Kobe De Waele

Diosauwes

geschreven door Gudrun op 08-02-09 (14 jaren geleden) in Van alles en nog wat. Terwijl ik dit zit te typen, zit jij een klein beetje verder in je kamerjasje op de grond, voor het boekenrek. Je hebt een ganse hoop van je boekjes uitgehaald, en zit er nu gebiologeerd in te kijken. Zo kan je makkelijk een half uur zoet zijn: als het maar boekjes zijn! Je hebt er net via via een paar gekregen van Hopla, en nu kom je alle vijf stappen bij mij om je voor te lezen en er samen in te kijken.

Gisteren was er het familiefeestje voor Wolfs vijfde verjaardag, en hij heeft een hoop dino's gekregen. Jij vindt die beesten blijkbaar ook bijzonder fascinerend, en loopt er het hele huis mee door, terwijl je zegt ‘dinosaurus'. Bon, voor de goede verstaander dan toch, het klinkt eerder als ‘diosauwes". Toch niet slecht voor een mormeltje van anderhalf, denk ik dan :-p

Verder blijf je een speciaal mannetje. Je doet niks liever dan opruimen, nog steeds, en helpt dan ook fervent, soms ietsje té fervent zelfs. Zo had ik gisteren een van mijn USBsticks gewoon op mijn bureau gelegd, en was ik die daarnet kwijt. Ik heb alles afgezocht, op de grond gekeken, zelfs in de vuilbak, en toen viel plots mijn euro: jij had hem gisteren even in je handjes gehad. En jawel, hij lag netjes bij de rest van de elektronica in de schuif naast me :-p

Soms kan je wel eens ruzie maken over iets, maar meestal heb je wel door wanneer je gelijk hebt en wanneer niet. Zo zette je daarstraks je keel open, en bleek dat je Wolfs nieuwe fototoestel in handen had. Toen ik je berispte, gaf je het dadelijk terug, zonder een zweem van protest.

Intussen zit je op mijn schoot mijn koffie te stelen. Ik drink mijn koffie altijd met de helft melk en een klontje suiker, en jij vindt het heerlijk. Ik herinner me dat dat bij Wolf ook het geval was op die leeftijd, maar nu moet hij er gelukkig niks meer van weten. Jij mag altijd met het lepeltje in mijn quasi lege tas zitten prutsen, en je geniet ervan.

Woensdag zijn we eindelijk bij Kind & Gezin geraakt, een drietal maanden later dan gepland. Ik was het eerst vergeten, en dan bleek er een wachttijd van meer dan een maand te zijn. Enfin, je hebt al je inentingen gekregen, en da's het belangrijkste. Je bent intussen 83 centimeter groot, en weegt, met proper pampertje aan, 12.360 kg. Het kan niet missen dat mijn rug soms protesteert als ik veel met jou aan het gooien en spelen ben :-p Waar zowel de verpleegster als de kinderarts van opkeken, was het feit dat jij al zo goed kan praten! De meeste jongens van jouw leeftijd beginnen een paar woorden te zeggen, en jij zegt al tweewoordzinnetjes, en zelfs met voltooid deelwoord, zoals ‘koek evalle!' Ik zat erbij en straalde :-)

Wat me ook opgevallen is, is dat je niet echt egoïstisch bent (maar dat kan nog komen natuurlijk). Wolf deelde altijd alles, en nu blijk jij dat ook te doen. Je krijgt als tussendoortje regelmatig een stukje peperkoek, want daar ben je verzot op. Vaak zitten jullie dan allebei aan tafel, en deel ik een schelletje peperkoek in twee, en krijgen jullie elk een halfje. Gisteren kreeg jij, na je kiwi, ook nog een stukje. Met blinkende ogen nam je het aan, keek er even naar, stak dan je andere hand uit en zei: ‘Wof?' Ik gaf je het tweede stukje, en dat ging je netjes naar Wolf brengen die in de woonkamer aan het spelen was, zonder dat ik het gevraagd had.

Ik heb het gevoel, konijnemuis, dat jullie allebei enorm blij zijn dat je een broertje hebt. En ik, ik ben verzot op jullie twee :-)

Ziek

geschreven door Gudrun op 22-01-09 (14 jaren geleden) in Ziekjes. Klein mannetje,

je bent al een week ziek, en eigenlijk kwam dat deze keer absoluut niet goed uit. Vrijdagavond was er het jaarlijkse diner voor alle Netlashmedewerkers (deze keer uitgebreid met Talking Heads), en had ik een leerlinge gevraagd te komen babysitten en meteen ook te blijven slapen. Rond elf uur ging mijn GSM: ze wou even melden dat je overgegeven had en dat ze je dus in bad had gezet, en dat je intussen al gestopt was met huilen en in een verse pyama zat rond te kijken, en dat ze je bedje nog moest verversen. Of ik haar even kon zeggen waar ze de verse lakentjes kon vinden. Papa wou meteen naar huis gaan, maar Lien zei dat dat niet nodig was, dat alles intussen onder controle was.
Een kwartiertje later liep er een SMSje binnen: dat je alweer had overgegeven, en dat je nu wat zielig zat te wezen bij haar op schoot. Aangezien we intussen rustig zaten na te tafelen bij een koffie, besloten papa en ik maar meteen naar huis te rijden, en een twintig minuutjes later waren we thuis. Het huis was donker en rustig, maar Lien had ons toch gehoord en kwam even verslag uitbrengen. Je sliep alweer, maar het ging toch niet schitterend.
De rest van de nacht heb je nochtans doorgeslapen, tot een uur of zeven. Ik ben eventjes opgestaan, heb je luier ververst, en heb je daarna met Lien en Wolf meegegeven naar beneden. Toen ik rond tien uur opstond, lag jij alweer te slapen. Echt gegeten had je niet, wel een flesje gedronken.
De rest van de dag at je weinig, sliep je veel en leek je wat lusteloos, maar dat was dan ook alles. Koorts had je niet. Ook zondag was dat het geval, en ik was hard aan het twijfelen of je maandag wel ging kunnen geopereerd worden. Zowel jij als Wolf moeten immers onder het mes: allebei voor fimosis, maar jij vooral voor je kryptorchie.
Momenteel heeft de dokter maar één testikel kunnen lokaliseren in je buikholte, en die gaat hij dan ook naar beneden halen, waar hij thuishoort. De linkse echter vindt hij niet. Op zich is één testikel helemaal geen probleem, die neemt perfect de hormonale en andere functies over van de twee. Hij moet er echter zeker van zijn dat de andere ontbreekt, want als die in je buikholte blijft hangen, kan hij later uitgroeien tot een kwaadaardig gezwel. Nu, het zou kunnen dat de uroloog die teelbal niet vond omdat jij al je spieren opspande, en dat hij hem wel kan voelen zodra jij helemaal onder verdoving en dus ontspannen bent. Vindt hij hem niet, dan wil hij via je navel een kijkoperatie uitvoeren en grondig gaan zoeken, om helemaal zeker te zijn. Wat er ook van zij, je zal minstens twee, en misschien zelfs drie gaten in je buikje hebben, en minstens één nacht in het ziekenhuis moeten blijven. Ik kan niet zeggen dat ik ernaar uitkijk.

