Kobe De Waele

Nieuwjaar

geschreven door Gudrun op 01-01-08 (15 jaren geleden) in Mijlpaal. Gelukkig nieuwjaar, petoetie!

Ook vandaag heb je weer een primeur vast. We hadden al een paar dagen gemerkt dat je het heel lastig vond om in te slapen hier beneden in je wieg. Je zat in je ogen te wrijven voor dood, maar zette meteen je keel open zodra ik je in je wiegje legde. Soms viel je in slaap op mijn schoot, om meteen weer wakker te worden en te protesteren in je wieg.

Papa en ik hebben vandaag dan maar de knoop doorgehakt, na een lastige voormiddag. Je zat overal te neuten: in je bumbo, in je wipper, in je park, zelfs bij ons op schoot, maar slapen? Ho maar! We hebben je wieg losgekoppeld, en de mand boven in je kamer gezet, met de rolluiken naar beneden. Ik heb je in je slaapzakje gestoken, je neergelegd, en jawel, je gaf geen kik meer!
Ik weet meteen wat ik morgen ga doen: jouw kamer volledig opruimen (alle rommel uit de berging staat daar, want ze gingen daar aan werken) en je gordijnen afwerken. Je verdient een nette kamer, ze is nu trouwens net zo mooi geschilderd...

Je echte bedje kan ik daar niet voor gebruiken, want dat staat nog steeds naast ons bed in onze kamer. Je drinkt nog elke nacht, en dan is het het gemakkelijkst voor mij als ik niet mijn bed uit hoef. En het probleem is de babyfoon: hij overbrugt niet echt de twee verdiepingen die ertussen zitten. Vandaar dus de wieg in jouw eigen kamer. Niet dat dat nog lang zal duren, je begint al vrij groot te worden voor dat ding. Maar dan zet ik wel jouw reisbedje daar, tenminste zolang je nog drinkt 's nachts. Van zodra je doorslaapt, vlieg je definitief naar je kamer. Dat is meteen ook een pak rustiger voor papa en mij. Enfin, dat hoop ik dan tenminste :-p

Brabbelen

geschreven door Gudrun op 27-12-07 (15 jaren geleden) in Feest, Van alles en nog wat, Ziekjes. Gisteren moest papa lachen: hij was jou je flesje aan het geven, en riep dat ik moest komen kijken: als een volleerde flessendrinker had je de fles zelf in je handjes, zonder ondersteuning, het was leuk om zien. En daarnet heeft Wolf jou eventjes je fles moeten geven: ik was daarmee bezig, maar toen moest de kuisvrouw haar dienstencheques hebben, en liefst voordat haar bus weg was, zodat ik jou op Wolfs schoot heb geplant. Het was het einde van je flesje en je wilde niet meer verder drinken, maar het was wel een wijs zicht. En Wolf apetrots natuurlijk!

Deze morgen was het wel eventjes anders: je had rond half negen gedronken, en was daarna netjes weer aan de borst in slaap gevallen, zodat ik opgestaan ben en jou laten slapen heb. Toen ik rond tien uur Wolf in bad had gestoken en zelf wilde douchen, hoorde ik je zachtjes huilen. Op het moment dat ik je naar me toe trok, begon je te kokhalzen en yep, een hele gulp over ons bed. Ik grabbelde je vast, en je deed vrolijk verder, totdat niet alleen ons bed, maar ook jijzelf en ik onder de onverteerde melk zaten. Fijn. Gelukkig was de badkamer lekker warm (Wolf zat al in bad) en was ik toch van plan geweest jou mee te nemen onder de douche. Ik heb je natte kleren dan maar uitgestroopt, en we zijn samen gezellig onder de douche geweest tot we allebei weer helemaal proper waren en fris roken. Blijkbaar was de melk gewoon op je maagje blijven liggen, want verder is alles ok met jou. Momenteel lig je rustig te slapen, en je hebt je flesje deze middag probleemloos leeggedronken.

Gisteren heb ik je voor het eerst horen brabbelen, trouwens. Je maakt al lang de meest gekke geluidjes, en je blaast bijzonder graag belletjes, maar gisteren kwamen er echt klanken uit die leken op ba, be, bie... Je lag dan ook languit op je rugje in je park, honderduit commentaar gevend tegen je mobiel. Ik heb onlangs een heel leuke mobiel gekocht voor jou, met drie fleurige beesten, die ronddraaien en bewegen op muziek van Bach en Mozart. Je bent er ronduit door gefascineerd, je krijgt er gewoon niet genoeg van! Soms lig je heel heftig te zwaaien en te bewegen, en dan roep je tegen dat ding, en lig je te schateren. Opa en oma, die hier waren op kerstavond, moesten echt lachen om jou. Zó hadden ze jou nog nooit bezig gehoord.
Ik heb ook een Bumbo op de kop getikt, een zitje in een soort rubber waarin je mooi rechtop zit, en waar je zelf niet uitgeraakt (iets met zwaartepunt en zo). Je kan er heel netjes in zitten, maar raakt er vrij snel in verveeld. Ik ben vooral van plan het te gebruiken om je fruitpap en groentenpap te geven, ik denk dat het daar wel handig voor is.

Vorige week ben je trouwens voor het eerst officieel gebabysit. Tot hiertoe was altijd papa of ik in de buurt geweest, behalve eens een half uurtje bij oma of zo, maar dat was dat. Vrijdag moest ik echter voor het eerst weer een half dagje werken, en aangezien ook papa op kantoor was, moest ik jou toch ergens zien kwijt te geraken. Gelukkig stond oma klaar met open armen, zodat ik jou om half tien, gewapend met flesje, poedermelk en een batterij pampers, bij haar heb afgezet. Ik moet eerlijk toegeven, ik heb totaal niet over jou ingezeten. Jij bent namelijk een gemakkelijke baby, en oma weet echt nog wel hoe ze met zo'n klein sprotje moet omgaan, dus ik was er gerust in. Terecht ook, want toen ik tegen één uur opnieuw bij haar aan kwam zetten, had jij netjes je flesje leeg gedronken, en lag je parmantig rond te kijken in je wippertje. Opa had trouwens al een half uurtje met jou op zijn arm in het zonnetje gezeten, en hij zegt dat je muisstil zat te genieten. Ik kan dat best geloven eigenlijk. Ik verdenk er opa trouwens van dat hij minstens even hard heeft zitten genieten van zijn derde kleinzoon.

Oh, tussen haakjes, ik ben intussen ook nog eens met jou naar de orthopedist geweest voor controle, en alles is dik in orde met je heupgewrichten. De dokter van Kind&Gezin was daar niet helemaal gerust in, omdat de plooien in je billetjes nogal asymmetrisch zijn (wat kan wijzen op een heupafwijking, zeker bij een stuitligging), maar gelukkig was het nog steeds loos alarm.

Ik heb trouwens ook nog niks verteld over ons tweede weekendje Center Parcs, deze keer met nonkel Roeland en tante Sarah. Nu was het water wél aangenamer, zodat we een tijdje met jou in het water hebben gezeten. Tante Sarah en ik heb vooral ook buiten gezeten met jou in het warme bubbelbad. Zaterdag was dat heel goed te doen, zondag waren er zodanig koude windstoten, dat we het eigenlijk niet al te lang hebben volgehouden. Voor onszelf was er geen probleem, maar ik wilde jou toch niet teveel blootstellen aan de koude. Aangezien tante Sarah niet zo'n waterrat is, heeft zij dan met jou in een handdoek op haar schoot langs de kant aan een tafeltje gezeten, terwijl ik met Wolf, papa en Roeland kon spelen op de wildwaterbanen en zo :-p Verder was jij zoals altijd een lieve flinke baby, die eigenlijk totaal niet voor problemen heeft gezorgd. Je werd natuurlijk wel altijd stevig ingepakt tegen de kou, maar dat is maar logisch ook. Nonkel Roeland en tante Sarah waren echt jaloers, en wilden gerust tekenen voor een baby zoals jij, zeiden ze. Waarop mijn trotse moederhart zwol natuurlijk.

Het is ook wel waar, Kobetje: je bent een droom van een baby. Ik hoop echt dat dat nog lang zo blijft.

Flesjes en andere primeurs

geschreven door Gudrun op 22-12-07 (15 jaren geleden) in Eten en drinken, Mijlpaal, Ziekjes.

Ach Kobe,

dat van die appel was veels te vroeg victorie gekraaid. De dag daarna hield je halstarrig je lipjes op elkaar geklemd, en begon je op den duur te huilen omdat ik bleef aandringen. Fruitpap is duidelijk je ding niet, enfin, nu toch nog niet. Vier maanden is ook een beetje vroeg natuurlijk, maar ik had het graag in orde gehad tegen dat je naar de crèche moet, en dat is niet echt zo lang meer.

Je bent intussen ook behoorlijk ziek geweest, en op aanraden van de dokter heb ik die fruitpappogingen dan maar helemaal gestaakt. Behoorlijk ziek is eigenlijk ferm overdreven, maar voor een baby die nog nooit ziek was geweest, was het toch wel even wennen. Op zondagavond gaf je namelijk over boven op mij, en vrij enthousiast ook, zodat ik meteen niet alleen jouw kleren, maar ook die van mij mocht verversen. Papa lag al in bed, en ik heb hem dan maar wakker gebeld om te komen helpen. Maandag voelde je je nochtans niet slecht (je bent meegeweest naar de oogarts en bij oma en opa, en dat was geen enkel probleem) maar toch gaf je 's avonds alweer over. Ik had je nog net op tijd te pakken, en de schade was dus te overzien. 's Nachts was het dan weer dikke miserie: je hebt serieus overgegeven in je bed, zodat ik, ziekgaweg, papa (die ook al half ziek was) heb wakker gemaakt, jou in zijn armen heb geduwd, en maar begonnen ben om gans jouw bedje te verversen, daarna jou een beetje te wassen en verse kleren en slaapzak aan te doen, dan mezelf te wassen, en uiteindelijk ook weer in bed te kruipen. Papa heeft daar trouwens een prachtige tekst over geschreven:

Wij mannen zijn waardeloos.

We bouwen luchtkastelen met bedrijven en netwerken, RSZ en BTW, cash-flow en return on investment. We spreken van micro- en macro-economie, en doen alsof we de wereld laten draaien.

Maar, lieve vrouw, het zijn fantomen en spiegelingen. Enkel bedoeld om te verdoezelen dat als het er echt op aankomt we er niet veel van bakken.

Als om halfvijf 's nachts onze vier maanden oude baby ziek is en zijn bedje onderkotst, dan wordt pijnlijk duidelijk hoe waardeloos we zijn.

Dan zitten we slaapdronken als een harige aap op de rand van het bed. En we zien hoe jij de baby troost, zijn kleertjes ververst, de kots van de vloer opveegt, zijn matrasje omdraait, verse lakentjes uit de kast haalt, zijn bedje opnieuw opmaakt, zijn snotneusje schoonmaakt, hem terug onderstopt en zachtjes troost. Dan kijken we me onze onderkaak naar voren hoe jij plots als een Indische godin acht armen en handen blijkt te hebben.

Dan hebben we precieze, doelgerichte orders nodig. Niet 'haal eens verse kleren', maar wel 'haal in de lange kast van de kleine slaapkamer, tweede schuif rechts, een wit onderhemdje van de linkse stapel'. Want wij mannen, wij weten nooit iets liggen.

En je zal zien, lieve vrouw, dat dit net de nacht is waarin we onze lievelingspyama aan hebben, die pyama die vijftien jaar oud is en net een paar keer te veel gewassen. Waarvan de rekker het eigenlijk begeven heeft, maar die we niet kunnen opgeven omdat hij te vertrouwd aanvoelt. En dan kunnen we niet snel om zo'n wit onderhemdje lopen, want dan hebben we één hand nodig om onze pyamabroek op te houden. Wij zijn echt waardeloos.

En als alles dan voorbij is, dan houden we jou en de baby stevig vast, tot jullie in onze armen zachtjes in slaap vallen.

Want dat, beste schat, is ongeveer het enige wat wij mannen wel kunnen: jullie liefdevol vasthouden. Daar zijn we nu eens niet waardeloos in.

 Dinsdag had je koorts: een dikke 39 graden, ik was er niet echt gerust in. Ondertussen waren ook papa en ik ziek geworden, en zelfs Wolf voelde zich lusteloos en alles behalve fris. Ik heb dan maar de dokter gebeld, en die is woensdagmorgen langsgekomen. Verdict: een virale infectie op jouw keeltje, met een dikke verkoudheid erbovenop. Wellicht maakte je een pak slijm aan, waardoor je uiteindelijk begon over te geven. Enfin, dinsdagnacht had je niet meer overgegeven, en je begon je langzaamaan beter te voelen, dat was wel duidelijk.

