Baluba
Kobe, liefje, je wordt echt wel snel groot!
Daarnet zijn papa, Wolf en ik met jou gaan spelen in de Baluba, en je vond het precies wel amusant! Je kroop vliegensvlug een moussen helling op, net alsof je nog niks anders had gedaan, en even later zat je te schateren in een buis! Je wilde perse dat ik je achterna kroop (wat ik uiteraard wel deed, ik kon je moeilijk alleen laten) en dan viel je bijna om van het lachen! Zo snel je knietjes je konden dragen, kroop je weg van me, tot je bijna stikte van het lachen en dus niet meer verder geraakte! Het meest opvallende was, dat je op een bepaald moment alles los liet en eventjes rustig helemaal alleen bleef staan, iets wat ik je nog nooit eerder had zien doen.
Na een half uurtje ben ik met je naar beneden gegaan, je was zo moe ondertussen van al dat spelen dat we terug naar huis zijn gereden (we hebben fietsen gehuurd) en jou onmiddellijk in bed hebben gelegd.
Gisteren was dan ook een inspannende dag voor jou. Je was dan wel niet meegegaan naar het zwembad, maar je had hier tijdens ons middageten toch vrolijk zitten rondkruipen en spelen, had daarna niet echt lang geslapen, en na je fruit ben je meegegaan in de buggy om te gaan minigolfen. De buggy was je eigenlijk al vrij snel beu: je wilde eruit, en rondkruipen en kijken. Papa en ik hebben je dan maar in het gras gezet, en noodgedwongen daarna ook in het stof/zand. Dat vond je eigenlijk best wel leuk: je liet het fijne zand steeds weer door je handjes glippen, zocht kleine steentjes uit, speelde met een rozenblaadje... Je zag er lief uit, je kleren zaten helemaal onder het witte stof.
Maar toen het half zeven begon te worden, had je er genoeg van. Je begon te wriemelen, te huilen, en er zat niks anders op dan met jou terug te keren naar het huisje, je eten te geven, en in bed te steken. Ik had gehoopt dat je het nog wat langer zou uitgehouden hebben, zodat ik met de rest van de familie mee iets kon gaan eten, maar helaas. Echt erg was het niet hoor, kleintje, ik eet graag brood, en daarvan was er nog genoeg in het huisje. Jij hebt samen met mij een boterham gegeten, en toen je daarna zag dat ik het bad liet vollopen, stond je alweer letterlijk te springen en kon ik je kleren niet snel genoeg uittrekken. Ik heb je ongeveer tien minuten in het warme water laten spelen, en je er dan uitgehaald, maar dat vond jij bijlange nog niet genoeg: je brulde dat het geen naam meer had toen ik je begon af te drogen, en pas toen je al je pyama aanhad, begon je door te hebben dat dat huilen toch niks meer ging uithalen.
Beneden kreeg je je flesje, maar wilde je toch nog spelen, zodat je nog niet eens in je bedje lag toen papa al thuiskwam met Wolf. Ik denk dat je wel moe was, maar dat de rust en de stilte je eigenlijk wel goed deden. Je hebt in elk geval stevig geslapen vannacht, en me amper twee keer wakker gemaakt.
Tsja, een groot slaper zal je wel nooit worden, toch niet ‘s nachts.