Maar... je mocht dus niet ziek zijn voor zo'n ingreep. Laat dat nu toch wel het geval zijn zeker! Toegegeven, het halve land ligt geveld door de griep, maar dan nog. In de loop van de zondagnamiddag begon je je precies wat beter te voelen, en ik kreeg weer hoop. Helaas, tegen de avond kreeg je koorts, en wel boven de 39̊. Geen operatie dus. Aangezien Wolf die nacht ook plots begon over te geven, hebben we alles maar meteen afgezegd. Ik denk niet dat het ziekenhuis daar bijzonder blij mee was, maar daar viel niks aan te doen natuurlijk.

Enfin, intussen waren ook papa en ik allesbehalve gezond gebleven: we hoestten en blaften als een compleet roedel jachthonden dat zijn prooi heeft geroken. Maandag bleven we dus allebei thuis, ook al om voor jullie twee te zorgen. Tegen de avond kwam de huisdokter, en die stelde dat het iets viraals was: je keel, oren en longen leken gezond, alleen je neusje was nogal aan het lopen. Fysiologisch water, neusdruppels, iets tegen de diarree en iets om ervoor te zorgen dat je misschien toch iets wilde eten, dat was wat ik de volgende morgen kon gaan halen in de apotheek. Bij mij had ze, na een stevige hoestbui, ook even geluisterd naar mijn longen, en me meteen thuisgezet tot woensdag. Op die manier kon ik uiteraard voor je zorgen.

Met jou ging het intussen op en af: al naargelang de inwerking van je perdolans en andere medicatie begon je te spelen, of lag je lamlendig in mijn armen. Eten deed je af en toe, maar drinken des te meer. Ik heb je geregeld een fles melk gegeven, zodat je toch iets van voedingsstoffen binnenkreeg. Je hebt de voorbije dagen ook vooral veel geslapen, overdag dan toch. ‘s Nachts ging het een pak minder: je werd elk uur wakker en begon zacht te huilen. Papa had toen het lumineuze idee om het logeerbed naast ons bed te zetten, zodat Wolf tenminste kon doorslapen, en ik ook niet elke keer naar beneden hoefde. Twee nachten heb je daar geslapen, en de nacht van dinsdag op woensdag werd je om de drie kwartier wakker. Het was meestal voldoende om je even te sussen en te zeggen dat ik er was, en je opnieuw een tuutje te geven en je even op je andere zij te leggen, om je verder te doen slapen. Omdat ik ook niet echt mijn bed uit hoefde, stoorde me dat niet zo erg: ik slaap sowieso al erg licht.
Enfin, afgelopen nacht heb je in je eigen bed doorgebracht. Je bent rond half drie wel uitgebreid beginnen huilen, maar je bleek dan ook een gigantisch vuile broek te hebben. Papa heeft je ververst, en ik heb je aansluitend wat water gegeven, een stevige lepel Junifen, en je neusje nog even vrijgemaakt, en je hebt meteen geslapen tot ‘s morgens. Oef.

Deze morgen wilde ik nochtans geen risico lopen, en heb ik je bij oma en opa gebracht. Daar heb je vooral geslapen, serieus wat koorts gehaald (39,75̊) maar wel flink gegeten, joepie! Je liep in elk geval bijzonder vrolijk en energiek rond toen ik je deze avond weer ging ophalen, en je leek helemaal niet ziek meer. Toch voelde je alweer vrij warm aan. Thuisgekomen heb je nog wat gegeten, een beetje melk gedronken, en nu slaap je al een tijdje. Je had bij het slapengaan totaal geen koorts meer. Ik hoop maar, muisje, dat het snel keert. Morgen komen omaly en bompa op jou passen, en wellicht ook hopeloos vertroetelen. Je kan er maar deugd van hebben!

Intussen leer je meer en meer woordjes, kleine man. ‘Lallen' wil zeggen dat er iets gevallen is, iets wat nogal eens gebeurt. Je zit bijzonder graag bij mij of papa op schoot als we aan onze bureau zitten, en dan begin je met alles te spelen dat maar binnen handbereik is. Of net niet, en dan wijs je het vragend aan: ‘Ja?' Als ik dan vraag wat je wil, wijs je bijzonder overtuigd met een begeleidend ‘Datte'. Ook ‘aap', ‘ham' (voor hamster) en ‘oko' voor choco passeren geregeld de revue. Je vraagt aan tafel wat je op je boterham wil door aan te wijzen, en wanneer ik dan het juiste product omhoog hou, knik je enthousiast ‘Ja!'. Zodra je een vuile broek hebt, zeg je ‘kaka', al durf je ons wel eens op het verkeerde been zetten: je zegt het ook wanneer je moeite hebt je broek te vullen. ‘Tietje' is intussen het woord voor je tuut, en ‘kieke' is een koek, al kan je er ook mee bedoelen dat we moeten kijken. Met ‘appel' bedoel je alle soorten fruit, en je begint tegenwoordig ook al ‘naan' te zeggen. Maar zelfs zonder woorden heb je het er eigenlijk niet bijzonder moeilijk mee jezelf verstaanbaar te maken: je gezichtje en je gebaren spreken vaak boekdelen.
Zo kom je minstens één keer per dag bij mij met het bakje van de DVDspeler, legt het in mijn handen, en vraagt "Bumba?". Als ik dan ja zeg, word je wildenthousiast, trekt de deur van de tvkast open, en installeert je bij me in de zetel. Je kan er probleemloos zelf uit, maar erin kruipen is nog moeilijk. Toch heb je het niet graag als ik je help, je bent liever zelfstandig. Daarom zet ik, net zoals vroeger bij Wolf, een stoeltje in de hoek tegen de zetel. Ik hoefde je maar één keer te tonen wat de bedoeling was, en je had meteen door dat je eerst op het stoeltje moest kruipen, en daarna de zetel in kon.

Eigenlijk ben je wel bij de meeste dingen zo rap, soms zelfs té rap. Zo heb je blijkbaar heel goed gekeken hoe ik de telefoon blokkeer, en duw je tegenwoordig soms even lang op het bewuste knopje om hem te deblokkeren, met alle gevolgen vandien. Soms heeft het ook zijn voordelen: je hebt ooit gezien hoe ik de plastieken kinderbordjes uit de vaatwas neem en ze netjes op een stapel in de schuif leg. Sindsdien help je me wanneer ik de vaatwas uitleeg: één voor één neem je de felgekleurde bordjes uit het rek, en legt ze netjes in de schuif. Je omzeilt behoedzaam de porseleinen bordjes, of vraagt hulp als die in de weg zitten. Ook het kinderbestek vis je uit het bakje en leg je op zijn plaats. Ik hoef ook nooit twee keer te vragen om op te ruimen: netjes leg je alle potloodjes terug in de doos, en probeer je een stapel te maken van je papieren en je boekjes.

En weet je wat bijzonder schattig is? Elke telefoon gebruik je om te doen alsof je belt. Je houdt hem dan aan je oor, en zegt parmantig ‘Ajo?' of soms zelfs ‘Allo?' Als ik dan vraag wie het is, antwoord je met uitgestreken gezicht 'Poepa' en geeft me het toestel door. Als ik wat verder zit, hoor ik je regelmatig vragen: ‘Allo? Mama? Ja!' terwijl je dan heftig zit te knikken. Af en toe is het blijkbaar ook papa aan de telefoon. Hm. Soms heb ik de indruk dat ik nogal veel bel, als ik jou zo bezig zie :-p

Kinderen zijn een spiegel van hun ouders, zegt men wel eens. Blijkbaar hebben Bart en ik dan wel een stevig karaktertje, molletje!