Ondertussen waren we wel weer bijna een week verder, en was het belangrijker aan het worden dat jij een fles melk kon drinken dan dat je fruitpap wilde eten. Ik heb die fruitpap gelaten voor wat hij is, en we zijn met de flesjes begonnen. Ook dat ging niet bepaald van een leien dakje, koppig mormeltje dat je bent! Zaterdag de vijftiende leek het me de goeie dag om te beginnen, en wel de voeding rond acht uur 's avonds. Nogal onverwacht had je net zeven uur aan een stuk geslapen, en zonder veel erg dronk je de fles leeg in je papa's armen. Yes! Je kende de fles wel van een paar keer afgekolfde melk te drinken, maar toch.

De volgende dag maakte ik vrolijk en onbezorgd opnieuw een flesje klaar, deze keer rond zeven uur, toen we bij nonkel Jeroen en tante Delphine waren voor Alexanders verjaardag.  Je nam de speen in je mond, proefde even, merkte dat het opnieuw kunstmelk was, en weigerde resoluut. Het is grappig om zien hoe je dan je lipjes stijf op elkaar klemt. Papa's aandringen hielp aan geen kanten, je wilde niet. Ook de pogingen van oma of tante Sarah draaiden op niks uit. Hmm. Je huilde even, en viel dan stil. In de auto onderweg naar huis lag je stil naar buiten te kijken, en thuis viel je zonder meer in slaap. Dat vond ik geen slechte evolutie, want de dag voordien had je ook zonder problemen gedronken na een lange slaapperiode. Tegen half elf werd je opnieuw wakker, en kreeg je een vers flesje melk onder je neusje. Blijkbaar was de honger toch nog niet groter dan je koppigheid, want opnieuw weigerde je, maar begon je wel te huilen. Hmmm. Dat was duidelijk minder. Je nam telkens een slokje, merkte dat het geen echte melk was, en begon dan te huilen. Papa verloor er bijna de moed bij. Ik heb je dan bij me genomen, en je viel, zachtjes snikkend, in slaap in mijn armen. Rond half twaalf was je opnieuw wakker, en opnieuw kreeg je de fles melk aangeboden. Je weigerde nóg maar eens. Bijna gingen we wanhopig terug overgaan op borstmelk (we wilden namelijk ook wel gaan slapen) tot ik op een idee kwam. Je zat op je papa's knie, en ik begon tegen je te vertellen totdat je begon te lachen. Daarop gaf ik je mijn vinger, waar je prompt aan begon te zuigen, met heel veel kracht en intensiteit. Plots trok ik die vinger weg en plopte ik de speen in je mondje, en jawel, je zoog! Eerst nog wat aarzelend, daarna vol overtuiging. En sindsdien krijg je elke dag zonder problemen een fles, ondertussen zelfs meerdere keren per dag. Je herkent ze ook, en bent dan meteen wildenthousiast: je slaat met armen en benen, schudt met je kopje, en kan ze niet snel genoeg in je handen krijgen.

Bon, de rest is voor de volgende keer.

Banaan

geschreven door Gudrun op 06-12-07 (15 jaren geleden) in Eten en drinken. Eventjes heel snel: ik heb het gevonden waarom die fruitpap bij jou zo moeizaam ging! Gisteren hebben Delphine en ik jou in drie kwartier tijd toch een halve banaan doen opeten, maar het ging dus niet echt vlot.

Vandaag, op aanraden van je oma, heb ik het dus over een andere boeg gegooid: enkel appel, met een beetje koekjesmeel om het wat dikker en zoeter te maken. En jawel, je zei vrolijk 'hap', duwde nauwelijks nog prut naar buiten met je tongetje, en hebt op die manier een halve appel opgegeten!

Ik heb je daarna nog beloond met een stevige portie melk, die jij dankbaar en gretig aanvaardde. Opeter!

Koorts

geschreven door Gudrun op 29-11-07 (15 jaren geleden) in Ziekjes.

Ik vrees dat we opnieuw een mijlpaal te pakken hebben, zoetje, en wel die van de eerste koorts en de eerste perdolan poepsnoep. Wellicht is het de combinatie van je verkoudheid en de vaccinaties van deze middag, maar feit is dat je nu 38,8° hebt, en dat je heel erg onrustig bent. Je hebt nochtans heel flink doorgeslapen deze middag en avond, maar nu heb je nergens zin in: je wil niet zitten, niet liggen, niet drinken, niet slapen...

Momenteel zit je op mijn schoot terwijl ik dit typ, en je zucht en kreunt en steunt. Er doet duidelijk iets pijn, maar we weten niet wat. Toch zit je nog met een paar dingetjes te spelen: je zit heel graag aan mijn bureau, omdat je dan kan oefenen in het pakken van voorwerpen. Je begint je handen te kunnen sturen, al is het uiteraard nog bijzonder ongecoördineerd. Soms word je heel erg opgewonden en enthousiast als je iets ziet dat je wil pakken, en dan sla je ernaar, zodat het bewuste voorwerp meestal een heel eind verderop belandt, tot jouw grote frustratie...

Hopelijk slaap je straks toch een beetje, snoetie.

Een hele resem mijlpalen!

geschreven door Gudrun op 29-11-07 (15 jaren geleden) in Van alles en nog wat, Mijlpaal.

Dat zal me leren, zoetebol, om zo lang niet te updaten: ik heb massa's te vertellen! Als ik fotootjes van een maand geleden zie, valt me dan ook op dat je zo sterk bent veranderd!

Wat is er zoal aan mijlpalen bijgekomen? Wel, euh...
- eerste flesje
- eerste fruitpap
- eerste keer zwemmen
- eerste keer bewust zonder mama
- eerste keer ergens anders slapen
- eerste verkoudheid

Maar laat ik beginnen bij het begin: na een rustige week zijn we voor papa's verjaardag een weekendje naar Center Parcs getrokken, samen met Delphine, Pieter, Marthe en Victor. Jij liet het over je heen komen, zoals altijd, en gaf nauwelijks een kik. Het feit dat je moest slapen in een andere omgeving, in een ander bed, deerde je totaal niet: je sliep even goed als altijd, met de gebruikelijke onderbreking om te eten. Ik heb je het hele park rondgezeuld in de draagdoek, en je leek dat best leuk te vinden: ofwel lag je gefascineerd te kijken naar alles, ofwel was je in een diepe slaap verzonken.
Op zaterdag zijn we met zijn allen gaan zwemmen in de Aqua Mundo, het tropische waterpretpark. Voor jou had ik van die kleine zwempampertjes, en je zag er best schattig uit :-p Het water was wel naar de koude kant, zodat ik je dicht tegen me aan heb gehouden. Op die manier zijn we toch wel een half uurtje in het water geweest, jij netjes tot aan je kinnetje. Je leek het wel leuk te vinden, maar moest vooral ongelofelijk veel kijken. Ik denk dat ik voortaan af en toe mee zal gaan met papa en Wolf op zondagmorgen om te gaan zwemmen in Ertvelde. Daar is het water trouwens ook wel wat warmer...

Op zondag heb ik 's avonds dan wat melk afgekolfd, en voor het eerst heeft papa jou een flesje gegeven. Het was prachtig om zien: je zat rustig bij papa, en kreeg plots die speen tegen je lipjes. Verbaasd keek je ernaar, alsof je wilde zeggen: 'Huh? Wat is dit nu weer?' Je trok echter je hoofdje niet weg, zodat er wat warme melk op je lipjes druppelde. Argwanend likte je ze af, en keek toen al helemaal verbaasd toen het melk bleek te zijn. Dus zette je je lippen opnieuw tegen de speen, en het was alsof je frank viel: "Hey, daar zit melk in, of wa!" Toen papa daarop de speen in je mond duwde, liet je hem begaan, en een halve seconde later was je aan het drinken.
Ik had voor de zekerheid maar een klein beetje afgekolfd, zodat ik nog genoeg zou hebben mocht je de speen resoluut afwijzen, en dat was te merken ook: zodra de fles op was, begon je te huilen. Ik heb je dan maar meteen getroost met een lekkere warme borst, en dat was blijkbaar nóg beter :-) Vorige week vrijdag had ik een concert met het koor, en had ik een flesje melk afgekolfd. Papa heeft de honneurs waargenomen, maar toch ging ik met een bang hartje zingen. Wat als je niet wilde drinken, zoals Wolf me ooit gelapt heeft? Die had de eerste twee keren probleemloos van de fles gedronken, en de derde keer weigerde hij resoluut. Toen ik thuis kwam, vertelde papa me dat je zonder verpinken de hele fles had leeggedronken, en dat je zelfs een beetje was beginnen huilen zodra ze leeg was. Met een tuutje was dat onmiddellijk verholpen, dus aan honger lag het niet, eerder aan de behoefte om je zuigreflex te bevredigen, denk ik.

Soms vind ik het trouwens jammer dat ik geen drie handen heb: twee om met jou bezig te zijn, en een derde om een foto te nemen. Neem nu jouw badje in de keuken: ze waren de kurkvloer in de badkamer aan het leggen, en dus was die verboden terrein voor ons. Toch moest jij in bad wegens een zeer vuile luier en zo. Ik heb dan maar de pompsteen laten vollopen met heerlijk warm water, en heb jou daarin gezet. Je wist niet waar je het had: warm water, en toch niet in de badkamer? Huh? En zo'n raar bad?
Alleen je verzorgingskussen in de keuken kwam je bijzonder bekend voor, en je was dadelijk weer wat rustiger. Alhoewel dat dat meestal ook niet de juiste term is: naast je kussen staat er een doos met zakdoekjes, met de afbeelding van een paar trossen helderpaarse jasmijnen. Om één of andere reden ben je daar compleet zot van: zodra je op je kussen ligt, draai je je hoofd in de richting van die doos, en begin je enthousiast met armen en benen te zwaaien en te kraaien tegen die doos. Probeer dan maar eens een verse luier aan te doen!
Je bent trouwens al helemaal een lachebekje! Het is echt niet moeilijk jou te doen lachen: wat gekke bekken en rare geluiden volstaan meestal. En ik heb onlangs ook ontdekt dat je kriebeltjes hebt. Wanneer ik dan kriebelend over jouw buikje ga en naar je oksels toe kriebel, wring je je in alle mogelijke bochten en kraai je luidop. Ik weet niet of je het wel zo leuk vindt, maar de reactie is er wel, en die is bijzonder leuk om zien :-p

Sinds een paar dagen begin je ook heel actief bellen te blazen. Je bent zo al een zeverbeest - soms vijf doornatte slabbetjes op een dag, ik heb er een paar extra moeten kopen - maar nu is het hek helemaal van de dam. Je zit dan heel enthousiast 'Prrrt' te zeggen, tot het schuim je letterlijk op de lippen staat, en je kan er ongelofelijk ondeugend bij kijken. Jammer dat je altijd zo afgeleid bent door het fototoestel, of ik nam er een fotootje van.

Deze morgen zijn we naar Kind & Gezin geweest. Je moest je laatste prik voor je eerste levensjaar krijgen, en vond dat uiteraard niet leuk. Zodra je echter weer in mama's armen lag, was alle leed geleden, en moest je weer rondkijken naar alles om je heen. Je bent echt een nieuwsgierig ventje, Kobe. Je bent ondertussen 62 centimeter groot, en weegt 7,250 kilo. Eigenlijk is dat een kilo te veel voor je lengte, en je hebt inderdaad de massieve billen en benen van je mama geërfd. Ik hoop voor jou dat dat eruit groeit, liefje, of je kan meteen rugby mee gaan spelen :-p Toch vond de dokter het eigenlijk helemaal niet abnormaal: het is niet zo dat je plots enorm in gewicht bent toegenomen, je zit nog steeds op dezelfde lijn in de gewichtscurve, en met borstvoeding kan er eigenlijk niet zoveel verkeerds gebeuren. Wel heb je momenteel een verkoudheid, net zoals je papa en je broer. Je hoest lichtjes, en er zit een reuteltje op je longen, zei de dokter. Niks ernstigs, maar we moeten het wel in de gaten houden. Alleen je verstopte neusje werkt op je zenuwen, vooral bij het drinken. Af en toe zuig ik het leeg met de neuspeer en spoel ik het na met fysiologisch water, en dan kan je weer voor een tijdje normaal ademen. Je vindt het echter absoluut niet leuk als ik dat doe, en zet het meestal op een brullen, zodat ik het niet al te vaak probeer.

