Een hele resem mijlpalen!
Dat zal me leren, zoetebol, om zo lang niet te updaten: ik heb massa's te vertellen! Als ik fotootjes van een maand geleden zie, valt me dan ook op dat je zo sterk bent veranderd!
Wat is er zoal aan mijlpalen bijgekomen? Wel, euh...
- eerste flesje
- eerste fruitpap
- eerste keer zwemmen
- eerste keer bewust zonder mama
- eerste keer ergens anders slapen
- eerste verkoudheid
Maar laat ik beginnen bij het begin: na een rustige week zijn we voor papa's verjaardag een weekendje naar Center Parcs getrokken, samen met Delphine, Pieter, Marthe en Victor. Jij liet het over je heen komen, zoals altijd, en gaf nauwelijks een kik. Het feit dat je moest slapen in een andere omgeving, in een ander bed, deerde je totaal niet: je sliep even goed als altijd, met de gebruikelijke onderbreking om te eten. Ik heb je het hele park rondgezeuld in de draagdoek, en je leek dat best leuk te vinden: ofwel lag je gefascineerd te kijken naar alles, ofwel was je in een diepe slaap verzonken.
Op zaterdag zijn we met zijn allen gaan zwemmen in de Aqua Mundo, het tropische waterpretpark. Voor jou had ik van die kleine zwempampertjes, en je zag er best schattig uit :-p Het water was wel naar de koude kant, zodat ik je dicht tegen me aan heb gehouden. Op die manier zijn we toch wel een half uurtje in het water geweest, jij netjes tot aan je kinnetje. Je leek het wel leuk te vinden, maar moest vooral ongelofelijk veel kijken. Ik denk dat ik voortaan af en toe mee zal gaan met papa en Wolf op zondagmorgen om te gaan zwemmen in Ertvelde. Daar is het water trouwens ook wel wat warmer...
Op zondag heb ik 's avonds dan wat melk afgekolfd, en voor het eerst heeft papa jou een flesje gegeven. Het was prachtig om zien: je zat rustig bij papa, en kreeg plots die speen tegen je lipjes. Verbaasd keek je ernaar, alsof je wilde zeggen: 'Huh? Wat is dit nu weer?' Je trok echter je hoofdje niet weg, zodat er wat warme melk op je lipjes druppelde. Argwanend likte je ze af, en keek toen al helemaal verbaasd toen het melk bleek te zijn. Dus zette je je lippen opnieuw tegen de speen, en het was alsof je frank viel: "Hey, daar zit melk in, of wa!" Toen papa daarop de speen in je mond duwde, liet je hem begaan, en een halve seconde later was je aan het drinken.
Ik had voor de zekerheid maar een klein beetje afgekolfd, zodat ik nog genoeg zou hebben mocht je de speen resoluut afwijzen, en dat was te merken ook: zodra de fles op was, begon je te huilen. Ik heb je dan maar meteen getroost met een lekkere warme borst, en dat was blijkbaar nóg beter :-) Vorige week vrijdag had ik een concert met het koor, en had ik een flesje melk afgekolfd. Papa heeft de honneurs waargenomen, maar toch ging ik met een bang hartje zingen. Wat als je niet wilde drinken, zoals Wolf me ooit gelapt heeft? Die had de eerste twee keren probleemloos van de fles gedronken, en de derde keer weigerde hij resoluut. Toen ik thuis kwam, vertelde papa me dat je zonder verpinken de hele fles had leeggedronken, en dat je zelfs een beetje was beginnen huilen zodra ze leeg was. Met een tuutje was dat onmiddellijk verholpen, dus aan honger lag het niet, eerder aan de behoefte om je zuigreflex te bevredigen, denk ik.
Soms vind ik het trouwens jammer dat ik geen drie handen heb: twee om met jou bezig te zijn, en een derde om een foto te nemen. Neem nu jouw badje in de keuken: ze waren de kurkvloer in de badkamer aan het leggen, en dus was die verboden terrein voor ons. Toch moest jij in bad wegens een zeer vuile luier en zo. Ik heb dan maar de pompsteen laten vollopen met heerlijk warm water, en heb jou daarin gezet. Je wist niet waar je het had: warm water, en toch niet in de badkamer? Huh? En zo'n raar bad?