Onvervaard

geschreven door Gudrun op 15-01-09 (14 jaren geleden) in Eten en drinken, Karaktertje.

Klein muis,

ik heb net de choco uit je haar gewassen :-p Je hebt namelijk sinds een paar dagen het fenomeen 'choco' ontdekt, en sindsdien heeft de speculoospasta voorlopig afgedaan.
Je bent intussen al zó gevorderd in taalgebruik dat je quasi alles begrijpt en ook toepasselijk reageert. Zodra je aan tafel zit, vraag ik je wat je wil eten. Ik wijs dan een paar dingen aan, en dan zeg je 'Ja' of 'Nee', al naargelang. Eerst begin je met een boterham met hartig beleg, zoals kaas, salami, paté, hesp... En halverwege die - nog steeds in kleine stukjes gesneden - boterham begin je al te wippen en te wijzen: 'Daa! Daa! Dat!' Dan moet ik een paar keer herhalen dat je eerst de boterham op je bordje moet opeten, waarop je meestal je mond barstensvol propt, en nog nauwelijks verstaanbaar 'Dat!'  zegt, terwijl je weer begint te wippen en te wijzen. Zodra ik dan de pot choco durf nemen, breng ik je in opperste staat van vervoering: je schaterlacht en wipt bijna uit je stoel van enthousiasme, terwijl je hoofdje bijzonder geestdriftig ja knikt.
Als ik dan eerst nog een boterham voor Wolf durf te smeren, ben je zwaar teleurgesteld en begin je bijna te huilen. Ik moet je echt soms op je plaats zetten, de wereld draait momenteel rond en enkel in functie van Kobe.

Vorige zaterdag heb ik dat ook nog eens duidelijk gemerkt. Je was dringend aan nieuwe schoenen toe, je eerste schoentjes waren zo goed als te klein. Ik dus met jou naar de Brantano, waar jij braafjes rondkeek naar al het volk dat van de solden kwam profiteren. Je protesteerde ook helemaal niet toen een verkoopster jouw voetje mat, en ik daarop je een paar schoentjes aantrok. Je deed zelfs netjes een paar stappen, en dat bleek prima te lukken.
Omdat ik ook nog een paar schoenen voor papa moest zoeken, bracht ik je daarna naar het kinderspeelhoekje: een soortement van houten cabientje, met een bankje, wat leuke gaten, een paar kralenspelletjes en wat blokjes. Ideaal dus. Dat bleek jij ook te vinden, want je liet me rustig mijn gang gaan. Meer nog: toen ik naar de kassa wilde, had jij nog helemaal geen zin om mee te gaan. Je gehoorzaamde niet eens toen ik je vroeg te komen, en dat ben ik niet van je gewoon. Ik heb je echt in de kraag moeten vatten, maar dan kwam je toch zonder protesteren mee. Aan de kassa ben je zelfs braaf op je poep gaan zitten, omdat we moesten wachten. Toen bleek dat ik mijn klantenkaart (die daar eigenlijk echt wel de moeite is) in de auto was vergeten, ging ik die snel halen met jou op de arm. Bij het opnieuw binnenkomen zette ik je op de grond, en onmiddellijk ging je op pad, de gang van de kinderschoenen in, tot je aan de andere kant het speelhoekje ontwaarde. En jawel, onvervaard ging je erop af, zonder acht te slaan op de mensen rondom jou, of het feit dat je mama helemaal niet kon zien. Kobe wilde spelen, en Kobe gíng spelen. Ik moest echt lachen. Ik heb rustig afgerekend, en ben je dan gaan oppikken aan het speelhoekje. Gelukkig kwam je gewillig mee, maar ik vond het eigenlijk wel grappig. 

's Avonds kwam je peter Dirk nieuwjaren, en die had - op mama's aanstoken - het ideale cadeautje voor jou mee: een nieuwe DVD van Bumba! Je trok het papiertje open, en werd meteen wildenthousiast, en dat woord mag je gerust letterlijk nemen. Je begon te schateren, te springen, 'ja' te roepen, op het bakje af te stormen en te dansen. Alles tegelijk.  Er zat niks anders op dan je een afleveringetje te gunnen, en dat werd op een bijzonder dankbare blik onthaald. Dirk en Ilse moesten echt lachen toen ze jouw enthousiaste gedrag zagen: je zat, zoals altijd bij het bekijken van Bumba, bij me in de zetel. In het begin zit je altijd netjes op mijn zijdelings gevouwen benen, maar al na een paar tellen word je meegezogen, begin je te klappen, mee te zingen, te roepen, en uit pure opwinding over me heen te klauteren. Mama's zijn duidelijk ideaal als klimrek. Heh, het werd bijna moeilijk om je nog mee te krijgen naar boven om te gaan slapen. Gelukkig is er altijd de lokroep van de tandenborstel: eerst poetsen papa of ik even jouw tanden, en dan mag je zelf aan de slag, zoals je grote broer ziet doen. Niet dat je er iets van terechtbrengt natuurlijk, maar het is al bijzonder fijn als je het leuk vindt.

Wat trouwens een nieuwe badkamertraditie lijkt te worden (naast het obligate weggesteek van Wolf en het gezoek van jouw kant), is dat je je kaakjes inwrijft met ColdCream. Tijdens het vriesweer van de voorbije twee weken werden je kaakjes nogal droog, en daarom had ik dat tubetje bovengehaald. Je had gezien hoe ik het dopje eraf schroefde, een beetje crème op mijn vinger deed en dat op je wangetjes smeerde, en je wilde me nadoen. Dus ja, ik moest je helpen om het dopje los te draaien, en daarna ging je enthousiast aan het ‘smeren'. Alleen had je bijzonder snel door dat er niet echt zalf aan je vinger bleek te hangen, dus vroeg je me om te duwen: je nam mijn hand, legde dat op het midden van de tube, keek me vragend aan en zei: ‘Ja?' Je bleef die vraag geduldig herhalen, tot ik uiteindelijk een piepklein beetje zalf uit de tube duwde, en jij bijzonder gretig met je kleine wijsvingertje het goedje op je kaak smeerde. En trots dat je was!

Nog zo'n traditie speelt zich af bij het slapengaan. Ooit lag er een tweede losse tuut in je bedje, en kwam ik op het lumineuze idee om die zogezegd in de mond van je kleine knuffelpaardje te steken. Je vond dat ongelofelijk grappig, en wilde voortdurend van tuut wisselen met het beestje. Sindsdien moet er met tuten en paardjes gespeeld worden bij het slapengaan. Meestal is er maar één tuut en zit die in jouw mondje. Je haalt die dan uit, en steekt die zogezegd in de mond van het paardje. Daarop begint dat beestje te spuwen en ‘bweikes' te zeggen, en jij lacht je een kriek. Ik moet dan met een hoog stemmetje zeggen: "Neenee, de tuut is voor Kobe, nonnie nonnie (om het taaltje van Bumba te gebruiken)!" Dan steek je de tuut weer in je eigen mond, om hem quasi onmiddellijk weer met een grijns aan het paardje aan te bieden. Dat spelletje herhaalt zich zo een paar keer, tot ik er uiteindelijk genoeg van heb, en je zeg dat je moet slapen. En eigenlijk ga je dan heel gehoorzaam op je zij liggen met je eland in je handen en je tuut in de mond.

