Lang geleden
Liefje toch, ik ben gewoon beschaamd als ik zie hoe lang het geleden is dat ik nog iets geschreven heb voor jou. Sorry hoor, kleine man, bij deze komt daar dus verandering in.Momenteel ben je eigenlijk zwaar ziek. Ik zeg 'eigenlijk', want je bent bijzonder goedlachs, vrolijk, en gedraagt je echt niet ziek. Je bent dan ook zonder problemen in de opvang, waar je je amuseert zoals anders. Waarom dan ziek? Wel, je staat op het randje van een longontsteking, snoetie.
Je had al de ganse vorige week vrij slecht geslapen, en af en toe kon je zo in een hoestbui schieten, maar echt veel hoesten of zo deed je niet. Je ronkte een beetje, maar dat schreef ik toe aan je neusje. Dat neusje is echt wel je zwakke plek, ik heb je al een paar keer antibiotica moeten geven daarvoor. Je neus geraakt dan verstopt, je kan nog moeilijk slapen of drinken, en het slijm loopt in je keel zodat je nog begint te hoesten ook. Je vindt de medicijnen ook hoogst onaangenaam: druppels en verstuiver in je neus, en een lepel siroop in je mondje. Die siroop probeer je zo snel mogelijk weer uit te spuwen, en voor de druppels spartel je heftig tegen. Maar goed, ik dacht dat het gewoon weer je neusje was. Tot je dinsdagnacht in een vreselijke hoestbui schoot, waarbij het klonk of je verdronk. Je kreeg duidelijk geen adem meer, waardoor je begon te panikeren en het nog erger werd. Papa en ik hebben je slechts met moeite kalm gekregen, hij heeft je een lepeltje hoestsiroop gegeven, en kort daarna sliep je weer, met een gejaagde ademhaling. Ik heb die voormiddag dan de dokter laten komen (ikzelf zit met een verstuikte voet waardoor ik niet graag met jou rondhos) en diens verdict was duidelijk: je longen zaten volledig dichtgeslijmd! Niet alleen je bronchiën, maar ook de broncheoli en zelfs de blaasjes. Gelukkig had je nog geen koorts, zodat het geen echte longontsteking is, maar wel zwaar geïrriteerde longen. De dokter zei dat het te vergelijken was met zware astma, en dat je nu echt wel kortademig bent. Wellicht is de oorzaak opnieuw je neusje, is er slijm in je longen terecht gekomen, en zijn die daardoor zelf slijm beginnen aanmaken. Hij heeft meteen een aërosolbehandeling voorgeschreven: drie verschillende soorten medicatie in de verstuiver, en dan moet je drie keer per dag tien minuten aan de machine, waarbij je de vernevelde wasems inademt via een mondmaskertje.
Ik had eigenlijk een beetje schrik dat je het ding zou afwijzen en dat elke aërosolbeurt een gevecht ging worden, maar niks van: je ligt muisstil, en ademt, ademt... Ik denk dat het gewoon deugd doet, dat je eindelijk lucht krijgt. Gisterenavond, rond elf uur, had je de hele avond nog vrijwel niks geslapen, en was je voortdurend aan het woelen in je park of in mijn armen. Pas toen ik de aërosol aanlegde, werd je rustig, en binnen de paar minuten, met het geronk van de machine naast je, lag je te slapen. Ik heb echt medelijden met je, kleine muis...
