Pijn.
Liefje toch...
Het is nu net tien uur, en je ligt net in je wiegje te slapen, nog naschokkend van het huilen. Deze morgen begon nochtans goed: gegeten om zes uur, geslapen tot acht uur, en dan bij Wolf en mij in bed gelegen en naar het Samsonverhaaltje gekeken dat ik voorgelezen heb. Tijdens het ontbijt heb je in je wippertje zitten rondkijken, best tevreden.
Het is maar begonnen daarna: je begon wat ongedurig te worden, zodat ik je in je wiegje wilde leggen. Daarop begon je zachtjes te huilen, om duidelijk te maken dat je daar totaal geen zin in had. Het was intussen al half tien, zodat het best wel kon dat je honger had. Ik wilde je aanleggen, maar zodra je neerlag, begon je onbedaarlijk te huilen, en duidelijk geen hongerhuiltje. Het hielp niet dat ik je weer in mijn armen nam, je bleef huilen terwijl je me strak aankeek. Arme jongen toch. Na een tiental minuten minderde het wat, en zat je gewoon nog na te snikken en ongelukkig te kijken in mijn armen. Zodra ik je eigenlijk nog maar verpakte (nog niet eens neer probeerde te leggen) begon je opnieuw te huilen. Een boertje of een windje kwam er niet uit...
Uiteindelijk begon je na een half uurtje driftig op je tuut te zuigen. Toen heb ik nog maar eens geprobeerd om je aan te leggen, en waar je inderdaad initieel weer begon te huilen, nam je deze keer toch wel na wat aandringen de tepel. Met gesloten ogen dronk je gretig, en viel je prompt in slaap. Veel heb je niet binnen, maar blijkbaar is het voldoende om te kalmeren. Zonder problemen heb ik je in je wieg kunnen leggen...
Straks moet ik nog om boodschappen, en ik hoop dat het dan al wat beter is, of dat belooft...