Familiefeest
Dag klein lachebekje van me!Je bent echt een heerlijke baby, kleintje. Het is gewoon onvoorstelbaar hoe rustig en onverstoorbaar je eigenlijk wel bent. Zo ben je vrijdagavond meegeweest naar het trouwfeest van mijn kozijn Mathias. Je had al de hele dag rustig geslapen, en zoals altijd was je dus 's avonds wat wakkerder. Toen we rond tien uur toekwamen voor het dessertbuffet, was ik je meteen kwijt: oma had je ingepalmd, en daarna mijn hele reeks tantes. Je bleef, denk ik, wel een uur lang van de ene arm naar de andere verhuizen, terwijl je beminnelijk bleef rondkijken en af en toe een lachje produceerde. Op een bepaald moment kreeg je wel honger, zodat ik je op een rustige plaats, op een sofa aan het haardvuur eten heb gegeven. Daarna moest ik je quasi dadelijk weer afstaan aan gretige bewonderaars. Af en toe ging ik even poolshoogte nemen, en zodra ik zag dat je moe werd, heb ik je kordaat overgenomen en in je maxicosi gelegd. We zaten gelukkig helemaal in het hoekje, wat afgeschermd voor de luide muziek en het algemene geharrewar. Onmiddellijk viel je in slaap, ongehinderd door het lawaai. Af en toe kwam er eens iemand vertederd kijken, en ook je opa heeft een ganse tijd bij jou gezeten en gekeken.
Zondag was het een beetje hetzelfde stramien: we gingen eten bij Nathalie en Koen, samen met Sepp en Sofie. Dat betekende wel 7 kinderen tussen 6 en 2, en een hoop lawaai dus. Daardoor liet je je niet van je stuk brengen wat slapen betreft. Wat het eten betreft, dat begint moeilijker te worden. Je laat je meer en meer afleiden door wat er rondom je gebeurt, en je drinkt pas echt goed en stevig als je helemaal rustig en ongestoord bent, zoals 's nachts in ons bed dus.
Wat dat laatste betreft, hadden we vorige week een primeur! Donderdagavond heb ik je, zoals wel vaker, om half twaalf eten gegeven, het moment dat we je verhuisden van je wieg beneden naar de wieg boven. Om half zeven 's morgens werd ik plots wakker: ik had je van de hele nacht niet gehoord! In een halve paniek heb ik me over jouw wieg gebogen en je een duwtje gegeven, en ja hoor, je knorde zachtjes als om te zeggen: 'Laat me met rust!' Opgelucht haalde ik adem, en dan drong het tot me door: je had acht uren aan een stuk geslapen! Een echte doorbraak dus! Jammer genoeg heb je dat sindsdien niet meer herhaald, al slaap je geregeld zes uur aan een stuk. Ik heb toch sterk het gevoel dat het niet tot je 8 maanden zal duren, zoals bij Wolf, tot je min of meer geregeld doorslaap. Ik kijk er eigenlijk wel al naar uit, snoetje.
Wat we de laatste tijd wel vaker hebben, en wat dus samenhangt met dat langer slapen, is dat ik je 's morgens meteen al in bad moet stoppen en verse kleren aantrekken. Je zit al op pampers nummer twee, voor iets grotere baby's dus, maar ook die geven dus geregeld ongelukjes: de pamper is 's morgens zodanig vol dat hij lekt, en dat je dus nat bent. Ik denk dat ik gewoon die twee grote pakken ga opgebruiken, en dan meteen overschakelen naar nummer drie. Die zal misschien wel wat groot zijn rond je buikje, maar tenminste genoeg vocht opnemen voor zo'n kleine plasmuis als jij.
Het kan eigenlijk niet missen dat je zoveel plast: je blijft maar eten! Mocht ik toegeven aan elke vraag en je niet eerst nog even een tuutje geven, dan dronk je om de twee uur. Nu is dat ook soms het geval, maar enkel als je dus echt aandringt en niet te sussen bent met je tuut.
We zijn intussen ook al overgeschakeld op een groter badje. Dat kleine bruine badje dat geïntegreerd is in een kastje, is gewoon al te klein geworden: je kan je beentjes niet meer strekken wanneer ik je hoofdje ook in het water leg, en dat vind je juist zo fijn. Daarom staat dat kastje nu al opzij, en heb ik het losse witte badje van Nathalie al uitgehaald. Daarin kan je weer naar hartelust liggen spartelen.
Donderdag heb je me overdag overigens goed liggen gehad: ik wilde om 11.00 naar de kinesist voor mijn pijnlijke schouder, maar dat was buiten jou gerekend. Je lag diep te slapen, en toen ik je om half elf wakker maakte, begon je te huilen omdat je eten wilde. Normaal gezien kon ik je nog net eten geven voordat ik moest vertrekken (eten duur amper nog 15 minuten, als alles goed gaat) maar jij werkte echt niet mee: je dronk een paar slokken en begon dan telkens weer te huilen. Zodra je rechtop zat op mijn knieën, was alles weer ok, maar neerliggen bleek moeilijk. Waren het darmkrampjes, of misschien zelfs reflux? Feit was dat ik pas tegen elf uur erin geslaagd was om jou, liggend met je buikje op mijn buik, half rechtop, een beetje te doen drinken, zodat ik hopeloos te laat ging zijn bij Barbara, en dus maar heb afgebeld. Gelukkig mocht ik dan vrijdag komen, waar ik trouwens ook alweer tien minuten te laat was omdat ze net dàn met een container afkwamen. Zucht.
Vandaag heb ik trouwens gemerkt dat je een beetje controle over je kleine lijfje begint te krijgen. Ik had je vannacht, zoals altijd, op je zij te slapen gelegd omdat je anders niet wil inslapen, en je lag netjes op je rug toen ik een uurtje later of zo nog eens keek. Hetzelfde trouwens 's morgens, na je voeding: je was weer van je zij naar je rug gegaan, blijkbaar bewust. Ik ga dus echt uit mijn doppen moeten beginnen kijken waar ik je leg, zodat je niet in de problemen komt.
Je bent echt al geen piepkleine baby meer, snoetie, maar een kleintje met een eigen karakter.