Eén maand voorbij...
Mijn klein liefje, ook jij wordt zo snel groot! Je bent alweer een maand oud, en aan de ene kant lijkt het nog zo lang niet, aan de andere kant is het wel alsof je al heel mijn leven hier bent.
Iedereen waarschuwde me dat een tweede kind een pak meer werk betekent dan één kind, en dat 1 + 1 echt niet gelijk is aan 2 in dit geval, maarre... Ik moet zeggen dat ik daar eigenlijk geen last van heb. Akkoord, ik ben natuurlijk wel thuis om voor jou te zorgen, maar verder bezorg je me eigenlijk geen last. Je bent nog steeds ongelofelijk braaf, en huilt zelden tot nooit. Een zeldzame keer moeten we jou in de loop van de avond bij ons nemen, maar dat ligt dan meestal aan krampjes. Uiteraard zijn er de gebroken nachten, waarin je me minstens twee keer, en soms tien keer wakker maakt. Gelukkig heb ik van nature een verstoord slaappatroon, zodat ik weinig slaap nodig heb en gewoon ben vaak wakker te zijn, en maakt dat niet zo vreselijk veel verschil. Middagslaapjes zoals jij heb ik dus niet nodig.
Daarnet heb ik je doop geregeld: dat had eigenlijk wel wat voeten in de aarde, gewoon om een datum te vinden waarop de hele kernfamilie en jouw peter vrij zijn. Gelukkig was de pastoor iets meegaander, en ligt het nu vast op 21 oktober. Papa heeft al een heerlijk restaurant op het oog... Ik ga dan straks eens de boekjes voor jouw doop maken, en ermee naar de pastoor gaan ter goedkeuring.
Vorige week donderdag ben ik je voor het eerst gaan tonen op school, en uiteraard ben je van alle kanten goed bekeken en bewonderd. Ik had namelijk nog wat papierwerk te regelen, en wilde tassen en glazen lenen voor jouw geboortefeestje. Veel collega's waren er nog niet, maar toch... Toen ik de school opreed, reed onze directeur net weg, samen met de onderdirectrice, Anja. Achteraf vertelde ze me dat ze dat zo ongelofelijk jammer vond, ze is namelijk gek van kinderen, maar ze hadden echt geen tijd om nog even te wachten. Bon, glazen kon ik krijgen, maar de 'verantwoordelijke' van de kopjes was net weg. Grr. Dan maar de volgende dag terugkomen. Ik ben daarop met je papa iets gaan eten in het Lepelblad, zijn vast lunchadres, en zoals altijd heb jij netjes doorgeslapen. Zelfs tijdens mijn afspraak bij het ziekenfonds bleef je rustig slapen, al werd het stilaan tijd om naar huis te gaan: ik wist dat je normaal om half drie wilde eten, en ja hoor, zo tegen kwart over twee begon je langzaam wakker te worden. We waren dus net op tijd thuis, voordat je een keel ging opzetten.
Vrijdagvoormiddag zijn we dan maar opnieuw naar mijn school getrokken, dit keer met Wolf erbij. Nu was Anja wél aanwezig, en laaiend enthousiast over jou. Ik geloof dat ze wel een half uur heeft rondgelopen met jou in haar armen. Ze had ook een allerliefst cadeautje voor jou klaarliggen: een hele leuke, maar vooral nog bijzonder grote (9 maanden, ziet eruit alsof Wolf er nog in kan) pyama van Bumba :-) Ook aan Wolf had ze gedacht: een pakje koeken, met bijhorende doosjes om ze mee te nemen naar school. Jij reageerde uiteraard nog niet, maar Wolf straalde :-)
Zaterdag hebben we, samen met Stijn, nog een dagje in en rond het huis gewerkt, kwestie van alles in orde te hebben voor jouw geboortefeestje op zondag. Niet dat jij daar last van had: je hebt door alle lawaai heen geslapen :-) Ook zondag was er hier nog volop een drukte, en werd er gestofzuigd rond en onder jouw wieg, zonder problemen. Tegen half twee waren je grootouders hier, en een dik half uur later arriveerden de eerste gasten, de eerste van 70. Je hebt veel geld op je rekening gekregen, een hoop envelopjes, en toch nog een aantal cadeautjes: een speelgoedauto, kleertjes, een poppenkast met drie poppen, een knuffeleland, een pakket verzorgingsproducten, een klassieke Fisher Price telefoon... Voor Wolf waren er ook behoorlijk wat cadeautjes, en zelf heb ik twee prachtige grote boeketten gekregen: een met zonnebloemen, en een met witte rozen, lelies en alle andere mogelijke witte bloemen. Ik geniet ervan elke keer dat ik passeer.
Zelf heb je door het grootste deel van het feest geslapen, wat helemaal niet ongewoon is, ook al hingen er continu mensen boven jouw wieg te gapen en commentaar te geven. Toen je tegen een uur of drie wakker werd, vreesde ik dat ik je meteen ging moeten voeden, maar nee hoor: papa dropte je in Vallery's armen, en daar heb je nog een half uur liggen soezen, als een komma'tje opgekruld tegen haar borst. Uiteindelijk kon ik er toch niet onderuit, en heb ik je rustig boven op je kamer eten gegeven. Daarna heb je 'den toer' gedaan: van de ene groottante naar de andere, bij Milena, bij Martine... Pas toen je onrustig begon te worden en koud kreeg, heb ik je even bij me genomen, en daarna opnieuw lekker warm ingeduffeld in je wiegje. Je leek er wel blij om...