Gisteren zijn we samen met Wolf bij oma langs geweest. We waren er de dag voordien ook wel geweest, maar dat was om papieren voor papa's nieuwe auto op te halen. Je hebt daar trouwens dan je keel opengezet, terwijl ik om gordijnstof was: blijkbaar deed je buikje pijn, want je hebt toch wel tien minuten gebruld, terwijl oma met jou rondliep en je probeerde te troosten. Enfin, gisteren waren we er om een heel andere reden: je kozijntje Alexander! Het was een dik half jaar geleden dat ik hem nog gezien had, omdat ofwel hij ziek was, ofwel jij en Wolf ziek waren, en het dus beter was jullie uit elkaar te houden. Gisteren moest oma een dagje op hem letten, en dus vond ik het de ideale gelegenheid om ook langs te gaan en kennis te maken met hem. Wolf heeft met hem gespeeld, maar zelf was Alexander vooral gek van jou. Hij ging voortdurend naar je toe, probeerde je aaitjes te geven, bracht zijn speelgoed tot bij jou, en kwam om de paar tellen even kijken. Jij keek hem met grote ogen aan, maar zei niks. Opa was erbij komen zitten, keek naar zijn drie kleinzonen, en glunderde :-)

Dat je buikje pijn deed, kan wel een paar oorzaken hebben, kleine muis. Ik wijt het aan de fruitpap, die je sinds zondag krijgt. Enfin, voor zover je iets binnen hebt tenminste. Je bent niet bepaald happig op die vreemde substantie, en duwt dan ook ijverig met je tongetje alle brij die ik er moeizaam in krijg, handig weer naar buiten. Je leert dan toch tenminste de smaak kennen, en uiteindelijk zal het wel lukken. De volhouder wint, zeggen ze dan :-p Het zou me niet verwonderen dat dat beetje banaan en appel ook zorgt voor krampjes: je lichaam is per slot van rekening niks anders gewoon dan moedermelk, en dan is dit een hele aanpassing.
Het zou ook kunnen liggen aan een beetje reflux, want ja, daar begin je een klein beetje last van te krijgen. Doorgaans valt het best mee, maar een paar avonden geleden wilde je niet slapen, toen ook wij in bed kropen. Normaal laat je je gewillig in je bedje leggen en slaap je direct (eventueel na een laatste voeding), maar deze keer niet. Zodra ik je wilde neerleggen, ging je keeltje open. Nam ik je weer uit je bedje en zette ik je rechtop op mijn knie, dan was alles meteen weer in orde, en lachte je me toe. Ik wilde even proberen of het misschien aan honger gelegen was, maar zodra ik je probeerde aan te leggen, ging je weer huilen. Na zo'n tien minuten heeft papa je dan meegenomen naar beneden en je een lepeltje Gaviscon gegeven. Ik vond namelijk dat je adem zo zuur rook, en jawel, ik kreeg gelijk: bij de volgende poging stribbelde je nog eventjes pro forma tegen, maar viel je na een minuutje of zo in slaap. Blij dat er zoiets bestaat als Gaviscon, want uit ervaring weet ik hoe pijnlijk reflux is, en ik kan je geen ongelijk geven als je daarom begint te huilen.


Vorige zaterdag gaf peter Roeland een feestje bij hem thuis om zijn dertigste verjaardag te vieren, en jij ging mee. Papa was half ziek en was thuisgebleven, en aangezien Roeland graag had dat je meekwam en je boven kon slapen, was je dus ook van de partij. Het enorme geroezemoes en lawaai stoorde je niet, en zodra ik toekwam, stond er een hoop volk om jou heen te kirren. Uiteraard waren Sarahs zus en moeder daar ook bij, gek als ze zijn van Wolf en van jou. Je bent een tijdje van hand tot hand gegaan, en verzeilde uiteindelijk in je maxicosi. Ik had gedacht dat je een beetje zou geslapen hebben, maar een enthousiaste kleuter stak daar een stokje voor. Uiteindelijk begon je te huilen, en dacht ik dat je honger had, het was je uurtje. Boven in de rust wilde je echter niet drinken: je keek liever rond in die vreemde kamer. Na zo'n kwartiertje lag je bijna in slaap, toen plots een baby op de gang begon te krijsen: Seppe, de zes weken oude baby van Roelands beste vriend Luk. Meteen waren je ogen weer wijd open, en dan heb ik je maar weer meegenomen naar beneden, waar je temidden van het lawaai in slaap bent gevallen in mijn armen. Een half uurtje later kwam Luk me zeggen dat Seppe sliep, en dat ik jou dus ook in bed kon leggen, maar dat hoefde niet meer. Wel zag ik hem iets later met een duidelijke jaloerse blik naar jou kijken: Seppe is net iets moeilijker!
Toen ik dan iets na middernacht naar huis ging, jou je pakje had aangetrokken (je was net wakker geworden) en bij Roeland ging salu zeggen, haalde die me even binnen in de kring van vrienden waarin hij stond te praten, en zei met onverholen trots: "Kijk se, dat is nu ne keer mijn petekind Kobe!"

Ik weet niet wie er het meest glunderde, Roeland of ik, maar feit is wel dat jij de meest bewonderde persoon van gans de avond was, liefje!

Broekperikelen

geschreven door Gudrun op 05-11-07 (15 jaren geleden) in Feest, Ziekjes.

Er moet toch echt iets verkeerd zitten, kleine man. Vrijdag ben je de hele dag onrustig gebleven. 's Nachts heb je de halve nacht liggen kreunen, zodat ik niet echt zoveel slaap heb gehad. Zaterdag was ongeveer hetzelfde: huilen wanneer je moest eten, en pas na aandringen kreeg ik je zo ver. Het waren ook echt wel pijnhuiltjes, dus ik vermoed dat het je buikje was.

Zaterdagnacht was een complete ramp: ik heb je gevoed om half één, en dan heb je geslapen tot iets na drie. Je werd wakker met een huiltje, en ik kreeg je eerst echt niet stil, wel integendeel: zodra je merkte dat je aandacht kreeg, begon je pas echt te huilen. Het rechtzitten hielp niet, zachtjes op je rugje kloppen ook niet: geen boertje, geen protje, niks, alleen gehuil. Met de nodige moeite kreeg ik je daarna zover dat je wat dronk, maar met veel overtuiging was het niet. Daarna werd je wel stil, maar bleef je heel onrustig: om het kwartier begon je te huilen, en moest ik je je tuutje geven. Misschien dat ik ergens wel een half uurtje heb geslapen, maar meer zal het niet zijn.

Rond half zeven begon je weer echt luid te huilen, zodat ik besloot om met jou naar beneden te gaan en papa nog wat rust te gunnen. Die mag misschien wel door je gekreun heen slapen, echt gezond en diep is die slaap toch niet. Beneden heb ik je 'gethermometerd', iets wat ik bij Wolf heel vaak heb gedaan, maar bij jou tot hiertoe nog niet nodig was. Er kwam inderdaad een hoop lucht uit je buikje, en wat slap gedoe. Meteen werd ook duidelijk dat je lichte koorts had, 37,8°. Je huilde luidop van pure pijn en misere. Ik heb je dan bij me in de zetel gelegd, allebei lekker onder een dekentje, en je werd rustig zodat je wat te eten kreeg. Je vulde ook meteen een pamper :-p  Daarop viel je in slaap, en ik prompt ook.
Tegen half negen kwamen Wolf en papa ons wakker maken, en bleek jij al een pak opgewekter. Je zat eventjes bij ons terwijl we ons te goed deden aan de koffiekoeken, en daarna ben ik weer in mijn bed gekropen om nog een uurtje of twee te slapen. Papa was er immers om voor jou te zorgen. Hij vertelde me dat je nog enthousiast twee luiers had gevuld, en dat je nog stevig had geslapen. Het was dus duidelijk je buikje geweest, en een lichte vorm van verstopping. Nochtans is wat eruit komt, echt vloeibaar en slap. Hopelijk krijg je niet dezelfde darmproblemen als je broer!

Je kreeg netjes verse kleren, en werd in de auto gestopt richting Ronse: feest voor de 85ste verjaardag van je overgroottante Els. Opnieuw heb je je nauwelijks laten horen: je hebt er twee keer de borst gekregen, en verder een hele tijd op papa's schoot mogen zitten, en dat bleek meer dan voldoende te zijn. Soms versta ik me er toch niet aan hoe je doorheen al het kabaal kan slapen, want ja, ook dat heb je gedaan, in je platgelegde wippertje.

Rond half zeven waren we thuis, en heb ik je nog wat eten gegeven: ik wilde immers nog naar het koor. Waar je doorgaans netjes doorslaapt tot negen uur en dus tot na mijn repetitie, was dat dit keer echt niet het geval: iets na acht kreeg ik al een SMSje van papa dat je aan het huilen was. Ik dus naar huis, maar veel heb je niet gegeten, de problemen lagen opnieuw elders. Ik heb je dan maar op je buikje op mijn borst gelegd, zoals zondagmorgen, en zo ben je in slaap gevallen, en ben ik nog voor een kwartiertje terug naar de repetitie gereden. Papa vertelde dat je nochtans nog onrustig was geweest, en dat hij je verschillende keren nog je tuut had moeten geven.

Toch sliep je de rest van de avond ongestoord. Bij het slapengaan om elf uur heb ik je nog eens gevoed, en dan heb je - eindelijk - rustig doorgeslapen tot deze morgen zeven uur, mét nachtvoeding rond drie uur welteverstaan. Op die manier ben ook ik weer uitgerust en kunnen we er weer tegen.

Alleen... Je hebt sinds gisteren alweer geen broek meer gevuld. Hopelijk komt dat snel en voel je je weer prima. 

Pijn.

geschreven door Gudrun op 02-11-07 (15 jaren geleden) in Ziekjes.

Liefje toch...

Het is nu net tien uur, en je ligt net in je wiegje te slapen, nog naschokkend van het huilen. Deze morgen begon nochtans goed: gegeten om zes uur, geslapen tot acht uur, en dan bij Wolf en mij in bed gelegen en naar het Samsonverhaaltje gekeken dat ik voorgelezen heb. Tijdens het ontbijt heb je in je wippertje zitten rondkijken, best tevreden.
Het is maar begonnen daarna: je begon wat ongedurig te worden, zodat ik je in je wiegje wilde leggen. Daarop begon je zachtjes te huilen, om duidelijk te maken dat je daar totaal geen zin in had. Het was intussen al half tien, zodat het best wel kon dat je honger had. Ik wilde je aanleggen, maar zodra je neerlag, begon je onbedaarlijk te huilen, en duidelijk geen hongerhuiltje. Het hielp niet dat ik je weer in mijn armen nam, je bleef huilen terwijl je me strak aankeek.  Arme jongen toch. Na een tiental minuten minderde het wat, en zat je gewoon nog na te snikken en ongelukkig te kijken in mijn armen.  Zodra ik je eigenlijk nog maar verpakte (nog niet eens neer probeerde te leggen) begon je opnieuw te huilen. Een boertje of een windje kwam er niet uit...
Uiteindelijk begon je na een half uurtje driftig op je tuut te zuigen. Toen heb ik nog maar eens geprobeerd om je aan te leggen, en waar je inderdaad initieel weer begon te huilen, nam je deze keer toch wel na wat aandringen de tepel. Met gesloten ogen dronk je gretig, en viel je prompt in slaap. Veel heb je niet binnen, maar blijkbaar is het voldoende om te kalmeren. Zonder problemen heb ik je in je wieg kunnen leggen...

Straks moet ik nog om boodschappen, en ik hoop dat het dan al wat beter is, of dat belooft...

 

Doop en andere aangelegenheden

geschreven door Gudrun op 01-11-07 (15 jaren geleden) in Familie, Feest, Mijlpaal, Van alles en nog wat.

Het is een drukke voorbije maand geworden, Kobe, vooral voor jou.