Je praatvaardigheid gaat er ook met sprongen op vooruit. Je spreekt de kinderen van de Spruitjesdoos met hun naam aan, en ook ‘Wof' en oma en opa zijn uitspreekbaar. Wolf heeft zich tranen gelachen toen hij hoorde dat je tegen bompa ‘poepa' zei, en heeft het je in de auto, op weg naar het nieuwjaarsdineetje, wel 20 keer doen zeggen. En jij, altijd bereid om plezier te maken met je broer, deed dapper mee. Je brabbeltaaltje is er nog eentje voor de insiders, maar uiteindelijk slaag je er wel in om jezelf behoorlijk verstaanbaar te maken, en dat voor een kleintje van nog geen anderhalf. Je bent goed bezig, Kobe, echt wel!

 

Tandjes

geschreven door Gudrun op 26-11-08 (14 jaren geleden) in Karaktertje, Mijlpaal.

Klein konijn,

je bent toch een speciaal geval!

Eerst wacht je bijzonder lang met tandjes krijgen, dan heb je er een half jaar lang maar zes (vier bovenaan, en twee onderaan), en nu krijg je er acht tegelijk! Jawel, acht: nog twee snijtanden onderaan, twee extra bovenaan, en meteen ook een kies aan elke kant! Geen wonder dus dat je de laatste dagen bijzonder hard aan het zeveren was, overal op wilde bijten, moeilijk deed over harde stukjes en korstje, en voortdurend rondliep met rode kaakjes. Die ondertandjes had ik al een tijdje gezien, zondag wist oma me te vertellen dat ze ook bovenaan doorkwamen (beroepsmisvorming, denk ik) en maandag zag ik plots, toen je aan het schateren was, meer wit in je mondje.

Vorige week heb ik trouwens gigantisch met je moeten lachen: je weet bijzonder goed wat je wil! Wolf, jij en ik waren samen naar boven gegaan om pyama's aan te doen, en daarna hadden we Wolf in bed gestoken. Jij moest je flesje nog drinken, zodat je weer mee naar beneden mocht. Je leek nog niet echt moe, zodat we ons samen installeerden in de zetel en naar kleuterprogramma's keken. Ik vond dat we daar bijzonder goed en gezellig zaten, maar... Toen Hopla gedaan was, nam jij plots het bakje uit mijn handen, zwaaide ermee naar de tv, klauterde uit de zetel, nam je tuutje en je Bumbaatje van de salontafel, draaide je even om naar me en zwaaide 'tata', en ging naar de gangdeur. Ik zat met open mond te kijken, schoot in de lach, en volgde. Zodra ik de deur opende, ging je naar de trap, wachtte even tot ik mee was (je weet dat je niet alleen de trap op mag) en begon driftig te klauteren. Boven liep je meteen naar de badkamer: je ging slapen! Soms he, ben je toch een raar ventje! We moeten trouwens opletten wat we 's avonds zeggen: als we durven zeggen tegen Wolf dat het bijna tijd is om te gaan slapen, interpreteer jij dat als een verzoek, en begint dan te huilen als we niet meteen naar boven gaan.

Je woordenschat is intussen alweer flink uitgebreid, vooral het woord 'pampe' kan je zo schattig zeggen! Je bent ook bijzonder leergierig, het liefst van al zit je samen met me in een boekje te kijken, en wijs je de verschillende voorwerpen aan. Ik moet dan de namen zeggen, en jij doet dat dan na. Het is ook opmerkelijk hoeveel beestjes je al herkent, en het geluid ervan nabootst. Ik heb het dan niet over steeds hetzelfde tekeningetje, maar wel verschillende versies. Je kan moeiteloos een hond (hmf, hmf), een poes (maw), een paard (hihihi), een koe (moe), een schaap (mèh), een varkentje (je grolt als je probeert te knorren) en zelfs een wild beest als een beer of een tijger nadoen. Je vindt het heerlijk als ik dan ook meedoe en gekke bekken trek, en dan zit je te schateren.

Zoals alle peuters dans je ook bijzonder graag. Zodra we iets van vrolijke muziek opzetten, spring je recht, en begin je met je kontje te schudden en je armen te bewegen. Als wij dan meedoen, val je soms om van het lachen. Je draait dan ook om je as, zoals je Wolf wel eens ziet doen, en uiteindelijk ben je helemaal zat en lig je gierend op de grond.

Yup, Kobe, je bent een fantastisch, vrolijk klein ventje, en we zien je graag!

Schoenen

geschreven door Gudrun op 21-10-08 (14 jaren geleden) in Karaktertje.

Goh, Kobe, wat ik een paar dagen geleden zei over je karaktertje, hebben we ondertussen al aan den lijve mogen ondervinden.

Tot hiertoe droeg je altijd van die zachte slofjes: eerst Bobuxjes, en dan van die fluweelachtige grijze dingetjes, ideaal eigenlijk. Alleen heb je niet echt graag iets aan je voeten: je trekt je pantoffels doorgaans vrij snel uit, en ook je kousen moeten er dan aan geloven.

Helaas, kleine muis, moet je, nu je begint te stappen, ook schoentjes leren dragen, enne... Dat is blijkbaar niet  evident! Toen ik ze je gisteren aantrok, was je eerst verbaasd. "Tiens, zo'n gewicht aan mijn voeten?"  Je zat rustig neer en wiebelde met je voetjes, en voelde eens aan die schoentjes. Geen probleem dus. Tot ik je op je voeten zette. Prompt liet je je op je poepje vallen en zette het op een brullen. Ik raapte je op en zette je opnieuw op je voeten, terwijl ik je onder je oksels vasthield. Geen doen aan, je wilde niet eens steunen op je voeten zolang je die schoenen aanhad. De decibels waren intussen niet van de poes, zelfs onze quasi dove hond kwam even kijken. 

Je hebt de schoenen aangehouden tot in de kribbe, en daar heeft het blijkbaar niet lang geduurd voor ze uit waren.

Gisterenavond heb ik ze je daar weer aangetrokken, met alle gebrul van dien, en hier thuis heb je toch, bijzonder tegenspartelend, een stapje of vijf gedaan, vooraleer ik ze je weer uitdeed.

Zoals in vrijwel alles, klein sprot, gaan we ook met die schoenen geduld moeten hebben met jou. Maar ontsnappen zal je er niet aan, liefje, dat kan ook niet.

Je loopt!

geschreven door Gudrun op 19-10-08 (14 jaren geleden) in Eten en drinken, Mijlpaal, Van alles en nog wat, Ziekjes.

Jawel, klein konijn, je loopt! Nu ja, je stapt :-p

We hadden het al een tijdje zien aankomen: je stond overal recht, liet je houvast los, en durfde zelf een paar stapjes tussen de tafel en de zetel. En inderdaad, vorige week vrijdag stapte je plotseling! Ik was bezig in de keuken, en jij was bij Wolf aan het spelen in de woonkamer. Plots hoorde ik je schateren, en ik kwam even kijken. En jawel, je was naar me toegekomen, wankel, maar duidelijk netjes op je twee voetjes! Je was helemaal van in de woonkamer tot aan de boekjes gestapt, en je vond het zelf zó ongelofelijk leuk dat je prompt omviel van het lachen, letterlijk dus.