Ondertussen hebben Omaly en Bompa zich opnieuw uit de naad gewerkt, net zoals bij Wolf: ze hebben de hele tijd staan afwassen, hebben alles afgeruimd, en ervoor gezorgd dat iedereen op tijd zijn koffie kreeg :-) Oma was ook wel in de weer, maar dan vooral met kletsen tegen iedereen (nadat ze opnieuw vakkundig alle taart had gesneden).
Papa was al begonnen met opruimen terwijl ik de laatste gasten aan het onderhouden was, en toen ik klaar was met jou te voeden (de reden trouwens waarom ik die laatste mensen heb buitengestoken), was ons huis weer pico bello! Hij had meteen alle afwas gedaan, de tafels opgeruimd en afgekuist, alle stoelen op hun plaats gezet... Kortom, het huis was weer in zijn originele staat, en ik moest enkel nog de overschotten van de taart in de diepvries steken. Er is duidelijk minder taart gegeten dan de vorige keer, wat resulteerde in het feit dat ik er massa's heb uitgedeeld, een ganse resem heb meegegeven met papa naar kantoor, Vallery van genoeg voorzien heb voor haar gasten volgende week, en dan nog genoeg in de diepvries heb kunnen steken om nog een klein leger vol te proppen. Enfin, niks aan te doen, dat is niet erg natuurlijk. Al bij al was het zeer geslaagd, al was het maar omdat we buiten hebben kunnen zitten.
Wolf is die avond meegegaan naar Zomergem, zodat we er al twee hele rustige dagen hebben opzitten. Welja, gisteren was heel erg rustig: lang geslapen, en eigenlijk de hele dag vrijwel niks gedaan, behalve dan jou gevoed en met je geknuffeld.
Vandaag was iets drukker: ook wel geslapen tot half tien, jou gevoed, gewassen, gekleed, zelf gedoucht, dan wat administratie in orde gebracht, en naar 't stad gereden om te lunchen met papa. Ik heb me ietwat mispakt aan de temperatuur vandaag: de zon scheen heerlijk, maar het was verdomde frisjes. Ik had je geen extra jasje aangedaan, en onder het dekentje van de maxicosi had je het blijkbaar nog koud. Je stond in het Lepelblad dan ook wel in de tocht, en je wilde niet slapen, maar begon zachtjes te neuten. Papa heeft je dan bij zich genomen terwijl we op het eten wachtten, en dat bleek een pak beter te zijn. Daarna viel je wel in slaap in de maxicosi, gewoon omdat papa je helemaal had opgewarmd. Na het eten ben ik met jou de stad ingetrokken, jij netjes in de draagdoek, lekker warm tegen mijn lichaam aan. Je begon netjes bovenaan, maar was na een tijdje helemaal beneden gezakt, en je protesteerde luidkeels toen ik je terug wat hoger probeerde te leggen. Op die manier lag je dus in een kommahouding, horizontaal tegen mijn buik aan. Voorbijgangers moesten soms lachen omdat ze je gewoon niet zagen. Jij vond het allemaal prima zo, want je sliep vast, en trok je nergens iets van aan. Toch wilde ik tegen half drie thuis zijn, want dat was je etensuur, en jawel, eenmaal terug in de auto begon je rond kwart over twee wakker te worden: etenstijd!
Na je eten heb ik je opnieuw in de auto gehesen, ietwat tegen je zin, en zijn we de glazen en tassen van de school gaan terugbrengen. Je sliep alweer vast toen ik na een kleine tien minuten rijden op school kwam, dus heb ik je gewoon laten liggen en de auto uitgeladen. Thuis heb ik je dan maar in je wiegje gelegd, en daar heb je netjes geslapen tot half zeven, en toen kwam het vertrouwde geluidje me alweer tegemoet. Ja, je hebt zo een heel eigen geluidje, eentje waar oma altijd moet om lachen. Het is niet zo dat je, zoals Wolf, bij het drinken een gans gamma aan kreungeluidjes ten berde brengt, maar er is toch eentje dat je vaak laat horen, hetzij iets je niet aanstaan, hetzij je iets net heel aangenaam vindt: een kort mèhèhèhè zoals een geitje. Ik kan het met de beste wil van de wereld niet nadoen, maar ik ga toch proberen het eens vast te leggen op video, alleen kan ik helemaal niet voorspellen wanneer je het nog eens zal doen. Het is in elk geval heel specifiek, heel persoonlijk en vooral heel erg grappig.
Je bent ondertussen trouwens al een maand oud, en zaterdag heb ik je dan ook met opzet eens gewogen: 4.170 kilogram, en dat voor amper een maand oud! Eigenlijk ben je echt wel kerngezond, kleine muis: er is helemaal geen sprake van reflux zoals bij je broer, of van erge darmkrampen. Uiteraard kan je het af en toe lastig krijgen als je je broek wil vullen, maar dat is eigen aan baby's in het algemeen. Gelukkig heb jij dus tot hiertoe je mama's spijsvertering niet geërfd, en ben je dus een blij kind.
Nu nog afgeraken van die vervelende baby-uitslag, en we zijn er. Toch nog maar wat geduld oefenen, zeker?