Daarnet zat je bij Wolf en mij aan tafel in je wippertje, en je had jezelf helemaal tot zit opgeduwd. Normaal gezien val je dan binnen een paar tellen omver, maar deze keer bleef je netjes zitten. Ik denk, liefje, dat je bijna zelfstandig kan zitten, en dat zou wel een flinke stap vooruit zijn :-) Voorlopig zit je wel vaak in je bumbo, maar dan zit je toch nog vrij hoog, en kan je niet zomaar aan je speelgoed. Zodra je echt kan zitten, kan je ook veel makkelijker aan alles rondom je heen, en zou het ideaal zijn om je in je park te zetten. Nu lig je alleen maar, en dan begin je je te vervelen. Omrollen doe je ook nog niet, en aan buiklig heb je ronduit een hekel. Je ligt dus vaak op je rugje in je park, en staart dan enthousiast naar de mobiel van Tiny Love die boven je aan het ronddraaien is, licht geeft, muziek maakt (pianomelodieën van oa. Bach en Mozart) en waar onderdeeltjes van bewegen. Je wordt daar ook helemaal rustig van, zodat het ideaal is om jou te doen slapen. De laatste tijd slaap je 's avonds (en zelfs overdag) trouwens weer meer in je park hier beneden dan boven in je wieg. Boven begin je soms te huilen omdat je niet alleen wil zijn, en hier beneden is het ook veel warmer, vandaar. En het lawaai stoort je niet langer.
Eén van de grootste verandering sinds mijn laatste bericht is wel je slaapgedrag. In het weekend van 12 januari ben je een weekendje bij Omaly en Bompa geweest, en warempel, je hebt er doorgeslapen! Ik vond dat fantastisch nieuws, en inderdaad, in de loop van de week die erop volgde, heb je voor het eerst ook hier thuis doorgeslapen. Helaas ben je dan in die week ook ziek geworden, zodat er met dat hoestje van jou van doorslapen niet veel meer in huis kwam.
Ondertussen zijn we bijna twee maanden verder, en slaap je netjes quasi elke nacht door, van ongeveer elf uur tot zeven uur. Je krijgt dan voor het slapengaan nog een laatste fles, wordt stevig ingeduffeld in je bedje naast ons grote bed, en slaapt ongestoord tot 's morgens, wanneer ik je rond zeven uur wakker maak om te drinken. Dat is effectief de reden dat je nog bij ons slaapt: ik kan je dan, half slapend, uit je bedje tillen en aan de borst leggen, en zo genieten we samen nog een twintigtal minuutjes. Dan sta ik op, en jij slaapt rustig verder tot we je rond kwart voor acht uit je bed halen. Verse kleren, eventueel een douche met papa, en naar de opvang.
Met die opvang in de Spruitjesdoos loopt trouwens ook alles op rolletjes. Waar je in het begin wat moeite had om te slapen, is dat nu blijkbaar niet echt een probleem meer. Cindy weet me keer op keer te vertellen dat je netjes hebt gedronken en behoorlijk hebt geslapen :-) Soms slaap je nog als ik je kom ophalen, en dan ben ik helemaal vertederd. Je hebt je eigen bedje op de slaapzaal, en je ligt dan met je rugje tegen een rolkussen aan, zoals hier in je park, stevig ingeduffeld, met een tuutje en een beestje in je handjes. Oh, en vaak ook met een kapje op, zoals je hier ook zo graag slaapt. Ik moet er eigenlijk eens aan denken om mijn fototoestel mee te nemen, zodat je kan zien hoe het er daar aan toe gaat. Je maxicosi en je tas kan ik aan de ingang laten staan, en er staat standaard een doos poedermelk en een pak luiers voor jou. In je tas zitten altijd twee sets reservekleertjes, en dat is eigenlijk geen overbodige luxe, kleine zeveraar. Regelmatig zit je luier namelijk wat scheef door al je gewroetel, en zijn je kleertjes een beetje vuil. Een groter probleem is echter je neiging om op alles te sabbelen wat je maar vast kan krijgen, en bij gebrek aan extern materiaal, desnoods je eigen vuistjes of tenen. Het resultaat is dat alles doorweekt is, en dat je continu een slabbetje moet dragen. Niet dat dat zoveel helpt: op sommige moment is ook dat al na een paar minuten doorweekt, zodat ik vaak doornatte t-shirts in je tas vind :-p Ik denk dat Cindy echt wel een stapel slabbetjes per dag van jou mag wassen. Ik weet ook wel dat ze ook soms "zeverlappen" genoemd worden, maar je hoeft dat niet zo letterlijk te nemen, klein spook!