Intussen vind je het heerlijk om te stappen. Soms val je nog om, en dan kruip je gewoon verder tot aan de eerste gelegenheid om je weer recht te trekken. Zelf rechtstaan zonder houvast lukt blijkbaar nog niet altijd. Je durft ondertussen ook al zelf uit de zetel kruipen: voorzichtig draai je je om, en laat je beentjes zakken tot je grond voelt, en dan ga je apetrots rondstappen :-) Er zelf in kruipen lukt nog niet: je hebt de juiste techniek vast, maar het is nog te hoog. Alleen als de hond tegen de zetel ligt, durft het te lukken: je gebruikt hem gewoon als opstapje.

Je bent deze week trouwens goed ziek geweest. Niet dat er ergens duidelijk iets vast te stellen was, alleen bleef je koorts maken. Vorige week had je al een paar dagen wat koorts gehad, maar aangezien je verder heel speels bleef en flink at, maakte ik er niks van. In het weekend was je snotneus wel erger geworden, en kreeg je snot ook een vieze kleur. Neem daar de lichte koorts bij, en het feit dat je soms wat hoestte, en er bleek duidelijk iets aan de hand. Nochtans had je zondagavond en -nacht totaal nergens last meer van, zodat papa je maandagmorgen nietsvermoedend bij de Spruitjesdoos afzette. Tien over acht, toen ik net (al een beetje op het laatste) klaar stond met Wolf om te vertrekken, ging de telefoon: Cindy om te zeggen dat je koorts had, 38.3° en dat ik je dus best kwam halen. Ik begrijp best dat ze geen ziek kind willen tussen 13 andere peuters en baby's (al was het maar om de rest niet aan te steken, en omdat een ziek kind veel aandacht vraagt) maar handig is het niet. Zoals papa zei: "Waar is een opvang goed voor, als ze bij het minste het kind niet meer opvangen?" Ik ben dan maar beginnen rondbellen en zo, om een oplossing te vinden. Uiteindelijk ben ik Wolf op school gaan afzetten, heb ik jou opgehaald bij de Spruitjesdoos, en heb ik je naar oma gebracht. Die wilde voor jou zorgen terwijl ik ging werken en daarna naar de kine moest. Gelukkig maar! Al bij al heb ik maar één lesuurtje gemist op school.

Omdat je nog koorts had, en dat eigenlijk al een tijdje aansleepte, ben ik 's avonds met jou naar de dokter gegaan. Diagnose: opnieuw een infectie van je sinussen, zodat je een gigantische snotneus had, en dat het slijm in je keeltje liep en ervoor zorgde dat je moest hoesten. Je kreeg een neusspray, een slijmlosmakende siroop, en voor het geval dat het bleef aanslepen: antibiotica. Diezelfde avond heb ik nog naar het ziekenfonds gebeld voor een oppas (ik heb zes dagen per jaar recht op een gratis oppas, weliswaar mét doktersbriefje). Dinsdag stond hier dus een zekere Nathalie, die prima voor jou heeft gezorgd. Woensdag was je al wat beter, maar ben ik toch nog begonnen met de antibiotica: je maakte nog steeds koorts en je neus bleef maar lopen, en ik wilde er nu toch echt wel vanaf. Gelukkig hoef ik de woensdag zelf niet naar school, zodat ik zelf voor jou kon zorgen. Je hebt vooral heel veel geslapen, zodat ik flink opgeschoten ben met mijn schoolwerk.
Donderdag stond bompa voor je klaar :-) Ik ben toch maar een geluksvogel, met grootouders die zo inspringen als het nodig is!  Misschien was het strikt genomen niet meer nodig, je had geen koorts meer, maar ik wilde toch op zeker spelen: ik moest een ganse dag les geven, en aangezien ik dit schooljaar zelf ook al ziek ben geweest, wilde ik niet nóg meer lessen missen. In elk geval kon je vrijdag gewoon naar de opvang, en heb je daar gespeeld zoals anders :-) Ik ben trouwens wel blij dat je niet meer moeilijk doet over die neusspray en zo. Vroeger schreeuwde je moord en brand van zodra ik met de waterspray in de buurt kwam, maar nu onderga je het gelaten. Ik denk dat je door hebt dat het eigenlijk wel helpt. Je trekt zelfs niet meer weg, ik mag gerust het zoute water in je neus spuiten, en je daarna neerleggen voor de druppeltjes. Flinke snoet!

Je buil is intussen ook weg: je had een gigantische buil opgelopen in de crèche. Je was daar blijkbaar enthousiast aan het springen in de kussenhoek, en op spectaculaire manier omvergeslagen, met je hoofdje tegen de rand. Niks ergs, alleen wel serieus om zien :-p

Je bent trouwens een klein babbelgat, Kobetje! Ik vraag me af van wie je dat zou hebben :-p Je kan jezelf al behoorlijk verstaanbaar maken, en hebt al een reeks 'woordjes' aan je vocabularium toegevoegd. Tata ken je al lang, en ook blm, wat bloem moet betekenen, zeg je al een tijdje. Heel actief om je mama roepen doe je niet, elk levend wezen bestempel je als mama, zelfs papa :-) Tush is je aanspreektitel voor Catullus, de hond, en in een moeite door gebruik je het ook voor de poes. Ham gebruik je als je honger hebt, of een hapje wil proeven van wat ik aan het eten ben, of ook wanneer je boterhammetje op is. Dan zet je trouwens ook je lege bordje voor mijn neus, als duidelijke boodschap dat het mag opgevuld worden :-p Papa zegt dat je ook soms kaka zegt als je effectief een vuile broek hebt, maar dat heb ik nog niet gemerkt. Het zou wel mooi zijn!
Gisteren wilde ik je in je bedje steken, had ik je al in je slaapzak gestopt, en je bleef maar herhalen tuus, tuus. Pas toen merkte ik dat ik je tuutje was vergeten, en toen ik dat luidop zei, maakte je met een stralende glimlach duidelijk dat je dat ook bedoelde. Boem is voor wanneer je omvalt of met opzet iets gooit,  en uiteraard is er het woordje bumba. Daar ben je namelijk totaal verzot op! Je neemt dan het bakje van de televisie of de dvdspeler, stapt naar de zetel, en zegt ostentatief Bumba terwijl je zelfs naar het toestel wijst. Zodra ik de DVD opstart, begin je te lachen van je ene oor tot je andere, en dan installeer je je op mijn schoot, zodat ik kan meedoen, je de woorden kan voorzeggen, samen met jou in mijn handen kan klappen, en vooral lekker enthousiast kan zijn samen met jou. Je hebt op je verjaardagsfeestje ook een kaartje van Bumba gekregen van je peter Dirk, en daar loop je voortdurend mee rond. Het is al helemaal beduimeld en vuil, maar toch blijf je het prachtig vinden. Ik heb zelfs een Bumbaknuffel voor je gekocht, en je loopt er inderdaad ook graag mee rond.  Misschien, als ik eens een boekje van Bumba tegenkom, dat ik ook dat voor je meebreng.

Jammer genoeg hebben we ook al kennis gemaakt met je karaktertje. Ik had het al gezien toen je nog heel klein was, en intussen is mijn vermoeden bevestigd: je bent helemaal niet zo kalm en lief als je broer. Wanneer je je zin niet krijgt, zet je je keel open. Dat kan gaan van een speculooskoekje willen terwijl je boterhammen nog niet op zijn, tot een spelletje van je broer afpakken en niet willen teruggeven, of geen zin hebben om je kleren aangetrokken te krijgen. Ik denk dat we nog wat met je zullen meemaken, klein mormeltje!

