Broekperikelen
Er moet toch echt iets verkeerd zitten, kleine man. Vrijdag ben je de hele dag onrustig gebleven. 's Nachts heb je de halve nacht liggen kreunen, zodat ik niet echt zoveel slaap heb gehad. Zaterdag was ongeveer hetzelfde: huilen wanneer je moest eten, en pas na aandringen kreeg ik je zo ver. Het waren ook echt wel pijnhuiltjes, dus ik vermoed dat het je buikje was.
Zaterdagnacht was een complete ramp: ik heb je gevoed om half één, en dan heb je geslapen tot iets na drie. Je werd wakker met een huiltje, en ik kreeg je eerst echt niet stil, wel integendeel: zodra je merkte dat je aandacht kreeg, begon je pas echt te huilen. Het rechtzitten hielp niet, zachtjes op je rugje kloppen ook niet: geen boertje, geen protje, niks, alleen gehuil. Met de nodige moeite kreeg ik je daarna zover dat je wat dronk, maar met veel overtuiging was het niet. Daarna werd je wel stil, maar bleef je heel onrustig: om het kwartier begon je te huilen, en moest ik je je tuutje geven. Misschien dat ik ergens wel een half uurtje heb geslapen, maar meer zal het niet zijn.
Rond half zeven begon je weer echt luid te huilen, zodat ik besloot om met jou naar beneden te gaan en papa nog wat rust te gunnen. Die mag misschien wel door je gekreun heen slapen, echt gezond en diep is die slaap toch niet. Beneden heb ik je 'gethermometerd', iets wat ik bij Wolf heel vaak heb gedaan, maar bij jou tot hiertoe nog niet nodig was. Er kwam inderdaad een hoop lucht uit je buikje, en wat slap gedoe. Meteen werd ook duidelijk dat je lichte koorts had, 37,8°. Je huilde luidop van pure pijn en misere. Ik heb je dan bij me in de zetel gelegd, allebei lekker onder een dekentje, en je werd rustig zodat je wat te eten kreeg. Je vulde ook meteen een pamper :-p Daarop viel je in slaap, en ik prompt ook.
Tegen half negen kwamen Wolf en papa ons wakker maken, en bleek jij al een pak opgewekter. Je zat eventjes bij ons terwijl we ons te goed deden aan de koffiekoeken, en daarna ben ik weer in mijn bed gekropen om nog een uurtje of twee te slapen. Papa was er immers om voor jou te zorgen. Hij vertelde me dat je nog enthousiast twee luiers had gevuld, en dat je nog stevig had geslapen. Het was dus duidelijk je buikje geweest, en een lichte vorm van verstopping. Nochtans is wat eruit komt, echt vloeibaar en slap. Hopelijk krijg je niet dezelfde darmproblemen als je broer!
Je kreeg netjes verse kleren, en werd in de auto gestopt richting Ronse: feest voor de 85ste verjaardag van je overgroottante Els. Opnieuw heb je je nauwelijks laten horen: je hebt er twee keer de borst gekregen, en verder een hele tijd op papa's schoot mogen zitten, en dat bleek meer dan voldoende te zijn. Soms versta ik me er toch niet aan hoe je doorheen al het kabaal kan slapen, want ja, ook dat heb je gedaan, in je platgelegde wippertje.
Rond half zeven waren we thuis, en heb ik je nog wat eten gegeven: ik wilde immers nog naar het koor. Waar je doorgaans netjes doorslaapt tot negen uur en dus tot na mijn repetitie, was dat dit keer echt niet het geval: iets na acht kreeg ik al een SMSje van papa dat je aan het huilen was. Ik dus naar huis, maar veel heb je niet gegeten, de problemen lagen opnieuw elders. Ik heb je dan maar op je buikje op mijn borst gelegd, zoals zondagmorgen, en zo ben je in slaap gevallen, en ben ik nog voor een kwartiertje terug naar de repetitie gereden. Papa vertelde dat je nochtans nog onrustig was geweest, en dat hij je verschillende keren nog je tuut had moeten geven.
Toch sliep je de rest van de avond ongestoord. Bij het slapengaan om elf uur heb ik je nog eens gevoed, en dan heb je - eindelijk - rustig doorgeslapen tot deze morgen zeven uur, mét nachtvoeding rond drie uur welteverstaan. Op die manier ben ook ik weer uitgerust en kunnen we er weer tegen.
Alleen... Je hebt sinds gisteren alweer geen broek meer gevuld. Hopelijk komt dat snel en voel je je weer prima.