Iets waar je trouwens ook bijzonder graag op sabbelt en gewoon mee speelt, is het rode strikje aan je maxicosi. Ik heb dat er destijds, samen met een groene, een blauwe en een gele aangehangen om je iets te geven om naar te kijken. Tegenwoordig neem je met je linkerhandje steevast dat strikje vast, zodra ik je in de schelp leg, en je laat het niet meer los. Zo val je dan ook soms in slaap: je handje netjes in het lusje van dat strikje. Dat was trouwens ook de reden waarom je op een bepaald moment bezwaar maakte tegen handschoentjes: je rechterhand was geen probleem, maar je wilde met links per se dat strikje kunnen pakken...
Nog iets waar je problemen rond maakt, is je voeding. Je bent nog veel koppiger dan je broertje! Je krijgt namelijk nog steeds twee keren per dag borstvoeding, 's morgens, en dan in de loop van de namiddag/avond. Verder krijg je natuurlijk je flessen opvolgmelk. De bedoeling is eigenlijk dat je in de loop van de dag ook nog groenten- of fruitpap krijgt, en daar wringt het schoentje: je weigert resoluut! Ook in de opvang werken ze mee, gelukkig maar, maar ook daar wil het echt niet lukken. Ik geef het doorgaans op na een half uur, en dan heb je misschien toch wel een tiental happen binnen. Het is niet dat je het niet kan: één keertje heb je in de Spruitjesdoos een halve pot binnengespeeld. Het resultaat was wel dat je 's avonds aan het huilen was van de krampen, en ik vrees dat je ergens die link hebt gelegd, en dat je daarom niet meer wil meewerken. Nochtans heb je niet echt bezwaar tegen de lepel: als ik bijvoorbeeld 's avonds een potje pudding durf eten terwijl je bij me op schoot zit, gaat je mond steevast open wanneer de lepel passeert. Wanneer ik je dan laat proeven, hap je wel af, maar dan duw je al de vaste materie met je tong weer naar buiten. Zo gaat het dus ook met groenten- en fruitpap. Het is niet dat je het echt niet lekker vindt, je wil gewoon niet doorslikken. Ik heb er echt geen idee meer van hoe ik het moet aanpakken, kleintje van me. Het is ook nog niet hoogdringend, maar het mag toch echt wel eens gaan beginnen, nee?
Je bent wel een bijzonder lief en sociaal kind, snoetie. Heel nieuwsgierig kan je naar nieuwe gezichten kijken, en van zodra die jou toelachen, lach je terug. Je hebt ook echt niet veel nodig om te lachen: een kriebeltje, een gek geluid, een lachend gezicht, het getingel van de windklok boven de keukentafel... Het meeste succes heeft echter Wolf: zodra je hem opmerkt, begin je te lachen. Hij weet dat maar al te goed, en begint vaak op en neer te springen, rare geluiden te maken en gekke bekken te trekken, en jij schatert het uit! Hij is echt wel vaak met jou bezig, speelt met jou, zorgt voor jou... Hij is echt blij met jou, en kan al niet wachten tot hij meer respons krijgt. Hij geeft jou ook de meest gekke koosnaampjes, waarvan de favoriet toch wel 'Bleine Bluis' is, een verbastering van mijn 'Kleine Muis'. Zelf noem ik jou nogal vaak eens Wobie, vooral in combinatie met je broer: Wolf en Wobie :-p
Verder heb ik niet echt veel meer te melden, zoetebol. Je verandert van dag tot dag, je wordt steeds minder baby en steeds meer peuter, en ik geniet ervan. En juist doordat ik er net zoveel van wil genieten, schrijf ik er niet vaak over. Ik ga proberen toch iets regelmatiger te schrijven, kleintje, maar ach...