Feestjes, woordjes, spuitjes...

geschreven door Gudrun op 16-09-08 (15 jaren geleden) in Feest, Mijlpaal, Ziekjes.

Ik zit hier te geeuwen achter mijn PC, klein muis, en daar zit jij voor veel tussen, helaas. Je hebt vannacht namelijk nauwelijks geslapen.
Ja, je bent vlot in je bedje gegaan, maar rond twee uur was je klaarwakker, en zat je vrolijk spelend voor me. Ik probeerde je nog opnieuw in te stoppen, maar je zette bijna dadelijk opnieuw je keel open. Rondlopen met jou hielp niet, dus heb ik je maar in de halfdonkere badkamer op je ververskussen gezet, en naar je zitten kijken. Je zat met wijdopen ogen rond te kijken, gaf commentaar op alles wat je zag, en speelde met je kousjes die daar nog lagen. Zucht. Ik ben dan maar met je naar beneden gegaan en heb je, na een lepeltje siroop, in je park gezet, waar je heel rustig zat te spelen. Rond drie uur heb ik je nog eens in bed gelegd, maar ik lag zelf nog niet helemaal neer voor je opnieuw begon te huilen. Gelukkig is papa toen ook wakker geworden, en heeft hij het overgenomen. Tegen vier uur kreeg hij jou in bed, na een stevige fles melk, en sliep je. Helaas, om vijf uur was je daar weer... Ik heb je dan maar een glycerinesuppo gegeven zodat je je broek vulde, en tegen halfzes opnieuw in bed gelegd. Rond zeven uur ging onze wekker, en jij sliep natuurlijk nog diep. Nochtans was je na je fles melk bijzonder vrolijk en speels, en vooral goedlachs. Ik moet toegeven dat ik dat een heel pak minder was, klein mormel...

Papa is je vanavond gaan ophalen in de kribbe, en daar vertelden ze dat je bijzonder koppig was geweest: je wilde niet eten of drinken tenzij zij het in je mond staken. Iets wat ze niet deden, waar ik ten volle achter sta. Je kreeg je flesje water, en een kommetje fruit, en normaal gezien drink je dan zelf en steek je zelf de stukjes in je mond. Vandaag niet dus. Het resultaat was dat je hier thuis ongeveer 200 ml water in één ruk hebt opgedronken, en je als een klein wolfje op je boterhammetjes hebt gestort. Je moest maar niet zo koppig zijn.

Daarnet, rond half acht, was het een pak minder prettig. Toen ik eind augustus met jou naar Kind & Gezin ben geweest (alles prima, 11 kilo en 76 centimeter, een stevige brok), werd ik door de kinderarts doorverwezen naar een uroloog. Je testes zijn nog steeds niet ingedaald, en dat wordt doorgaans aangepakt rond de leeftijd van één jaar. Vorige week woensdag heeft die vastgesteld dat hij ze nog nergens voelde, en dat hij dus niet zeker was of er eigenlijk wel testes aanwezig zijn. Hij stelde daarom voor om jou gedurende zes weken twee keer per week een inspuiting te geven, waardoor de testes, indien aanwezig in de buikholte, zouden moeten zakken. Over zes weken zouden we dan wel zien wat het resultaat was, en hoe het dan verder moet. 
Daarstraks heb je de eerste van die reeks spuitjes gekregen, en je huilde. Niet zozeer van de prik, wel van het feit dat ik jou stevig vast moest houden, zo stil mogelijk, en dat ben je niet gewoon. Amper een minuutje later zat je alweer uitgebreid te lachen, dus zo erg kan het niet geweest zijn. 

Zondag hebben we trouwens - eindelijk - het feestje voor je eerste verjaardag gevierd. Het feit dat je midden in de vakantie verjaart, maakt het niet gemakkelijk om iedereen bij elkaar te krijgen.  We hebben een heerlijke dag uitgekozen: ik had de tafel binnen gedekt, maar iedereen is met zijn bordje buiten gaan zitten, en daar hebben we dan allemaal de hele namiddag gezeten, in de zon en uit de wind: jouw vier grootouders, peter Roeland en tante Sarah, nonkel Koen en tante Else, en uiteraard ook je peter Dirk en Ilse. Tante Delphine is wat later toegekomen met Alexander, je nonkel Jeroen zat ergens op de Mont Ventoux. Je bent van schoot tot schoot gegaan, en genoot van alle aandacht. Veel taart heb je natuurlijk nog niet gegeten. Aangezien ik met een bijzonder pijnlijke voet zit, heb ik deze keer ook de taarten niet allemaal zelf gemaakt. Ik ben bij de bakker om een grote chocoladetaart gegaan, een fruittaartje en een appeltaartje, en heb een diepvriesconfituurtaart afgebakken. Het enige wat ik zelf heb gemaakt, is een grote misérabletaart (de favoriet van je peter Roeland) die bijzonder goed gelukt is. Ik heb geen kaarsjes aangestoken (je zou te enthousiast geweest zijn) maar had wel een 1 geschreven in chocoladebonen op jouw taart. 

Ondertussen, klein muisje, begin je ook stilaan te spreken. Je eerste betekenisvolle woordje is al een tijdje een feit: je zegt heel mooi 'tata' terwijl je met je handje zwaait (op babymanier) wanneer je gaat slapen, of wanneer we ergens weg gaan. Volgens Benjamin van de crèche zeg je ook geregeld 'mama' en 'papa' (vooral als er iets scheelt), maar dat heb je nog nooit rechtstreeks tegen ons gezegd. Je zegt volop 'kijk', een woord dat veel gebruikt wordt in de Spruitjesdoos natuurlijk, en verder probeer je alle mogelijke klanken na te bootsen. 'Bmm' voor bloem, 'mf mf' voor het geluid van een hond, en zo nog wel een paar dingen. Het is echt leuk dat je eindelijk ook zelf wat communicatief begint te worden, al kan je al een hele tijd duidelijk maken wat je wil.

En reken maar dat je ervoor zorgt dat je gehoord wordt, koppig ding!

 

Vakantie

geschreven door Gudrun op 20-08-08 (15 jaren geleden) in Familie, Van alles en nog wat.

Het uitstapje van vorige week naar Center Parcs was niet onze enige vakantie dit jaar. Papa en ik zijn er in juli ook nog een weekje tussenuit getrokken, naar New York. Uiteraard zonder de kinderen, want anders is daar niet zo heel veel aan :-p Ik mag het trouwens ook niet gedroomd hebben om met jou acht uur op een vliegtuig te zitten, klein mormel.

In de tussentijd was jij dus bij oma en opa in Zomergem. Oma had er op voorhand een beetje schrik van, omdat ze dan aan handen en voeten gebonden zou zijn (wat wel een beetje zo was), maar het viel bijzonder goed mee, zei ze. Je sliep nog heel veel, zodat ze toch wel nog wat kon doen. Verder was je een bijzonder lief kind, vertelde ze. Je speelde, kroop rond, lachte, at flink, vulde flink je pampers (wat bijzonder belangrijk is voor een baby) en sliep wanneer het moest. Opa is ronduit gek op jou, net zoals bij je broer: hij kan uren naar je zitten kijken, en met je bezig zijn. Ze zijn zelfs vrijwel elke dag met jou gaan wandelen: aan het relaas te horen weet ik niet wie er het meest van genoot, jij of je grootouders!