Eerst en vooral was er natuurlijk je doop!
Jawel, muisje, je bent gedoopt op 14 oktober, hier bij ons in de Sint-Catharinakerk. Het had nogal wat voeten in de aarde om een datum te vinden die voor iedereen paste, maar uiteindelijk was iedereen hier netjes op tijd. Pietel, de fotograaf, was hier al om half elf, en kon dus het hele proces volgen. Ik had je eenvoudige witte kleertjes aangedaan, want daarover ging een prachtig handgehaakt doopkleed dat we mochten lenen van Vallery. Zelf had ik er wel een mutsje bij gehaakt, omdat het bestaande mutsje te klein was. Nonkel Roeland noemde je prompt Ali G, en ja, daar had het wel wat van weg :-p
Eén na één druppelde de rest binnen: oma en opa eerst, dan omaly en bompa, Roeland en Sarah, Dirk en Ilse... Zelfs Koen en Else waren op tijd, hoewel ze van een herdenkingsmis voor haar grootvader kwamen. Het wachten was, zoals wel vaker gebeurt, op jouw nonkel Jeroen en tante Delphine. Uiteindelijk kreeg ik een SMSje dat ze al meteen aan de kerk stonden, zodat we konden vertrekken. Het was stralend weer, eigenlijk helemaal niet koud, maar het was net ietsje te ver om te voet te gaan in van die hoge hakken en zo :-p
In de kerk stond de pastoor ons al op te wachten, de stoelen netjes klaargezet, en heerlijk warm water in de doopvont. Je hebt dan ook tijdens het eigenlijke dopen niet gehuild, wel integendeel. Trouwens, ik geloof dat Dirk je peter is, en nonkel Roeland je meter :-p Na afloop hebben we dan buiten een kleine fotosessie gehouden met de hele familie, en zijn dan bij ons thuis champagne gaan drinken. Iedereen wilde van het goeie weer genieten, en is dus maar buiten op het terras tussen de opgehangen was gaan staan :-p Intussen mocht ik de cadeautjes openen: oma had iedereen opgebeld, en op die manier kreeg ik een hele collectie glaswerk van Gustav Klimt: vier champagneglazen, twee hoge bekers, drie kaarsenhoudertjes, vier theelichthouders... Heel erg mooi!
Intussen waren ook Pieter, Delphine, Marthe en Victor gearriveerd, die Wolf meenamen voor een dagje aan zee. JIj als feestvarken mocht met ons mee, al was het maar omdat je nog steeds de borst krijgt natuurlijk. We hebben heerlijk gedineerd in het Korenhuis aan de Korenlei, en tussen elke gang heb ik wel eventjes buitengelopen, in de stralende zon :-) Jij sliep voor het grootste deel, maar we hadden ook niks anders verwacht :-p

Vandaag zijn we trouwens jouw broertje gaan afhalen bij oma en opa, waar hij een paar dagen gelogeerd heeft. Ik weet niet wat er precies scheelde, maar je was lastig: je huilde, wilde niet slapen, en zat zelfs in onze armen zachtjes te kermen. Ik denk dat het een combinatie was van een paar boertjes die in de weg zaten, en het vele lawaai dat Wolf en opa produceerden. Feit is dat je in de auto in slaap bent gevallen, eindelijk, en dat ik je hier thuis met jasje en al in je wiegje heb gelegd, en dat je anderhalf uur later nog aan het slapen bent. Gelukkig maar.

Je bent trouwens enorm aan het groeien: ik heb ook de tweede lading kleertjes al opgeborgen,  en je zit nu aan maatje 62. Ik heb echt wel een bende kleertjes voor jou: dingen die nog van Wolf zijn, dingen die ik geleend heb van Sofie, en een paar nieuwe setjes die ik gekregen heb bij je geboorte. Nee, aan kleren ga je echt geen gebrek hebben. Er zitten trouwens hele mooie dingen tussen, ik ben echt trots op mijn ventje! Soms zijn al die kleren ook wel nodig: je kan zó enthousiast in je broek doen, dat ik niet eens de tijd heb om je dadelijk te verschonen, en dat je kleren al besmeurd zijn. Zelf vind je dat niet erg: je krijgt dan meestal een badje, en dat vind je best leuk :-) Je zit ook al op maat 3 van luiers, dus daar ligt het niet aan.

Over dat badje gesproken: maandag ben ik met jou en je broer in het grote bad geweest. Wolf vond dat heerlijk en zat enthousiast te spatten, jij wist eerst niet goed wat je ervan moest denken. Je genoot veel meer bewegingsvrijheid dan in je kleine badje, en dat schrikte je een beetje af, had ik de indruk. Ik hield je uiteraard stevig vast: de ene keer zat je rechtop tussen mijn benen te kijken naar wat Wolf aan het uitspoken was, de andere keer lag je op mijn onderarmen te spartelen en te lachen naar mij. Na een kwartiertje begon je te huilen: het was genoeg geweest. Zodra je afgedroogd en aangekleed was, heb ik je in je wiegje gelegd, en je sliep onmiddellijk. Tsja, dat zijn ook vrij overweldigende indrukken voor zo'n klein molletje, waarschijnlijk.

Boven slaap je trouwens al niet meer in de draagwieg: papa en ik hebben een tweetal weken geleden je gietijzeren bedje boven naast ons bed gezet, zodat je ook daar veel comfortabeler ligt: een echte matras, en meer dan voldoende plaats om ook plat op je rug te liggen met je armpjes open. Niet dat je dat vaak doet, je favoriete slaaphouding is nog steeds op je zij. Het is wel leuk dat je nu op dezelfde hoogte ligt als ik, en dat we naar elkaar kunnen liggen kijken. Dat doe je graag: doorgaans word je rond een uur of zeven wakker, en - als je niet moet eten tenminste - dan lig je met grote ogen naar me te kijken en zachte geluidjes te maken. Zodra ik dan het lichtje aansteek en terugkijk, begin je te lachen, en haal je je ganse arsenaal aan geluidjes boven. Je favoriete combinatie is "ie-aw-euh", en zo kan je het wel een tiental minuten volhouden. Het lijkt dan echt of je me iets probeert te vertellen. Heerlijk gewoon.

Verder ben je doorgaans nog steeds je eigen rustige zelf: of je nu mee bent naar het eetfestijn in de kleuterschool, op restaurant zoals gisterenavond, de familie-avond van het koor, of gewoon ergens anders: zolang je geen honger hebt, is alles ok. Dat laatste is echt wel een voorwaarde, zoals we gemerkt hebben tijdens een concert van mijn koor vorige week. Ik had je al tegen zes uur meegenomen naar de raccord, en je rond zeven uur eten gegeven, want er viel geen land te bezeilen met jou, je was bijzonder onrustig. Tegen kwart voor acht dook papa op, en rond acht uur heb ik je wakker gemaakt - jammer want je lag eindelijk te slapen - om je nog wat eten bij te geven. Alleen had je daar zelf niet om gevraagd, zodat je niet echt veel hebt gegeten, maar wel uit je slaap was gehaald. Het resultaat was dan ook dat papa halverwege het concert met jou naar buiten is moeten gaan, omdat je begon te huilen. Tegen dat het concert gedaan was, was je echter in slaap gevallen...

Ik heb jou nu trouwens op een nieuw uurrooster gezet: gedaan met die voedingen om de twee uur. Ik kon gewoon bezig blijven zo, en ik werd er ook zo moe van... Je dronk dan amper vijf minuten aan één kant, en natuurlijk had je dan na twee uur alweer honger. Ik negeer die vraag nu, en geef je pas minimum om de drie uur de borst, zodat je dan wél enthousiast aan beide kanten drinkt, en het ook langer uithoudt. Het kostte enige moeite om die vicieuze cirkel te doorbreken, maar ik denk wel dat het gelukt is.  's Nachts ging dat trouwens al langer: je slaapt nu echt vrijwel elke nacht zes uur door. Meestal word je na vier uur wel eventjes wakker, maar een tuutje volstaat om je weer in slaap te doen vallen. Ik ben dan natuurlijk wel weer wakker, maar kom. Ik hoop maar dat je binnenkort wat meer regelmaat krijgt, zodat je echt om de vier uur drinkt en ik dingen kan beginnen plannen zonder dat jouw voedingen alles in de war sturen.

Donderdag de 18de ben je opnieuw gewikt en gewogen bij Kind en Gezin, dus nog net geen drie maanden oud. Je moest opnieuw een inspuiting krijgen tegen vanalles en nog wat, de standaard babyvaccinatie dus, en een portie antistoffen tegen het rotavirus. Je lengte was 58,5 centimeter, ietsje onder het gemiddelde en je woog 6,270 kilogram, boven het gemiddelde. Dat maakt van jou een klein dikje, net zoals je mama :-p Nee, volgens de dokter ben je echt niet dik, ze ziet soms van die echte michelinmannetjes, en dat ben jij zeker niet. Je hebt wel dikke beentjes, kleine mol :-p

En verder? Je bent echt wel goedlachs, kleine man, en nog steeds een heerlijke baby. Ik hoop echt dat het nog eventjes zo blijft, want ik kan echt genieten van jou. 

Slapen

geschreven door Gudrun op 07-10-07 (15 jaren geleden) in Van alles en nog wat, Ziekjes. Je hebt écht wel de windpokken nu, snoetje. Papa en ik hebben er deze morgen samen een dertigtal aangestipt met eosine, verspreid over je lijfje. Gelukkig heb je er niet echt veel in je gezicht, enfin, voorlopig toch niet. Ik hoop maar dat ze tegen zondag weg zijn, zodat je een beetje presentabel bent op je eigen doop :-p Echt last heb je er niet van, tenzij dan dat je vrij veel slaapt, en dat je daarstraks 37.2° had. Niks om bezorgd over te zijn dus.

Gisteren ben je de hele dag met me meegeweest naar het koorweekend van Furiant. Ik kon je moeilijk thuis laten door de borstvoeding, vandaar. Tegen negen uur ben ik aangekomen in Ten Berg in Merelbeke, en om half tien wilde je al eten. Van de muziek had je geen last, ook al zongen we soms behoorlijk luid en was de akoestiek niet alles te noemen. Na de voeding heb ik je in je wiegje gelegd, en heb je rustig doorgeslapen tot kwart over een. Jawel, dus ook doorheen het middagmaal, waarvoor ik je wieg op de wielen heb gezet (met jou erin :-p ) en een eind verder ben gereden. Na je eten wilde ik je opnieuw doen slapen, maar daar had je blijkbaar niet veel zin in, zodat ik dan maar een eindje met je ben gaan wandelen in het bijhorende bos. Dat bleek rustgevender :-) Rond half vijf wilde je dan opnieuw eten, en heb ik je daarna bij me op mijn schoot genomen. Dat was geen enkel probleem, tot we in een van de stukken plots moeten gillen. Onmiddellijk kwam je lipje opzetten, en begon je te huilen van de schrik. Ik heb dan maar weer een klein ommetje gedaan met jou op mijn arm, en dadelijk was je weer rustig.
Ik had wel de indruk dat de repetitie niet veel langer had mogen duren, omdat je het precies een beetje beu was. Je bent natuurlijk wel lawaai gewoon van thuis - Wolf is niet van de stilste - maar dat houdt geen uren aan...

Vrijdag heb je je weer van je voorbeeldigste kant laten zien: je hebt gegeten rond half negen 's morgens, ik heb je wakker gemaakt om half elf om opnieuw te eten, en dan zijn we samen naar de kinesist geweest, waar je gewoon hebt liggen slapen. Aansluitend ben ik naar papa's kantoor gereden, om dan met hem iets te eten. Je was wakker en zat rond te kijken (voor een deel op papa's arm), maar bleef rustig.
Ik had uitgerekend dat je rond half drie opnieuw ging moeten eten, en had dus een (korte) afspraak bij de kapper om half twee. Jij sliep zodanig mooi, dat ik tegen twee uur nog naar Gentbrugge ben gereden om een vestje van Wolf op te halen bij de verloren voorwerpen van het zomerkamp. En ja, je bleef maar slapen, zodat ik nog binnengewipt ben in mijn oude school in Gentbrugge, net om de hoek. Daar begon je een beetje te morren, maar nog steeds in je slaap, en ik ben dan maar meteen om half vier Wolf gaan ophalen, en jawel, je sliep nog steeds. Heh. Thuisgekomen wilde je dan wel eten, maar dat verbaasde me uiteraard geen haar, aangezien het al vijf uur geleden was :-)

Goh Kobe, ik hoop echt dat je zo'n gemakkelijke baby blijft!

Windpokken

geschreven door Gudrun op 04-10-07 (15 jaren geleden) in Ziekjes. Snoetebol, je hebt nu ook de windpokken! Ik had het eigenlijk nog niet gemerkt, tot ik deze morgen je in bad stak: een blaasje op je buikje! Ik had inderdaad wel eerder al een rood vlekje gezien, maar dat kon een beetje vanalles zijn. Tot het vandaag dus duidelijk een blaasje was. Na grondig onderzoek heb ik er nog twee gevonden: eentje op je rug, en eentje op je billetjes. Ziek ben je er niet van, tenzij dan dat je de laatste paar dagen geregeld wat melk terug opgeeft, maar of dat er iets mee te maken heeft...
Ik ben benieuwd of het bij deze drie blaasje blijft, of dat je even vol komt te staan als je broer twee weken geleden. In elk geval hoop ik dat je het stevig genoeg te pakken hebt om er immuun tegen te worden: zo heb je er later geen last meer van :-)

Familiefeest

geschreven door Gudrun op 03-10-07 (15 jaren geleden) in Familie, Feest, Mijlpaal. Dag klein lachebekje van me!
Je bent echt een heerlijke baby, kleintje. Het is gewoon onvoorstelbaar hoe rustig en onverstoorbaar je eigenlijk wel bent. Zo ben je vrijdagavond meegeweest naar het trouwfeest van mijn kozijn Mathias. Je had al de hele dag rustig geslapen, en zoals altijd was je dus 's avonds wat wakkerder. Toen we rond tien uur toekwamen voor het dessertbuffet, was ik je meteen kwijt: oma had je ingepalmd, en daarna mijn hele reeks tantes. Je bleef, denk ik, wel een uur lang van de ene arm naar de andere verhuizen, terwijl je beminnelijk bleef rondkijken en af en toe een lachje produceerde. Op een bepaald moment kreeg je wel honger, zodat ik je op een rustige plaats, op een sofa aan het haardvuur eten heb gegeven. Daarna moest ik je quasi dadelijk weer afstaan aan gretige bewonderaars. Af en toe ging ik even poolshoogte nemen, en zodra ik zag dat je moe werd, heb ik je kordaat overgenomen en in je maxicosi gelegd. We zaten gelukkig helemaal in het hoekje, wat afgeschermd voor de luide muziek en het algemene geharrewar. Onmiddellijk viel je in slaap, ongehinderd door het lawaai. Af en toe kwam er eens iemand vertederd kijken, en ook je opa heeft een ganse tijd bij jou gezeten en gekeken.