Alleen je verzorgingskussen in de keuken kwam je bijzonder bekend voor, en je was dadelijk weer wat rustiger. Alhoewel dat dat meestal ook niet de juiste term is: naast je kussen staat er een doos met zakdoekjes, met de afbeelding van een paar trossen helderpaarse jasmijnen. Om één of andere reden ben je daar compleet zot van: zodra je op je kussen ligt, draai je je hoofd in de richting van die doos, en begin je enthousiast met armen en benen te zwaaien en te kraaien tegen die doos. Probeer dan maar eens een verse luier aan te doen!
Je bent trouwens al helemaal een lachebekje! Het is echt niet moeilijk jou te doen lachen: wat gekke bekken en rare geluiden volstaan meestal. En ik heb onlangs ook ontdekt dat je kriebeltjes hebt. Wanneer ik dan kriebelend over jouw buikje ga en naar je oksels toe kriebel, wring je je in alle mogelijke bochten en kraai je luidop. Ik weet niet of je het wel zo leuk vindt, maar de reactie is er wel, en die is bijzonder leuk om zien :-p
Sinds een paar dagen begin je ook heel actief bellen te blazen. Je bent zo al een zeverbeest - soms vijf doornatte slabbetjes op een dag, ik heb er een paar extra moeten kopen - maar nu is het hek helemaal van de dam. Je zit dan heel enthousiast 'Prrrt' te zeggen, tot het schuim je letterlijk op de lippen staat, en je kan er ongelofelijk ondeugend bij kijken. Jammer dat je altijd zo afgeleid bent door het fototoestel, of ik nam er een fotootje van.
Deze morgen zijn we naar Kind & Gezin geweest. Je moest je laatste prik voor je eerste levensjaar krijgen, en vond dat uiteraard niet leuk. Zodra je echter weer in mama's armen lag, was alle leed geleden, en moest je weer rondkijken naar alles om je heen. Je bent echt een nieuwsgierig ventje, Kobe. Je bent ondertussen 62 centimeter groot, en weegt 7,250 kilo. Eigenlijk is dat een kilo te veel voor je lengte, en je hebt inderdaad de massieve billen en benen van je mama geërfd. Ik hoop voor jou dat dat eruit groeit, liefje, of je kan meteen rugby mee gaan spelen :-p Toch vond de dokter het eigenlijk helemaal niet abnormaal: het is niet zo dat je plots enorm in gewicht bent toegenomen, je zit nog steeds op dezelfde lijn in de gewichtscurve, en met borstvoeding kan er eigenlijk niet zoveel verkeerds gebeuren. Wel heb je momenteel een verkoudheid, net zoals je papa en je broer. Je hoest lichtjes, en er zit een reuteltje op je longen, zei de dokter. Niks ernstigs, maar we moeten het wel in de gaten houden. Alleen je verstopte neusje werkt op je zenuwen, vooral bij het drinken. Af en toe zuig ik het leeg met de neuspeer en spoel ik het na met fysiologisch water, en dan kan je weer voor een tijdje normaal ademen. Je vindt het echter absoluut niet leuk als ik dat doe, en zet het meestal op een brullen, zodat ik het niet al te vaak probeer.
Gisteren zijn we samen met Wolf bij oma langs geweest. We waren er de dag voordien ook wel geweest, maar dat was om papieren voor papa's nieuwe auto op te halen. Je hebt daar trouwens dan je keel opengezet, terwijl ik om gordijnstof was: blijkbaar deed je buikje pijn, want je hebt toch wel tien minuten gebruld, terwijl oma met jou rondliep en je probeerde te troosten. Enfin, gisteren waren we er om een heel andere reden: je kozijntje Alexander! Het was een dik half jaar geleden dat ik hem nog gezien had, omdat ofwel hij ziek was, ofwel jij en Wolf ziek waren, en het dus beter was jullie uit elkaar te houden. Gisteren moest oma een dagje op hem letten, en dus vond ik het de ideale gelegenheid om ook langs te gaan en kennis te maken met hem. Wolf heeft met hem gespeeld, maar zelf was Alexander vooral gek van jou. Hij ging voortdurend naar je toe, probeerde je aaitjes te geven, bracht zijn speelgoed tot bij jou, en kwam om de paar tellen even kijken. Jij keek hem met grote ogen aan, maar zei niks. Opa was erbij komen zitten, keek naar zijn drie kleinzonen, en glunderde :-)
Dat je buikje pijn deed, kan wel een paar oorzaken hebben, kleine muis. Ik wijt het aan de fruitpap, die je sinds zondag krijgt. Enfin, voor zover je iets binnen hebt tenminste. Je bent niet bepaald happig op die vreemde substantie, en duwt dan ook ijverig met je tongetje alle brij die ik er moeizaam in krijg, handig weer naar buiten. Je leert dan toch tenminste de smaak kennen, en uiteindelijk zal het wel lukken. De volhouder wint, zeggen ze dan :-p Het zou me niet verwonderen dat dat beetje banaan en appel ook zorgt voor krampjes: je lichaam is per slot van rekening niks anders gewoon dan moedermelk, en dan is dit een hele aanpassing.