In elk geval heb ik ze ook een blad met instructies meegegeven, en dat wilde ik je niet onthouden: het zegt wel een en ander over jou :-p

 

Recept voor een geslaagd Kobetje .

Ingrediënten:

- een Kobetje van ongeveer één jaar oud (het steekt niet op een paar dagen)
- een grote sportzak vol kleren
- een grote wasmand vol toebehoren

Werkwijze:

- als het Kobetje ‘s morgens voor zeven uur wakker wordt, dan draait men hem het best gewoon op zijn zij, geeft hem een tuut, steekt een beestje tussen zijn handen, en zegt vermanend dat hij nog moet slapen.

- bij het wakker worden na zeven uur, warmt men een fles water van 240 ml, doet men daar 8 schepjes poedermelk bij, rolt de fles tussen de handen, schudt ze nog een behoorlijk tijdje stevig door, legt een Kobetje bij zich in bed, en steekt vervolgens de tuut (op 3 streeptjes) in zijn mondje. Het Kobetje zal geruisloos de fles ledigen. Indien hij toch begint te protesteren, dan is de fles niet genoeg geschud, en dient men nog even grondig bij te schudden om de klonters te verwijderen.

- daarna geeft men het Kobetje eventueel een wasbeurt, een verse pamper, en kleedt men het Kobetje aan. Benodigdheden zitten in de sportzak.

- Rond negen uur begint het Kobetje een beetje te knikkebollen, of zelfs vervelend te doen: hij wil aandacht en wordt huilerig. Oplossing: verse broek en/of bedje binnen, voorzien van een slaapzak, een tuut en een beertje.

- Na zijn voormiddagslaapje, meestal rond elf uur, wil het Kobetje gevoederd worden. Oplossing: men neme twee kleine aardappeltjes of wat rijst, verse groenten (een wortel of twee, wat aubergine, spinazie, ...) en een klein stukje mager vlees, en men doet dat in het mandje van het stoomkokertje. Dat heeft men eerst gevuld met water via het kannetje, tot streepje 3. Dan zet men dit aan door de knop naar links te draaien. Wanneer het lichtje uit is, neemt men het mandje uit de stoomkoker (pas op voor verbrande pollekes), giet men het water weg, giet men de inhoud van het mandje in het kokertje, voegt men wat water en een kluitje boter toe, en mixt men de inhoud door de knop naar rechts te draaien.
Daarna zet men een Kobetje in een hoge stoel, geeft dat een klein blauw flesje met fris water, doet dat een afwasbare slab aan, en voedert hem de gemixte brij.

- Na het eten kruipt het Kobetje graag wat rond. Men laat hem bij voorkeur doen, op voorwaarde dat alle obstakels en kleine voorwerpen uit de buurt zijn weggehaald. Let op: het Kobetje is rapper dan men denkt.

- Rond één uur, soms iets later, begint het Kobetje opnieuw te knikkebollen, of opnieuw vervelend te doen: hij wil aandacht en wordt huilerig. Oplossing: verse broek en/of bedje binnen.

- Rond drie uur moet het Kobetje opnieuw voorzien worden van nutriënten. Daarvoor voorziet men best wat fruit: een appel, een banaan, een nectarine, wat kersen... Twee stuks fruit worden gemixt, samen met het sap van een sinaasappel. De brij dient daarna aangedikt te worden met koekjesmeel, en aan het Kobetje opgediend te worden per lepel. De omstandigheden zijn daarbij dezelfde als bij het middageten.

- Soms zal het Kobetje daarna opnieuw even in bed moeten.

- Rond half zeven is er opnieuw etenstijd voor het Kobetje . Hij wordt in zijn hoge stoel gezet, voorzien van een flesje water, en men dient hem boterhammen te serveren. Deze moeten bij voorkeur wit zijn, eventueel licht grof, en in kleine stukjes gesneden zijn. Eventueel kan hierbij een beleg gebruikt worden van een klein beetje boter, of zelfs een beetje mager vlees, zoals kippewit. Een drietal kleine boterhammen volstaan zeker.

- Daarna moet het Kobetje in slaapgereedheid worden gebracht: een verse luier, en boven zijn bodytje een pyama.

- Aansluitend wordt het Kobetje voorzien van een grote fles melk, zoals beschreven hierboven. Indien het Kobetje hierbij strategisch in de hoek van een zetel wordt geplaatst, zal het Kobetje zelf zijn fles leegdrinken.

- Daarna, afhankelijk van de vermoeidheidsgraad van het Kobetje , laat men hem nog even spelen, of steekt men hem in bed. Hiervoor wordt hij zacht en sussend toegesproken met de woorden: ‘Kom, Kobetje , wij gaan slapen. Ja, wij gaan slapen" met nadruk op het woord slapen. Men dient hem in zijn slaapzak te steken, en dan in een vrij duistere kamer op zijn zij te leggen, met een tuut in zijn mond en een beestje tussen zijn handjes.

- Wil het Kobetje niet slapen, dan kunnen er verschillende redenen zijn.
1. Hij is niet moe.
2. Hij is moe, maar er valt nog teveel te beleven.
3. Hij is moe, maar heeft last van zijn maagje. Dan wordt er een lepeltje Gaviscon toegediend aan het Kobetje .
4. Hij is moe, maar moet eerst nog een luier vullen en dat blijkt maar niet te lukken. Oplossing: men neme een glycerinesuppo, steekt dat in het poepje van het Kobetje , wacht een vijftal minuten met het Kobetje op schoot, en ververst dan de broek. Probleem opgelost.
5. Hij heeft koorts. Hij is ziek. Men neme een Perdolansuppo, steekt dat in het poepje van het Kobetje , en probeert het Kobetje zoveel mogelijk te sussen. Succes.

Mochten er nog vragen zijn, gelieve de helplijn te raadplegen.

Bij het in acht nemen van voorgaande raadgevingen, kan er bijna niks mislukken bij het maken van een gelukkig Kobetje . Succes!

 

Slaapperikelen en andere dingen

geschreven door Gudrun op 19-08-08 (15 jaren geleden) in Slapen, Van alles en nog wat. Voor jouw doen lig je ongewoon vroeg in je bedje, maar er was dan ook niks meer aan te vangen met jou. Je begon om de haverklap te huilen, zelfs bij het eten van je boterham, en ook je fles kreeg je met moeite leeg. Het laatste beetje heb je opgedronken in de badkamer op mijn schoot, terwijl ik je wiegde en zachtjes voor je zong. Je was gewoon doodop, denk ik, je hebt geen kik meer gegeven in je bedje, ook al ging je samen met Wolf slapen.