Zondag was het een beetje hetzelfde stramien: we gingen eten bij Nathalie en Koen, samen met Sepp en Sofie. Dat betekende wel 7 kinderen tussen 6 en 2, en een hoop lawaai dus. Daardoor liet je je niet van je stuk brengen wat slapen betreft. Wat het eten betreft, dat begint moeilijker te worden. Je laat je meer en meer afleiden door wat er rondom je gebeurt, en je drinkt pas echt goed en stevig als je helemaal rustig en ongestoord bent, zoals 's nachts in ons bed dus.
Wat dat laatste betreft, hadden we vorige week een primeur! Donderdagavond heb ik je, zoals wel vaker, om half twaalf eten gegeven, het moment dat we je verhuisden van je wieg beneden naar de wieg boven. Om half zeven 's morgens werd ik plots wakker: ik had je van de hele nacht niet gehoord! In een halve paniek heb ik me over jouw wieg gebogen en je een duwtje gegeven, en ja hoor, je knorde zachtjes als om te zeggen: 'Laat me met rust!'  Opgelucht haalde ik adem, en dan drong het tot me door: je had acht uren aan een stuk geslapen! Een echte doorbraak dus! Jammer genoeg heb je dat sindsdien niet meer herhaald, al slaap je geregeld zes uur aan een stuk. Ik heb toch sterk het gevoel dat het niet tot je 8 maanden zal duren, zoals bij Wolf, tot je min of meer geregeld doorslaap. Ik kijk er eigenlijk wel al naar uit, snoetje.

Wat we de laatste tijd wel vaker hebben, en wat dus samenhangt met dat langer slapen, is dat ik je 's morgens meteen al in bad moet stoppen en verse kleren aantrekken. Je zit al op pampers nummer twee, voor iets grotere baby's dus, maar ook die geven dus geregeld ongelukjes: de pamper is 's morgens zodanig vol dat hij lekt, en dat je dus nat bent. Ik denk dat ik gewoon die twee grote pakken ga opgebruiken, en dan meteen overschakelen naar nummer drie. Die zal misschien wel wat groot zijn rond je buikje, maar tenminste genoeg vocht opnemen voor zo'n kleine plasmuis als jij.
Het kan eigenlijk niet missen dat je zoveel plast: je blijft maar eten! Mocht ik toegeven aan elke vraag en je niet eerst nog even een tuutje geven, dan dronk je om de twee uur. Nu is dat ook soms het geval, maar enkel als je dus echt aandringt en niet te sussen bent met je tuut.

We zijn intussen ook al overgeschakeld op een groter badje. Dat kleine bruine badje dat geïntegreerd is in een kastje, is gewoon al te klein geworden: je kan je beentjes niet meer strekken wanneer ik je hoofdje ook in het water leg, en dat vind je juist zo fijn. Daarom staat dat kastje nu al opzij, en heb ik het losse witte badje van Nathalie al uitgehaald. Daarin kan je weer naar hartelust liggen spartelen.

Donderdag heb je me overdag overigens goed liggen gehad: ik wilde om 11.00 naar de kinesist voor mijn pijnlijke schouder, maar dat was buiten jou gerekend. Je lag diep te slapen, en toen ik je om half elf wakker maakte, begon je te huilen omdat je eten wilde. Normaal gezien kon ik je nog net eten geven voordat ik moest vertrekken (eten duur amper nog 15 minuten, als alles goed gaat) maar jij werkte echt niet mee: je dronk een paar slokken en begon dan telkens weer te huilen. Zodra je rechtop zat op mijn knieën, was alles weer ok, maar neerliggen bleek moeilijk. Waren het darmkrampjes, of misschien zelfs reflux? Feit was dat ik pas tegen elf uur erin geslaagd was om jou, liggend met je buikje op mijn buik, half rechtop, een beetje te doen drinken, zodat ik hopeloos te laat ging zijn bij Barbara, en dus maar heb afgebeld. Gelukkig mocht ik dan vrijdag komen, waar ik trouwens ook alweer tien minuten te laat was omdat ze net dàn met een container afkwamen. Zucht.

Vandaag heb ik trouwens gemerkt dat je een beetje controle over je kleine lijfje begint te krijgen. Ik had je vannacht, zoals altijd, op je zij te slapen gelegd omdat je anders niet wil inslapen, en je lag netjes op je rug toen ik een uurtje later of zo nog eens keek. Hetzelfde trouwens 's morgens, na je voeding: je was weer van je zij naar je rug gegaan, blijkbaar bewust. Ik ga dus echt uit mijn doppen moeten beginnen kijken waar ik je leg, zodat je niet in de problemen komt.

Je bent echt al geen piepkleine baby meer, snoetie, maar een kleintje met een eigen karakter.

Twee maanden

geschreven door Gudrun op 25-09-07 (15 jaren geleden) in Mijlpaal. Vandaag ben je al twee maanden oud, kleine lieverd. Straks ga ik nog een paar fotootjes nemen, maar nu lig je diep te slapen in je wiegje. We zijn net terug van Kind & Gezin, waar je een reeks vaccins hebt gekregen. Er waren uiteraard de verplichte, in de vorm van twee spuitjes, maar ik heb ook geopteerd om je te laten inenten tegen het rotavirus. Tegenwoordig wordt dat vrij algemeen gedaan, en na wat ik gezien heb bij je kozijntje Alexander, was ik echt wel voorstander. Ik hoop alleen dat je er niet teveel op zal reageren. Op het moment zelf had ik medelijden met jou, en dat overkomt me nochtans niet zo vaak.
Je lag om kwart over een namelijk prinsheerlijk te slapen, en ik heb je zonder pardon uit je wiegje moeten halen, een jasje moeten aantrekken en je zo in je maxicosi gelegd. Echt slapen deed je niet meer, je knorde wat. Dat had wellicht ook wel te maken met het feit dat het voor jou etenstijd was, en hoe gemakkelijk je voor de rest ook bent, je wil op tijd en stond je eten. Het was pas bij Kind en Gezin zelf, toen ik je begon uit te kleden, dat je begon te protesteren. Je was echt nog niet goed wakker, en voelde nog zo heerlijk slapewarm aan. De dokter onderzocht jou even, waarbij je zachtjes van je oren maakte omdat je honger had, en overijverig op je knuistje zat te zabberen. Het rotavaccin was een pasta die in je mondje ging, en dat vond je niet erg, het was immers eetbaar. Pas toen je daarna twee spuiten in je billetjes kreeg, begon je echt te huilen. Je draaide je hoofdje naar mijn troostende stem toe, keek me beschuldigend aan met die diepblauwe kijkers van je, en huilde onbedaarlijk, met trillend lipje. Het was een duidelijk ander huiltje dan wanneer je honger hebt. Het zal wellicht wel interpretatie van mijn kant zijn, maar het klonk veel meer van: 'Dit doet pijn, ik vind het niet fijn, het is niet fair, en het enige dat ik kan doen is huilen'. Arme jongen, op dat moment had ik echt wel medelijden met jou. Je bleef ook zachtjes verderhuilen toen je al lang weer op mijn schouder leunde, en ik een nieuwe afspraak maakte.
Toen ik je weer begon aan te kleden, ging dat huiltje langzaam over in het me veel bekendere hongerhuiltje, maar dat was - tenminste tijdelijk - op te lossen met je tuutje.
Lekker warm ingepakt viel je stil, en in de auto viel je zelfs weer min of meer in slaap. Thuisgekomen heb ik je dan onmiddellijk de borst gegeven, en je viel bijna in slaap. Ik heb je nog even bij me in mijn armen zitten wiegen, en met gesloten ogen produceerde je zachte geluidjes op het ritme van het gewieg. Toen ik je wat later dan in je wiegje legde, gingen je ogen dicht van zodra je neerlag. Ik hoop alleen dat je geen last hebt van je vaccins.
Wat is nu trouwens het verdict van Kind&Gezin? Wel, een zeer gezonde, kloeke baby, 5,580 kilo, 57 cm lang, hoofdomtrek van 40,4. 400 gram op drie weken tijd is niet weinig, naar 't schijnt. Ik zou het niet weten, je drinkt in elk geval weer prima.
Dat was een paar dagen echt wel minder: je sloeg met je hoofdje heen en weer na een paar slokken, trok gezichten, trok je los van de tepel, en begon uiteindelijk te huilen. Ik dacht telkens dat er iets verkeerd zat, een windje of een boertje, tot het me opviel dat je tong helemaal wit was, en ik me iets herinnerde van bij Wolf. Woensdagavond ben ik dan met jou naar de dokter gegaan (en Wolf, die ook een en ander mankeerde), en ja hoor: spruw. Die schimmelinfectie deed pijn in je mondje, vandaar de moeilijkheden bij het drinken. Ik heb dan een paar dagen lang pasta in je mondje gedaan, en nu is het blijkbaar verdwenen, dat zei de dokter toch. Je drinkt in elk geval weer zoals het hoort.

Lachjes

geschreven door Gudrun op 18-09-07 (15 jaren geleden) in Mijlpaal, Van alles en nog wat. Je lacht, mijn kleine lieverd, je lacht, en hoe! Ongeveer op hetzelfde moment als je je stemmetje hebt ontdekt (niet dat je het al vaak gebruikt, heel af en toe maar), ben je je ook bewust geworden van het feit dat je kan lachen. Vooral wanneer je, net gevoed, verschoond en lekker warm, bij papa of mij tegen onze opgetrokken knieën geleund zit, kan je ons zitten aankijken, en dan lach je :-) Zeker als ik dan nog tegen je bezig zit met de gekste bekken of rare geluidjes, kan je je hele gezicht doen lachen. Niet alleen je mondje is dus in een lachje geplooid, ook je ogen lachen mee, en dan ben ik helemaal vertederd. Je begint ook al groot te worden, kleintje, als je dit soort dingen al begint te doen :-)

De eerste donderdag van het nieuwe schooljaar ben ik je eens gaan presenteren aan de collega's: ik had een grote doos smarties mee, en jou natuurlijk. Zodra de eerste collega's tijdens het speelkwartiertje de leraarszaal kwamen binnendruppelen, was je razend populair: ze stonden in een zwerm rond jouw maxicosi (waarin jij, naar gewoonte, lag te slapen) te kirren en diepe zuchten van vertedering te slaken. Uiteraard overdrijf ik nu een beetje, maar de algemene teneur was wel dat jij een schatje was, een hele mooie baby, en ongelofelijk rustig. En ik trots natuurlijk!
's Avonds was er de eerste ouderavond voor Wolf, met allerhande inlichtingen over het komende schooljaar, en oma was afgekomen om te babysitten op je broer. Jij moest mee met ons, aangezien je rond acht uur eten zou willen en de ouderavond liep van zeven tot negen. Wolfjes juf was op voorhand verwittigd, en ze had me een goeie stoel voorbehouden, zodat ik je daar discreet heb kunnen eten geven. We zijn beiden zodanig gewoon dat je al liggend eten krijgt, dat zitten op een stoel geen gemakkelijke opdracht is. Je drinkt nooit zoveel of zo lang als wanneer we rustig neerliggen, en dan wil je al gauw opnieuw eten natuurlijk. Ook word je soms ambetant omdat het niet vlot genoeg gaat.

De laatste weken zit je trouwens in je 'hongerdagen': je kan niet gauw genoeg eten krijgen. Soms lijkt het wel alsof ik gewoon niet genoeg melk heb, al weet ik wel beter. Als ik je na een uurtje bij mij neem, begin je alweer te zoeken en te sabbelen op je handjes. Soms is dat ronduit frustrerend. Anderszijds zijn er toch weer periodes van vier uur overdag dat je rustig in je wiegje ligt te slapen. Oh ja, en 's nachts begint het stap voor stap te beteren: je slaapt nu al geregeld periodes van zes uur, en vannacht waren het er zelfs zeven! Jammer genoeg komen die nog altijd niet helemaal overeen met mijn slaappatroon, al mag ik niet klagen. Ik had je tussen half tien en tien gevoed, en tegen half elf lagen we in bed. Pas om kwart na vijf werd je opnieuw wakker en vroeg om eten. Ik heb echt wel goed geslapen dus vannacht :-) Al bij al heb ik het gevoel dat het niet zal duren tot je acht maanden bent, zoals bij Wolf, vooraleer je je acht uurtjes doorslaapt.
Nu lig je trouwens in ons grote bed te slapen: ik heb je daar nog snel gevoed om half negen, voor ik in de douche ging, en heb je daar lekker warm laten liggen. Het enige probleem is dat de babyfoon die twee verdiepingen niet of heel moeilijk overbrugt, zodat ik geregeld aan de trap ga luisteren of je soms ligt te huilen. En lig je al eens een paar minuten te huilen, je zal er niet dood van gaan, je huilt zo al vrijwel nooit.

