Feestjes, woordjes, spuitjes...
Ik zit hier te geeuwen achter mijn PC, klein muis, en daar zit jij voor veel tussen, helaas. Je hebt vannacht namelijk nauwelijks geslapen.
Ja, je bent vlot in je bedje gegaan, maar rond twee uur was je klaarwakker, en zat je vrolijk spelend voor me. Ik probeerde je nog opnieuw in te stoppen, maar je zette bijna dadelijk opnieuw je keel open. Rondlopen met jou hielp niet, dus heb ik je maar in de halfdonkere badkamer op je ververskussen gezet, en naar je zitten kijken. Je zat met wijdopen ogen rond te kijken, gaf commentaar op alles wat je zag, en speelde met je kousjes die daar nog lagen. Zucht. Ik ben dan maar met je naar beneden gegaan en heb je, na een lepeltje siroop, in je park gezet, waar je heel rustig zat te spelen. Rond drie uur heb ik je nog eens in bed gelegd, maar ik lag zelf nog niet helemaal neer voor je opnieuw begon te huilen. Gelukkig is papa toen ook wakker geworden, en heeft hij het overgenomen. Tegen vier uur kreeg hij jou in bed, na een stevige fles melk, en sliep je. Helaas, om vijf uur was je daar weer... Ik heb je dan maar een glycerinesuppo gegeven zodat je je broek vulde, en tegen halfzes opnieuw in bed gelegd. Rond zeven uur ging onze wekker, en jij sliep natuurlijk nog diep. Nochtans was je na je fles melk bijzonder vrolijk en speels, en vooral goedlachs. Ik moet toegeven dat ik dat een heel pak minder was, klein mormel...
Papa is je vanavond gaan ophalen in de kribbe, en daar vertelden ze dat je bijzonder koppig was geweest: je wilde niet eten of drinken tenzij zij het in je mond staken. Iets wat ze niet deden, waar ik ten volle achter sta. Je kreeg je flesje water, en een kommetje fruit, en normaal gezien drink je dan zelf en steek je zelf de stukjes in je mond. Vandaag niet dus. Het resultaat was dat je hier thuis ongeveer 200 ml water in één ruk hebt opgedronken, en je als een klein wolfje op je boterhammetjes hebt gestort. Je moest maar niet zo koppig zijn.
Daarnet, rond half acht, was het een pak minder prettig. Toen ik eind augustus met jou naar Kind & Gezin ben geweest (alles prima, 11 kilo en 76 centimeter, een stevige brok), werd ik door de kinderarts doorverwezen naar een uroloog. Je testes zijn nog steeds niet ingedaald, en dat wordt doorgaans aangepakt rond de leeftijd van één jaar. Vorige week woensdag heeft die vastgesteld dat hij ze nog nergens voelde, en dat hij dus niet zeker was of er eigenlijk wel testes aanwezig zijn. Hij stelde daarom voor om jou gedurende zes weken twee keer per week een inspuiting te geven, waardoor de testes, indien aanwezig in de buikholte, zouden moeten zakken. Over zes weken zouden we dan wel zien wat het resultaat was, en hoe het dan verder moet.
Daarstraks heb je de eerste van die reeks spuitjes gekregen, en je huilde. Niet zozeer van de prik, wel van het feit dat ik jou stevig vast moest houden, zo stil mogelijk, en dat ben je niet gewoon. Amper een minuutje later zat je alweer uitgebreid te lachen, dus zo erg kan het niet geweest zijn.
Zondag hebben we trouwens - eindelijk - het feestje voor je eerste verjaardag gevierd. Het feit dat je midden in de vakantie verjaart, maakt het niet gemakkelijk om iedereen bij elkaar te krijgen. We hebben een heerlijke dag uitgekozen: ik had de tafel binnen gedekt, maar iedereen is met zijn bordje buiten gaan zitten, en daar hebben we dan allemaal de hele namiddag gezeten, in de zon en uit de wind: jouw vier grootouders, peter Roeland en tante Sarah, nonkel Koen en tante Else, en uiteraard ook je peter Dirk en Ilse. Tante Delphine is wat later toegekomen met Alexander, je nonkel Jeroen zat ergens op de Mont Ventoux. Je bent van schoot tot schoot gegaan, en genoot van alle aandacht. Veel taart heb je natuurlijk nog niet gegeten. Aangezien ik met een bijzonder pijnlijke voet zit, heb ik deze keer ook de taarten niet allemaal zelf gemaakt. Ik ben bij de bakker om een grote chocoladetaart gegaan, een fruittaartje en een appeltaartje, en heb een diepvriesconfituurtaart afgebakken. Het enige wat ik zelf heb gemaakt, is een grote misérabletaart (de favoriet van je peter Roeland) die bijzonder goed gelukt is. Ik heb geen kaarsjes aangestoken (je zou te enthousiast geweest zijn) maar had wel een 1 geschreven in chocoladebonen op jouw taart.
Ondertussen, klein muisje, begin je ook stilaan te spreken. Je eerste betekenisvolle woordje is al een tijdje een feit: je zegt heel mooi 'tata' terwijl je met je handje zwaait (op babymanier) wanneer je gaat slapen, of wanneer we ergens weg gaan. Volgens Benjamin van de crèche zeg je ook geregeld 'mama' en 'papa' (vooral als er iets scheelt), maar dat heb je nog nooit rechtstreeks tegen ons gezegd. Je zegt volop 'kijk', een woord dat veel gebruikt wordt in de Spruitjesdoos natuurlijk, en verder probeer je alle mogelijke klanken na te bootsen. 'Bmm' voor bloem, 'mf mf' voor het geluid van een hond, en zo nog wel een paar dingen. Het is echt leuk dat je eindelijk ook zelf wat communicatief begint te worden, al kan je al een hele tijd duidelijk maken wat je wil.
En reken maar dat je ervoor zorgt dat je gehoord wordt, koppig ding!