Buikpijn
Mijn lief klein baasje,
het is vandaag duidelijk een dag van ups en downs. Deze voormiddag ben je namelijk voor het eerst samen met ons gaan zwemmen in het zwembad in Ertvelde. Zwemmen is uiteraard een groot woord: eerst heb je tien minuutjes tussen mijn benen in het water zitten kijken naar alle andere kinderen, en daarna zijn papa en ik wat dieper gegaan met jou, zodat je op onze schoot zat of op onze handen in het water dreef. Je genoot er duidelijk van, en was ongelofelijk goed gezind, je kraaide en lachte voortdurend. Bij het afdrogen sloeg je stemming plots om, een duidelijk teken dat je doodop was. En jawel, zodra je in je maxicosi lag was je al aan het dommelen, en de auto was nauwelijks gestart toen je al sliep.
's Middags heb je wat worteltjespuree gegeten, maar niet veel: het ging je duidelijk niet af. Ook het flesje dat erop volgde, dronk je niet helemaal leeg: je begon gewoon te huilen. Dat hebben we eigenlijk nog niet vaak meegemaakt, dat je aan het huilen gaat, en zeker niet zo'n zielig huiltje van de pijn. Ik heb je dan maar bij mij genomen in de zetel, zodat je met je buikje boven op mij lag, maar ook dat hielp niet: je bleef huilen van ellende. Wolf zat naast je, en gaf je zachte streeltjes op je kaakjes, vol medelijden.
Het is pas gebeterd toen ik een thermometer nam (je had trouwens van al het huilen en zo 38,5°) en die even in je poepje stak: dadelijk kwam er een hele hoop nauwelijks verteerde wortelpuree van gisteren uit, en het huilen minderde onmiddellijk. Ik nam je daarna opnieuw bij me op mijn buik, en binnen de minuut sliep je, nog nasnikkend. Ondertussen slaap je in je park, en je temperatuur is merkelijk gezakt.
Arm kleintje toch. Ik hoop dat je niet dezelfde spijsverteringsproblemen krijgt als je broertje en je mama.