Ik heb ondertussen trouwens je eerste kleertjes alweer opgeborgen: ze zijn gewoon te klein! Ik vind het wel jammer, die eerste pakjes zijn zo schattig :-p Gelukkig ligt de tweede lading al te wachten, en die zit lekker comfortabel. Ik had nog kleertjes van Wolf, ik heb er een pak te leen gekregen van Sofie, maar toch kon ik het niet laten en heb ik er zelf ook nog een paar nieuwe gekocht. Het is gewoon zo leuk om jou in die nieuwe kleine kleertjes te zien :-p

Ondertussen zit je hier naast mij in je wippertje rond te kijken: je vindt alles mateloos interessant, vooral als het boven je hoofd hangt, zoals de spots, de plant... En ja, je lacht :-)

De vrijdag daarna zijn we, na een voeding rond half tien, samen 't stad ingetrokken: ik moest dringend op de bevolkingsdienst van de Stad Gent zijn, kwestie van jouw identiteitsbewijsje af te halen, maar vooral papieren aan te vragen voor mijn ouderschapsverlof. Ik heb me geparkeerd in de ondergrondse parking, en jou daarna in de draagdoek meegenomen naar binnen. Prompt ben je in de doek in slaap gevallen, je hoofdje tegen mijn borst, met je handje de rand van de doek vasthoudend. Je was zó schattig dat verschillende mensen me hebben tegengehouden om even te kijken. Rond twaalf uur zijn we dan bij papa gearriveerd, waarna ik samen met hem iets gaan eten ben in ons favoriete lunchadresje. Jij stond in de maxicosi naast de tafel, rustig te slapen. Toch wou ik niet teveel tijd verliezen, want normaal gezien ging je rond één uur wakker worden om opnieuw te eten. Toen papa me dan ook vroeg om nog de auto (die in de garage was na een gevecht van papa met een container) af te halen, keek ik even bedenkelijk, maar het ging nog wel lukken. Waar ik niet op gerekend had, was dat ik nog dik een half uur moest wachten in de garage, omdat de factuur nog niet opgesteld was. Hmm. Gelukkig heb jij je weer van je beste kant laten zien, en heb je gewoon zonder meer doorgeslapen. We waren alweer thuis, en je hebt zelfs nog even op de keukentafel staan slapen, voordat je wakker werd en eten wilde. Je bent overdag echt wel een makkelijke baby, snoetje!

Nu lig je trouwens alweer in je wiegje te slapen: we zijn een uurtje verder, je hebt eten gekregen, twee keer een verse broek, en ik heb een tijdje met je zitten spelen. Gisteren ben ik naar een tweedehandsbeurs geweest van de Bond hier in de parochiezaal, en ik heb gevonden wat ik zocht: een speelboog voor op je wippertje. Het is een boogvormig iets dat ik op de randen van je wippertje kan bevestigen, en het is in  heldergroen vilt met felgekleurde bloemen en vooral ook drie beestjes uit de Winnie-de-Poehreeks. Je hebt er ondertussen al uren naar liggen kijken, zo fascinerend is het voor jou. Wanneer ik dan de beestjes doe rinkelen of kraken (al naargelang), dan gaan je ogen wijd open, en durf je zelfs te lachen.

Vorige week zaterdag zijn we met zijn viertjes in de namiddag naar het kantoor getrokken: papa had uitgebreid boodschappen gedaan om de drankvoorraad weer aan te vullen, en ik wilde de koffiemachine ontkalken. Dat laatste is er niet van gekomen omdat we er veel te lang aan moeten kuisen hebben, en ik ben tussendoor even met mijn twee zonen naar de Fnac en de C&A gegaan. De Fnac, omdat ik een besteld boek wilde afhalen, en de C&A omdat Wolf op de roltrappen wilde. Jij lag in de draagdoek te slapen en liet het je allemaal welgevallen. Het is daar dat ik die nieuwe kleertjes voor jou heb gekocht, tot groot ongenoegen van Wolf die ongeduldig werd en de hele winkel rondliep om te spelen.

Op zondag kwam opa met nonkel Roeland mossels eten voor opa's verjaardag, iets wat ondertussen traditie is geworden. Oma zit in Marokko, en tante Sarah, nonkel Jeroen en tante Delphine konden niet komen, jammer. Niet dat jij er iets van geweten hebt: je hebt de hele tijd gewoon doorgeslapen, zoals gewoonlijk. Gelukkig heb ik je net voor het koor eten kunnen geven, zodat ik rustig naar mijn repetitie kon, en jij bij papa bleef. Je werd net wakker toen ik weer terug was, maar ik had wel mijn GSM bij me zodat papa me kon bellen als het nodig was, zoals hij eergisteren heeft gedaan.

Vorige week maandag moest ik in de voormiddag naar de oogarts, en uiteraard moest jij mee. Je hebt, als vanouds, geen kik gegeven, noch bij de oogarts zelf, noch in het winkelcentrum waar ik nog even in een paar winkels ben binnengesprongen. Je was daar wel wakker, maar keek nieuwsgierig rond.
Verder was het een heel gewone week: in de voormiddag slaap je rustig, in de namiddag speel ik meestal even met je, dan gaan we samen Wolf van school afhalen en doen eventueel nog boodschappen, en daar ben je doorgaans al zo moe van dat je weer wil slapen. 's Avonds heb je het wat lastiger: dan wil je niet zomaar slapen, maar wil je ook niet in je wippertje. Je wil meestal gewoon bij papa en mij zitten, en dan val je prompt in slaap.  Als we je dan weer in je wiegje leggen, word je na een half uurtje of zo weer wakker, en begint opnieuw te zagen om bij ons te mogen. Je zou dan ook om het uur drinken. Ik denk dat dit jouw variant is van 'het lastige uurtje', en al bij al valt dat dus nog behoorlijk mee, het had veel erger gekund.

Zaterdag heb ik je meegesleept, samen met papa en Wolf, naar de ledenbarbecue van Elanor, de Vlaamse Tolkienvereniging. Omdat het de hele namiddag was, hadden we je slaapwieg mee, en niet alleen je maxicosi. Je hebt vrijwel de hele tijd geslapen, maar wel stevig ingeduffeld, want af en toe kreeg je het koud en moesten we je even bij ons nemen. Zo koud was het nochtans niet, maar wel iet of wat klam, zo midden in de bossen. Papa en ik waren elk met een auto gekomen, omdat Wolf op tijd in zijn bed moest en ik dan nog wat langer kon blijven. Papa heeft jou dan maar meteen ook weer meegenomen naar huis, want het werd echt wel wat frisser en klammer, en je had net eten gehad. Op die manier kon ik nog blijven, en was ik toch weer op tijd thuis voor de volgende voeding.

Heh. Dat voeden is soms een echte opgave, en af en toe kan ik me volledig uitgezogen voelen, maar het is het echt wel waard: je groeit en bloeit, en bent mijn lieve kleine jongen :-)

Trots

geschreven door Gudrun op 13-09-07 (15 jaren geleden) in Mijlpaal. Eventjes heel snel (later meer, beloofd): de dame van Kind & Gezin is net buiten, enne... Je weegt 5.100 kilo, wat echt wel veel is (je bent nochtans niet dik) en ze vond je bijzonder alert. De manier waarop je je hoofd al recht houdt, rondkijkt en volgt, is eerder iets van een baby van drie maanden, zei ze letterlijk. Ze heeft dan ook in je boekje genoteerd dat je bijzonder stevige nekspieren hebt. Hehe.
Ze vroeg ook of je al begint te communiceren, zijnde geluidjes maken en fraselen. Ik had het je eigenlijk nog maar één keertje half en half weten doen, maar een paar minuten na de vraag keek je me strak aan, en zei luid: 'Da!' Daarop schoten de dame en ik allebei in de lach, en jij voegde er nog wat lettergrepen aan toe.

Dus ja, je begint te communiceren, liefje. Ik ga genieten van de rust die ik nu nog met je heb, want als je een even grote spraakwaterval wordt als Wolf, zijn papa en ik binnen de korste keren doof. Of gek. Of beide.

Bijna 6 weken

geschreven door Gudrun op 04-09-07 (15 jaren geleden) in Broertje, Feest, Van alles en nog wat.

Je bent heel onrustig vandaag, kleintje. Je hebt geen zin om in je wippertje te zitten, maar ook in je wiegje begin je om de haverklap te huilen, en moet ik je voortdurend je tuutje geven. Misschien heb je wel krampjes of zo? Ik kan het niet achterhalen, want ook als je bij mij zit, ben je onrustig. Momenteel ben je eindelijk in slaap gevallen, al lig je ook nu nog te tutteren. En ja, je ligt warm, droog en gevoed.
's Avonds kan je dat ook soms hebben, en dan is papa de beste remedie: hij neemt je dan bij zich op zijn borst, en daar val je doorgaans prompt in slaap (en hij ook meestal). Bij mij heb je altijd de neiging om te beginnen zoeken naar eten, ook al is het pas een uurtje geleden dat je gegeten hebt, dus ik ben daar niet zo'n goede oplossing voor.

Woensdag hebben we samen lekker geslapen, en tegen elf uur kwam je broer weer thuis van een paar dagen bij oma. Ik kreeg een knuffel, en daarna liep hij onmiddellijk door naar de woonkamer, waar jij net gevoed was en nog in de zetel lag te slapen. Toen ik een paar tellen later ook in de living kwam, had hij al zijn schoenen uitgedaan, en lag netjes naast jou, terwijl hij je zachte streeltjes op je hoofdje gaf. Hij had je gemist, zei hij :-) Toch lief hé!
In de namiddag waren we uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van Ernest. Enfin, vooral Wolf was uitgenodigd, en wij waren ook welkom. Jij hebt je van je meest rustige kant laten zien: je was in slaap gevallen in de auto, en sliep netjes door in je maxicosi tot het tijd was om te eten, ondanks al het lawaai van spelende kleuters. Daarna heb je wat bij Gwen op schoot gezeten, maar opnieuw was je de rust zelve: je keek rond met je grote donkerblauwe ogen, en dat was het. Ze was ronduit jaloers :-p

Donderdag was Wolf naar de opvang, zodat wij rustig naar Kind en Gezin konden gaan. Het was je eerste echte afspraak daar, om je te wegen, te meten en even na te laten kijken door de dokter. Voor inentingen was het nog een maandje te vroeg. Zoals verwacht werd je perfect gezond bevonden, en zelfs in zeer goede doen: je mat nog steeds 53 centimeter, maar woog ondertussen (met pampertje aan) al 4.480 kilo. Dat betekent dat je al een kwart aan gewicht hebt gewonnen sinds je geboorte. Gewoon onvoorstelbaar...
In de latere namiddag ben je dan meegegaan met Wolf en mij naar de gynaecoloog, en uiteraard had je het net zo kunnen passen dat ik jou daar eten moest geven. Gelukkig was het monitorkamertje vrij, zodat ik me rustig kon leggen en jij met gretigheid kon eten. Lieve, de secretaresse van de dokter, stond echt te kijken: ze hoorde je continu slikken, en vond het geen wonder dat je zo flink bijkwam. Ze heeft je dan bijgehouden terwijl ik op controle ging bij de dokter, en vond je een echt schatje, maar ongelofelijk rustig. Waar hebben we dat nog gehoord...

Vrijdagnamiddag kwam Nathalie langs met de kinderen, en ook nu heb je gewoon door al het lawaai heen geslapen. Toegegeven, ze hebben een groot deel buitengespeeld terwijl jij binnen in je wiegje lag te slapen, maar toch.

Zaterdag was een rustig dagje: papa heeft je je badje gegeven, samen met Wolf, en daarna heeft hij je eigenlijk ook wel wat verwend: je hebt een groot deel van de namiddag gewoon bij hem gelegen en geslapen, terwijl ik de garage aan het opruimen was, en wat hout heb gezaagd. Dat was wel leuk: lekker niet omkijken naar jou, want je papa was er :-)
Tegen half vijf heb ik je dan gevoed, om daarna dadelijk opnieuw naar Gwen en Erik te vertrekken: barbecue, samen met Sepp, Sofie en de meisjes. Op het gevaar af afgezaagd te klinken: je hebt gewoon rustig geslapen, terwijl de kinderen luidkeels aan het spelen waren. Na je eten heb je dan wat rondgekeken en bij Gwen en Sofie gezeten, en daarna werd je wat lastig: je wilde duidelijk slapen. Ik heb je in een dekentje gedraaid, en in je wippertje gelegd op de platste stand, zodat je opnieuw rustig in slaap bent gevallen. Zou er soms natuurlijk kalmeringsmiddel in mijn moedermelk zitten???
Feit is dat je die nacht voor het eerst zes uren aan een stuk hebt geslapen, van tien tot vier :-) Nu nog dat uurschema wat aangepast krijgen, en het zou mooi worden :-) Jammer genoeg heb je dat sindsdien niet meer herhaald... 

