossen met je tuutje.
Lekker warm ingepakt viel je stil, en in de auto viel je zelfs weer min of meer in slaap. Thuisgekomen heb ik je dan onmiddellijk de borst gegeven, en je viel bijna in slaap. Ik heb je nog even bij me in mijn armen zitten wiegen, en met gesloten ogen produceerde je zachte geluidjes op het ritme van het gewieg. Toen ik je wat later dan in je wiegje legde, gingen je ogen dicht van zodra je neerlag. Ik hoop alleen dat je geen last hebt van je vaccins.
Wat is nu trouwens het verdict van Kind&Gezin? Wel, een zeer gezonde, kloeke baby, 5,580 kilo, 57 cm lang, hoofdomtrek van 40,4. 400 gram op drie weken tijd is niet weinig, naar 't schijnt. Ik zou het niet weten, je drinkt in elk geval weer prima.
Dat was een paar dagen echt wel minder: je sloeg met je hoofdje heen en weer na een paar slokken, trok gezichten, trok je los van de tepel, en begon uiteindelijk te huilen. Ik dacht telkens dat er iets verkeerd zat, een windje of een boertje, tot het me opviel dat je tong helemaal wit was, en ik me iets herinnerde van bij Wolf. Woensdagavond ben ik dan met jou naar de dokter gegaan (en Wolf, die ook een en ander mankeerde), en ja hoor: spruw. Die schimmelinfectie deed pijn in je mondje, vandaar de moeilijkheden bij het drinken. Ik heb dan een paar dagen lang pasta in je mondje gedaan, en nu is het blijkbaar verdwenen, dat zei de dokter toch. Je drinkt in elk geval weer zoals het hoort.