Het zou ook kunnen liggen aan een beetje reflux, want ja, daar begin je een klein beetje last van te krijgen. Doorgaans valt het best mee, maar een paar avonden geleden wilde je niet slapen, toen ook wij in bed kropen. Normaal laat je je gewillig in je bedje leggen en slaap je direct (eventueel na een laatste voeding), maar deze keer niet. Zodra ik je wilde neerleggen, ging je keeltje open. Nam ik je weer uit je bedje en zette ik je rechtop op mijn knie, dan was alles meteen weer in orde, en lachte je me toe. Ik wilde even proberen of het misschien aan honger gelegen was, maar zodra ik je probeerde aan te leggen, ging je weer huilen. Na zo'n tien minuten heeft papa je dan meegenomen naar beneden en je een lepeltje Gaviscon gegeven. Ik vond namelijk dat je adem zo zuur rook, en jawel, ik kreeg gelijk: bij de volgende poging stribbelde je nog eventjes pro forma tegen, maar viel je na een minuutje of zo in slaap. Blij dat er zoiets bestaat als Gaviscon, want uit ervaring weet ik hoe pijnlijk reflux is, en ik kan je geen ongelijk geven als je daarom begint te huilen.
Vorige zaterdag gaf peter Roeland een feestje bij hem thuis om zijn dertigste verjaardag te vieren, en jij ging mee. Papa was half ziek en was thuisgebleven, en aangezien Roeland graag had dat je meekwam en je boven kon slapen, was je dus ook van de partij. Het enorme geroezemoes en lawaai stoorde je niet, en zodra ik toekwam, stond er een hoop volk om jou heen te kirren. Uiteraard waren Sarahs zus en moeder daar ook bij, gek als ze zijn van Wolf en van jou. Je bent een tijdje van hand tot hand gegaan, en verzeilde uiteindelijk in je maxicosi. Ik had gedacht dat je een beetje zou geslapen hebben, maar een enthousiaste kleuter stak daar een stokje voor. Uiteindelijk begon je te huilen, en dacht ik dat je honger had, het was je uurtje. Boven in de rust wilde je echter niet drinken: je keek liever rond in die vreemde kamer. Na zo'n kwartiertje lag je bijna in slaap, toen plots een baby op de gang begon te krijsen: Seppe, de zes weken oude baby van Roelands beste vriend Luk. Meteen waren je ogen weer wijd open, en dan heb ik je maar weer meegenomen naar beneden, waar je temidden van het lawaai in slaap bent gevallen in mijn armen. Een half uurtje later kwam Luk me zeggen dat Seppe sliep, en dat ik jou dus ook in bed kon leggen, maar dat hoefde niet meer. Wel zag ik hem iets later met een duidelijke jaloerse blik naar jou kijken: Seppe is net iets moeilijker!
Toen ik dan iets na middernacht naar huis ging, jou je pakje had aangetrokken (je was net wakker geworden) en bij Roeland ging salu zeggen, haalde die me even binnen in de kring van vrienden waarin hij stond te praten, en zei met onverholen trots: "Kijk se, dat is nu ne keer mijn petekind Kobe!"
Ik weet niet wie er het meest glunderde, Roeland of ik, maar feit is wel dat jij de meest bewonderde persoon van gans de avond was, liefje!