Zondag was een luilekker dagje: 's voormiddags zijn de jongens gaan zwemmen en sliep jij, en ook in de namiddag was dat het geval. Je hebt zelfs zo lang geslapen, dat er geen tijd meer was om nog even met Wolf tot aan de Drieskensfeesten hier in Wondelgem te gaan, jammer. Om zes uur had ik namelijk koor. Deze keer hoefde ik je niet mee te nemen: je had gegeten om vijf uur, en zou normaliter maar opnieuw eten willen om negen uur, het einduur van de repetitie. Ik had met papa afgesproken dat hij me zou SMSen als je vroeger zou wakker worden, maar dat bleek niet nodig. Je werd net wakker toen ik thuiskwam, maar toen eiste je wel dadelijk eten, en begon luidkeels te huilen toen ik eerst nog snel naar het toilet wou en zo.

Gisteren was het de eerste schooldag voor Wolf. Papa en ik wilden hem samen naar school brengen, zodat jij uiteraard ook mee moest. Het was helaas aan het regenen, en ik vond de regenkap van de maxicosi niet, zodat ik je in de draagdoek heb gehangen, onder mijn jas :-) Je vond het er blijkbaar heerlijk warm en best gezellig, want je viel opnieuw in slaap. Wolf was laaiend enthousiast over zijn nieuwe klas, ging dadelijk spelen, maar niet voordat hij jou aan zowat al zijn klasgenootjes had getoond. 'Kijk, dat is mijn broer!' Hij was apetrots op jou, snoetie!
Daarna mocht je weer de maxicosi in, waar je, naar gewoonte, braafjes hebt geslapen, doorheen het bezoek aan de garage en dergelijke. In de namiddag zijn we dan samen Wolf gaan ophalen aan school, jij netjes in de wandelwieg, afgeschermd van het zonnetje en de paar regendruppels die er toch nog vielen. Wolf heeft quasi de hele tijd de wieg vastgehouden, kwestie van jou te beschermen, zei hij.
Gisterenavond was je voor het eerst wat lastig: je wilde niet slapen, spuwde voortdurend je tuut uit maar begon dan steevast te huilen, en het hielp zelfs niet dat je bij papa lag. Die heeft je dan uiteindelijk aan mij gegeven, waarna ik je half rechtop in mijn armen heb gelegd, en er wat later een kanjer van een boer volgde. En jawel, vijf minuten later sliep je :-)

Oh, enne... Je houdt je hoofdje al fantastisch mooi rechtop, minuten aan een stuk zelfs, en dan zit je netjes rond te kijken in alle richtingen, bij voorkeur in de richting van waar er geluid komt of waar je licht ziet. Vooral het kwebbelende stemmetje van je broertje kan je bekoren.

Ik verwacht je nu elk moment opnieuw om te eten, maar blijkbaar slaap je ondertussen wel vast. Ik ben benieuwd hoelang nog. 

Eén maand voorbij...

geschreven door Gudrun op 28-08-07 (15 jaren geleden) in Familie, Feest, Mijlpaal, Van alles en nog wat.

Mijn klein liefje, ook jij wordt zo snel groot! Je bent alweer een maand oud, en aan de ene kant lijkt het nog zo lang niet, aan de andere kant is het wel alsof je al heel mijn leven hier bent.
Iedereen waarschuwde me dat een tweede kind een pak meer werk betekent dan één kind, en dat 1 + 1 echt niet gelijk is aan 2 in dit geval, maarre... Ik moet zeggen dat ik daar eigenlijk geen last van heb. Akkoord, ik ben natuurlijk wel thuis om voor jou te zorgen, maar verder bezorg je me eigenlijk geen last. Je bent nog steeds ongelofelijk braaf, en huilt zelden tot nooit. Een zeldzame keer moeten we jou in de loop van de avond bij ons nemen, maar dat ligt dan meestal aan krampjes. Uiteraard zijn er de gebroken nachten, waarin je me minstens twee keer, en soms tien keer wakker maakt. Gelukkig heb ik van nature een verstoord slaappatroon, zodat ik weinig slaap nodig heb en gewoon ben vaak wakker te zijn, en maakt dat niet zo vreselijk veel verschil. Middagslaapjes zoals jij heb ik dus niet nodig.

Daarnet heb ik je doop geregeld: dat had eigenlijk wel wat voeten in de aarde, gewoon om een datum te vinden waarop de hele kernfamilie en jouw peter vrij zijn. Gelukkig was de pastoor iets meegaander, en ligt het nu vast op 21 oktober. Papa heeft al een heerlijk restaurant op het oog... Ik ga dan straks eens de boekjes voor jouw doop maken, en ermee naar de pastoor gaan ter goedkeuring.

Vorige week donderdag ben ik je voor het eerst gaan tonen op school, en uiteraard ben je van alle kanten goed bekeken en bewonderd. Ik had namelijk nog wat papierwerk te regelen, en wilde tassen en glazen lenen voor jouw geboortefeestje. Veel collega's waren er nog niet, maar toch... Toen ik de school opreed, reed onze directeur net weg, samen met de onderdirectrice, Anja. Achteraf vertelde ze me dat ze dat zo ongelofelijk jammer vond, ze is namelijk gek van kinderen, maar ze hadden echt geen tijd om nog even te wachten. Bon, glazen kon ik krijgen, maar de 'verantwoordelijke' van de kopjes was net weg. Grr. Dan maar de volgende dag terugkomen. Ik ben daarop met je papa iets gaan eten in het Lepelblad, zijn vast lunchadres, en zoals altijd heb jij netjes doorgeslapen. Zelfs tijdens mijn afspraak bij het ziekenfonds bleef je rustig slapen, al werd het stilaan tijd om naar huis te gaan: ik wist dat je normaal om half drie wilde eten, en ja hoor, zo tegen kwart over twee begon je langzaam wakker te worden. We waren dus net op tijd thuis, voordat je een keel ging opzetten.
Vrijdagvoormiddag zijn we dan maar opnieuw naar mijn school getrokken, dit keer met Wolf erbij. Nu was Anja wél aanwezig, en laaiend enthousiast over jou. Ik geloof dat ze wel een half uur heeft rondgelopen met jou in haar armen. Ze had ook een allerliefst cadeautje voor jou klaarliggen: een hele leuke, maar vooral nog bijzonder grote (9 maanden, ziet eruit alsof Wolf er nog in kan) pyama van Bumba :-) Ook aan Wolf had ze gedacht: een pakje koeken, met bijhorende doosjes om ze mee te nemen naar school. Jij reageerde uiteraard nog niet, maar Wolf straalde :-)

Zaterdag hebben we, samen met Stijn, nog een dagje in en rond het huis gewerkt, kwestie van alles in orde te hebben voor jouw geboortefeestje op zondag. Niet dat jij daar last van had: je hebt door alle lawaai heen geslapen :-) Ook zondag was er hier nog volop een drukte, en werd er gestofzuigd rond en onder jouw wieg, zonder problemen. Tegen half twee waren je grootouders hier, en een dik half uur later arriveerden de eerste gasten, de eerste van 70. Je hebt veel geld op je rekening gekregen, een hoop envelopjes, en toch nog een aantal cadeautjes: een speelgoedauto, kleertjes, een poppenkast met drie poppen, een knuffeleland, een pakket verzorgingsproducten, een klassieke Fisher Price telefoon... Voor Wolf waren er ook behoorlijk wat cadeautjes, en zelf heb ik twee prachtige grote boeketten gekregen: een met zonnebloemen, en een met witte rozen, lelies en alle andere mogelijke witte bloemen. Ik geniet ervan elke keer dat ik passeer.
Zelf heb je door het grootste deel van het feest geslapen, wat helemaal niet ongewoon is, ook al hingen er continu mensen boven jouw wieg te gapen en commentaar te geven. Toen je tegen een uur of drie wakker werd, vreesde ik dat ik je meteen ging moeten voeden, maar nee hoor: papa dropte je in Vallery's armen, en daar heb je nog een half uur liggen soezen, als een komma'tje opgekruld tegen haar borst. Uiteindelijk kon ik er toch niet onderuit, en heb ik je rustig boven op je kamer eten gegeven. Daarna heb je 'den toer' gedaan: van de ene groottante naar de andere, bij Milena, bij Martine... Pas toen je onrustig begon te worden en koud kreeg, heb ik je even bij me genomen, en daarna opnieuw lekker warm ingeduffeld in je wiegje. Je leek er wel blij om...
Ondertussen hebben Omaly en Bompa zich opnieuw uit de naad gewerkt, net zoals bij Wolf: ze hebben de hele tijd staan afwassen, hebben alles afgeruimd, en ervoor gezorgd dat iedereen op tijd zijn koffie kreeg :-) Oma was ook wel in de weer, maar dan vooral met kletsen tegen iedereen (nadat ze opnieuw vakkundig alle taart had gesneden).
Papa was al begonnen met opruimen terwijl ik de laatste gasten aan het onderhouden was, en toen ik klaar was met jou te voeden (de reden trouwens waarom ik die laatste mensen heb buitengestoken), was ons huis weer pico bello! Hij had meteen alle afwas gedaan, de tafels opgeruimd en afgekuist, alle stoelen op hun plaats gezet... Kortom, het huis was weer in zijn originele staat, en ik moest enkel nog de overschotten van de taart in de diepvries steken. Er is duidelijk minder taart gegeten dan de vorige keer, wat resulteerde in het feit dat ik er massa's heb uitgedeeld, een ganse resem heb meegegeven met papa naar kantoor, Vallery van genoeg voorzien heb voor haar gasten volgende week, en dan nog genoeg in de diepvries heb kunnen steken om nog een klein leger vol te proppen. Enfin, niks aan te doen, dat is niet erg natuurlijk. Al bij al was het zeer geslaagd, al was het maar omdat we buiten hebben kunnen zitten.

Wolf is die avond meegegaan naar Zomergem, zodat we er al twee hele rustige dagen hebben opzitten. Welja, gisteren was heel erg rustig: lang geslapen, en eigenlijk de hele dag vrijwel niks gedaan, behalve dan jou gevoed en met je geknuffeld.

Vandaag was iets drukker: ook wel geslapen tot half tien, jou gevoed, gewassen, gekleed, zelf gedoucht, dan wat administratie in orde gebracht, en naar 't stad gereden om te lunchen met papa. Ik heb me ietwat mispakt aan de temperatuur vandaag: de zon scheen heerlijk, maar het was verdomde frisjes. Ik had je geen extra jasje aangedaan, en onder het dekentje van de maxicosi had je het blijkbaar nog koud. Je stond in het Lepelblad dan ook wel in de tocht, en je wilde niet slapen, maar begon zachtjes te neuten. Papa heeft je dan bij zich genomen terwijl we op het eten wachtten, en dat bleek een pak beter te zijn. Daarna viel je wel in slaap in de maxicosi, gewoon omdat papa je helemaal had opgewarmd. Na het eten ben ik met jou de stad ingetrokken, jij netjes in de draagdoek, lekker warm tegen mijn lichaam aan. Je begon netjes bovenaan, maar was na een tijdje helemaal beneden gezakt, en je protesteerde luidkeels toen ik je terug wat hoger probeerde te leggen. Op die manier lag je dus in een kommahouding, horizontaal tegen mijn buik aan. Voorbijgangers moesten soms lachen omdat ze je gewoon niet zagen. Jij vond het allemaal prima zo, want je sliep vast, en trok je nergens iets van aan. Toch wilde ik tegen half drie thuis zijn, want dat was je etensuur, en jawel, eenmaal terug in de auto begon je rond kwart over twee wakker te worden: etenstijd!
Na je eten heb ik je opnieuw in de auto gehesen, ietwat tegen je zin, en zijn we de glazen en tassen van de school gaan terugbrengen. Je sliep alweer vast toen ik na een kleine tien minuten rijden op school kwam, dus heb ik je gewoon laten liggen en de auto uitgeladen. Thuis heb ik je dan maar in je wiegje gelegd, en daar heb je netjes geslapen tot half zeven, en toen kwam het vertrouwde geluidje me alweer tegemoet. Ja, je hebt zo een heel eigen geluidje, eentje waar oma altijd moet om lachen. Het is niet zo dat je, zoals Wolf, bij het drinken een gans gamma aan kreungeluidjes ten berde brengt, maar er is toch eentje dat je vaak laat horen, hetzij iets je niet aanstaan, hetzij je iets net heel aangenaam vindt: een kort mèhèhèhè zoals een geitje. Ik kan het met de beste wil van de wereld niet nadoen, maar ik ga toch proberen het eens vast te leggen op video, alleen kan ik helemaal niet voorspellen wanneer je het nog eens zal doen. Het is in elk geval heel specifiek, heel persoonlijk en vooral heel erg grappig.

Je bent ondertussen trouwens al een maand oud, en zaterdag heb ik je dan ook met opzet eens gewogen: 4.170 kilogram, en dat voor amper een maand oud! Eigenlijk ben je echt wel kerngezond, kleine muis: er is helemaal geen sprake van reflux zoals bij je broer, of van erge darmkrampen. Uiteraard kan je het af en toe lastig krijgen als je je broek wil vullen, maar dat is eigen aan baby's in het algemeen. Gelukkig heb jij dus tot hiertoe je mama's spijsvertering niet geërfd, en ben je dus een blij kind.

Nu nog afgeraken van die vervelende baby-uitslag, en we zijn er. Toch nog maar wat geduld oefenen, zeker?

Week vier...

geschreven door Gudrun op 20-08-07 (15 jaren geleden) in Van alles en nog wat. De dagen vliegen voorbij, snoetje, en toch heb ik het gevoel dat je al veel langer dan bijna vier weken bij ons bent. Je bent al zo geïntegreerd in ons leven...
Momenteel lig je rustig te slapen, terwijl je broer wat tv kijkt. Daarnet heb je nog een heel tijdje bij Vallery gezeten, in kommahouding op haar schouder hangend, en je genoot ervan: je sliep, maar trok af en toe iets wat op een glimlach leek, en kreunde af en toe van plezier. Toen ze je na een half uurtje toch in je wiegje wilde leggen, begon je even te huilen, wat genoeg zei over hoe leuk je het wel vond.

Vrijdag zijn we (Wolf, jij en ik) samen naar Kind en Gezin geweest, voor de algo- ofte gehoorstest. Je was weer je eigen rustige zelf, bleef rustig doorslapen terwijl de test werd afgenomen, en ook daarna, toen je werd uitgekleed, gemeten en gewogen werd, bleef je rustig, al was je nu uiteraard wel wakker. Het verdict: je oren zijn prima in orde, je woog 3.770 kilo, en was ondertussen al gegroeid tot 53 centimeter. Je bent goed bezig dus! De verpleegster vond jou ook al enorm alert, je volgde prima alle geluiden en lichtimpulsen, en probeerde je hoofdje al dapper rechtop te houden. Eigenlijk iets voor een iets oudere baby, zei ze. Goed dus!

Ook al begon het stilaan je etenstijd te worden (en die van Wolf en mij), toch zijn we nog snel naar de Dreamland gereden om een wippertje. Je hebt daar duidelijk behoefte aan: toen ik je woensdagmiddag niet echt stil kreeg en je maar bleef neuten en kreunen in je wieg, heb ik je maar in je maxicosi bij mij in de keuken gezet, en op slag was je stil: je keek rond met grote ogen, luisterde, en sabbelde tevreden op een handje of zo. Duidelijk wippertjestijd dus, maar dat hadden we nog niet. Ideaal als cadeautje van peter Dirk, vond die, maar ik mocht het rustig zelf gaan halen. Wolf en ik hebben een mooi roodje uitgekozen, met een extra kussen voor kleine baby's. Het was wel niet het model dat ik in gedachten had (dat was tijdelijk niet voorradig) maar is ook heel knap. Alleen jammer dat ik vergeten was mijn blauwe parkeerschijf te leggen, en dat ik op dat kwartiertje dat we binnen waren, een boete van 40 euro aan mijn been had... Duur wippertje dus! Enfin, je hebt er ondertussen al verschillende keren ingelegen, en het is duidelijk goed bevonden: je ligt rustig rond te kijken, en valt soms zelfs gewoon in slaap.

Aansluitend zijn we nog even bij de Zeeman binnengewaaid om een paar rompertjes voor jou, maar veel keus hadden ze niet. Thuisgekomen hebben Wolf en ik brood gegeten, en heb ik jou daarna de borst gegeven, want je was in slaap gevallen in de auto, en bleef thuis netjes doorslapen, gelukkig maar.

Zaterdag begon heel gewoon: lekker lang slapen, spelen in bed met Wolf, douchen, badje voor jou... In de namiddag hadden we echter het rijk voor ons alleen: Wolf mocht gaan logeren bij Sofie en de meisjes, en dat was eigenlijk wel eens heerlijk rustig voor papa en mij. Sofie is hem komen ophalen, en heeft jou daarbij voor het eerst kunnen bewonderen. Ze waren namelijk met vakantie toen jij geboren bent. Uiteraard heb je bij haar in haar armen gelegen, en werd je grondig bestudeerd. Jij was, als altijd, de rust zelve: als je niet sliep, lag je gewoon rond te kijken en te genieten van je jonge leventje.
‘s Avonds heb ik je snel tegen kwart na zeven eten gegeven, zodat we met ons drietjes tegen kwart over acht in het restaurant waren. Ik dacht dat jij ging slapen, maar nee hoor: je hebt wel twee uur naar de brandende kaarsjes liggen kijken, naar de lichten rondom, naar de bewegingen en het geroezemoes... Uiteindelijk viel je dan toch in slaap, maar niet zonder uitgebreid bewonderd te zijn door de serveersters: ze vonden het ongelofelijk dat je zo rustig en lief lag te kijken...

Zondag was dan ook heel rustig, aangezien Wolf er niet was, en hebben we lang geslapen. Papa heeft jou voor een keertje jouw badje gegeven.
‘s Avonds had ik de eerste koorrepetitie van het jaar, maar aangezien ik moeilijk drie uur kan wegblijven zonder jou eten te kunnen geven, mocht je mee. Ook daar heb je rustig geslapen, ondanks het feit dat daar dertig man enthousiast zat te kelen. Misschien vond je het net wel leuk, dat gezang van ons. Tegen half acht zette je toch plots je keel open: je wilde eten. Dat heb je dan ook prompt gekregen, en achteraf werd je opnieuw uitgebreid bewonderd door de rest van het koor. Je ging eigenlijk van arm tot arm, en liet het je allemaal welgevallen: je keek rond, trok af en toe grote ogen door de vreemde gezichten, en vond het allemaal goed.

Ik hoop dat je zo gemakkelijk blijft, kleine snoetie. Ik vrees helaas van niet, als je ook maar een beetje op je broertje zal lijken...

Gewone dagen...

geschreven door Gudrun op 15-08-07 (15 jaren geleden) in Van alles en nog wat. Wolf en ik hebben je deze morgen weer gewogen, en je weegt nu al 3.800 kilo! En nee, dat was niet vlak na een voeding. ‘s Morgens geef ik jou namelijk eten wanneer je daarom vraagt, en daarnaast is er nog altijd Wolfjestijd: tijd om te spelen, te knuffelen, te praten en een stripverhaal van de Rode Ridder voor te lezen. Deze keer heb je eerst gegeten, en heeft Wolf geduldig gewacht tot jij klaar was. Je wilde echter niet echt slapen: je lag te knorren en te kreunen en vooral met veel moeite je broek te vullen. Blijkbaar lukt dat niet altijd zoals het hoort, want je kan daar soms wel voor huilen.
Verder ben je nog altijd de rust zelf. Alleen zou ik willen dat je dat ook ‘s nachts kon bewijzen: overdag slaap je ongestoord vier uur door, maar ‘s nachts valt dat soms tegen. Afgelopen nacht viel nogal mee, de nacht daarvoor was ronduit schitterend (gegeten om half twaalf, vier uur, acht uur) maar de nacht nog daarvoor... Je hebt me laten slapen van elf tot twee, en dat was het zo ongeveer. Je lag telkens een uur aan de borst, waarbij ik zelf ook wel durfde wegdommelen, begon dan te huilen door de krampjes, hield dat huilen en kreunen een uurtje vol, en wilde dan opnieuw drinken. Zucht. Tegen half zes was ik doodop, ik kon niet meer, en tegen zes uur heb ik je papa wakker gemaakt. Die heeft jou dan op zijn borstkas gelegd, en blijkbaar was dat dan wel weer goed, want ik ben maar wakker geworden rond acht uur, toen Wolf riep. Papa had dan wel wat weinig slaap, maar op die manier kon ik er tenminste weer tegen.

Deze morgen is eigenlijk nogal hectisch geëindigd: geslapen tot negen uur, gespeeld tot tien uur, dan jou gewassen, zelf gedoucht samen met Wolf, ontbijten, en toen was het elf uur, en moesten we dringend beginnen uitzoeken waar we aan pampers voor jou gingen geraken. Papa had me gisteren al gezegd dat we vrijwel zonder zaten (ik was ervan overtuigd dat ik nog een vers pak liggen had) en ik had er niet aan gedacht dat het vandaag een feestdag was, en de winkels dus dicht gingen zijn. Fijn dus, en ik kan jou moeilijk met een vuile broek laten liggen. Wolf, jij en ik dus om half twaalf te vierklauwens de auto in en naar Lovendegem, naar de Delhaize. Dat is blijkbaar de dichtste winkel die op zon- en feestdagen open is in de voormiddag. Dat, of de Delhaize op Ledeberg, en dat is al even ver en een stuk lastiger rijden. Enfin, het was letterlijk vijf voor twaalf toen we daar aankwamen, maar we mochten gelukkig nog binnen. Wolf heeft jouw pampertjes gedragen, terwijl ik jou in de maxicosi meezeulde. Dat ding is echt wel zwaar, en inderdaad nog te zwaar voor mij. Gelukkig ben je nu weer van alles voorzien. Hehe.

Je pukkeltjes en puistjes zijn nog niet echt aan het beteren, zodat ik je momenteel niet echt een mooie baby vind. Je hebt nochtans een allerliefst snoetje, en een deftige kop donker haar, echt wel veel voor een baby.
Vorige vrijdag zijn we naar omoe en opoe geweest (we moesten toch de kippen die oma had gekregen van bompa, gaan afzetten in Zomergem) en die vonden jou wel een heel knap en rustig ding. Ze waren allebei in de wolken met hun derde achterkleinzoon, en wilden jou trouwens allebei perse even vasthouden. Ik kon het natuurlijk niet laten, en heb daar foto's van genomen. Ik denk niet dat zij ook maar een ogenblik jouw baby-uitslag hebben gezien, daarvoor waren ze veel te vertederd.

Ook oma en opa zijn verslingerd aan jou: oma belde ons zaterdagavond of we geen zin hadden om zondagmiddag daar te gaan eten. Ik had al eten voorzien, maar dat was uiteraard ook prima voor maandag, dus ja, we zijn in Zomergem gaan eten. Opa kon zijn ogen niet van jou afhouden (voor zover Wolf zijn aandacht niet opeiste) en vond jou ook absoluut een schatje.
We hebben een poging gedaan om te gaan wandelen met jou in de rolwieg, maar dat is faliekant afgelopen: net toen we parkeerden, begon het behoorlijk hard te regenen. Ik heb jou dan maar in de auto laten slapen, en oma, Wolf en ik zijn, elk gewapend met een paraplu, eventjes verderop gaan kijken naar de boten in het sas.

Wolf en ik hebben dat dan de maandag goedgemaakt door gezellig samen, met jou in de rolwieg, boodschappen te gaan doen in de Lidl. Gelukkig moesten we niet veel hebben, zodat het allemaal in het kleine mandje onderaan jouw rolwieg kon. Jij gooit trouwens hoge ogen bij zowat iedereen die jou ziet: ‘Oh, zo'n schatje, en zo klein nog! En wat een kop haar!' En dan mag Wolf telkens opnieuw trots vertellen dat je zijn broertje bent, en dat je Kobe heet. Ik denk niet dat hij dat ooit moe zal worden, kleine muis. Hij is zo ongelofelijk trots op jou!

Vitamientjes

geschreven door Gudrun op 14-08-07 (15 jaren geleden) in Broertje.

Om even duidelijk te maken hoe bezorgd jouw broer wel is om jou: we hadden je netjes samen gewassen en aangekleed, en je lag rustig in de zetel beneden rond te kijken, toen plots Wolf heel bezorgd bij mij kwam: "Mama, we zijn de druppeltjes van Kobe vergeten!" Inderdaad, je moet elke dag zowel vitamine D als vitamine K krijgen, vijf druppeltjes van elk uit een klein flesje. Ik vergeet het nogal eens, maar Wolf had eraan gedacht. Hij is dan naar de badkamer gelopen, heeft de flesjes gehaald, en samen hebben we jou je druppels gegeven.

"Voilà mama, dat is beter!"

Lief, hé!