Ja, ik denk niet dat ik het al gezegd hebt, maar tegenwoordig slapen Wolf en jij op één kamer! Wolf wilde dat verschrikkelijk graag, en jouw kamer is meer dan groot genoeg, dus waarom niet? Op die manier heb ik nog een logeerkamer/speelkamer over, en da's altijd mooi meegenomen. Ik moet Wolfs meubels wel nog verhuizen, maar da's voor later. Eerst hebben we het een maand geprobeerd: Wolf in het logeerbed dat er al stond, en jij in het midden van de kamer in je spijlenbedje. Ik wilde er zeker van zijn dat het zou lukken, vooraleer ik alles ging verhuizen. Het lukt prima, behalve als jullie op hetzelfde moment gaan slapen: zodra jij merkt dat Wolf (nog) wakker is, begin je te tateren en te lachen en te spelen, en is er geen slapen meer aan. Tsja, dan proberen we maar Wolf eerst in bed te leggen, en dan krijg jij nog een fles melk, mag je nog wat rondkruipen, en dan vlieg je er ook in. Doorgaans ligt Wolf dan al diep te slapen, en wordt hij totaal niet meer wakker als jij toch van je oren begint te maken. Ook 's nachts durf jij nogal geregeld eens beginnen huilen, en slaapt hij er compleet door. Dat betekent dat ik toch eens onze grote kleerkast ga uitlegen, demonteren, verhuizen, de muur erachter schilderen, en dan Wolfs kast in de plaats zetten. En dan binnen afzienbare tijd een kast bijkopen voor jou. Yup, ook jij wordt groot :-p

Om nog even terug te komen op Center Parcs: zondag hadden we het rijk quasi voor ons alleen: omaly, bompa, nonkel Koen en tante Else gingen naar Epernay om champagne, en dus waren wij op ons gezinnetje aangewezen. We hebben je rustig laten slapen, een stevige pot rode bietjes ingelepeld, en dan meegenomen naar de Baluba, zoals ik al verteld heb. Daarna heb je weer opnieuw diep geslapen, waarna we je meegenomen hebben naar het zwembad, opnieuw. Het viel me op dat je deze keer niet zo vinnig was als de vorige keer: je spatterde wel dat het een lieve lust was, maar je kroop niet zoveel rond als de keer daarvoor. Papa is wel met jou in het diepe gegaan, en dat vond je precies wel behoorlijk fijn :-)
Na een uurtje vonden we het welletjes, en waar je de vorige keer doodop was, viel het deze keer bijzonder goed mee. Je liet je blijgezind afdrogen en aankleden, huilde geen enkele keer, en vond het leuk om met de fiets naar het huisje terug te gaan. Daar kreeg je een boterham en vloog je opnieuw je bedje in.
Die nacht heb je weer bijzonder onrustig geslapen (en ik ook dus): je begon vaak te huilen, maar werd precies niet helemaal wakker: een knuffel, een tuutje en je opnieuw onderstoppen volstond.

Maandag zijn we dan naar huis gegaan: je was vroeg wakker, maar noodgedwongen hebben we je rond negen uur toch weer in bed gelegd. Om half elf hebben we je helaas wakker gemaakt: we moesten het huisje uit, en Wolf werd een beetje ongeduldig. Je protesteerde met een kort huiltje toen we je uit je warme bedje haalden, en met een tuutje en je eland in de hand bleef je verdwaasd zitten kijken. Pas toen we goed en wel in de Baluba waren (een korte autorit en een buggyritje later) en ik je eten bovenhaalde, werd je wakker. Je speelde alles binnen, en wilde toen weer gaan spelen. Dat hebben we dan maar gedaan, en opnieuw waren zowel de moussen helling als de buis een groot succes. Deze keer vond je het zelfs leuk op de glijbaan, al had je nog niet helemaal door wat je overkwam.

Rond twaalf uur zijn we dan aangezet naar huis, met de nodige tussenstops om broeken te verversen en fruit te eten. Toen we tegen half vijf thuiskwamen, was je hondemoe, maar blijkbaar ook stijfgezeten, en dolblij opnieuw in je vertrouwde omgeving te zijn. Ik heb je dan maar eerst wat laten rondkruipen voordat ik je in bed stak, want het was veel te leuk. Vannacht heb je dan ook prima geslapen in je eigen bedje, in je eigen kamer, bij het zachte geadem van je broer.

Goh kleintje, moest je nu nog eens gewoon stevig doorslapen 's nachts, je was de ideale baby!

Baluba

geschreven door Gudrun op 17-08-08 (15 jaren geleden) in Van alles en nog wat.

Kobe, liefje, je wordt echt wel snel groot!

Daarnet zijn papa, Wolf en ik met jou gaan spelen in de Baluba, en je vond het precies wel amusant! Je kroop vliegensvlug een moussen helling op, net alsof je nog niks anders had gedaan, en even later zat je te schateren in een buis! Je wilde perse dat ik je achterna kroop (wat ik uiteraard wel deed, ik kon je moeilijk alleen laten) en dan viel je bijna om van het lachen! Zo snel je knietjes je konden dragen, kroop je weg van me, tot je bijna stikte van het lachen en dus niet meer verder geraakte! Het meest opvallende was, dat je op een bepaald moment alles los liet en eventjes rustig helemaal alleen bleef staan, iets wat ik je nog nooit eerder had zien doen.
Na een half uurtje ben ik met je naar beneden gegaan, je was zo moe ondertussen van al dat spelen dat we terug naar huis zijn gereden (we hebben fietsen gehuurd) en jou onmiddellijk in bed hebben gelegd.

Gisteren was dan ook een inspannende dag voor jou. Je was dan wel niet meegegaan naar het zwembad, maar je had hier tijdens ons middageten toch vrolijk zitten rondkruipen en spelen, had daarna niet echt lang geslapen, en na je fruit ben je meegegaan in de buggy om te gaan minigolfen. De buggy was je eigenlijk al vrij snel beu: je wilde eruit, en rondkruipen en kijken. Papa en ik hebben je dan maar in het gras gezet, en noodgedwongen daarna ook in het stof/zand. Dat vond je eigenlijk best wel leuk: je liet het fijne zand steeds weer door je handjes glippen, zocht kleine steentjes uit, speelde met een rozenblaadje... Je zag er lief uit, je kleren zaten helemaal onder het witte stof.
Maar toen het half zeven begon te worden, had je er genoeg van. Je begon te wriemelen, te huilen, en er zat niks anders op dan met jou terug te keren naar het huisje, je eten te geven, en in bed te steken. Ik had gehoopt dat je het nog wat langer zou uitgehouden hebben, zodat ik met de rest van de familie mee iets kon gaan eten, maar helaas. Echt erg was het niet hoor, kleintje, ik eet graag brood, en daarvan was er nog genoeg in het huisje. Jij hebt samen met mij een boterham gegeten, en toen je daarna zag dat ik het bad liet vollopen, stond je alweer letterlijk te springen en kon ik je kleren niet snel genoeg uittrekken. Ik heb je ongeveer tien minuten in het warme water laten spelen, en je er dan uitgehaald, maar dat vond jij bijlange nog niet genoeg: je brulde dat het geen naam meer had toen ik je begon af te drogen, en pas toen je al je pyama aanhad, begon je door te hebben dat dat huilen toch niks meer ging uithalen.
Beneden kreeg je je flesje, maar wilde je toch nog spelen, zodat je nog niet eens in je bedje lag toen papa al thuiskwam met Wolf. Ik denk dat je wel moe was, maar dat de rust en de stilte je eigenlijk wel goed deden. Je hebt in elk geval stevig geslapen vannacht, en me amper twee keer wakker gemaakt.

Tsja, een groot slaper zal je wel nooit worden, toch niet ‘s nachts.

Center Parcs

geschreven door Gudrun op 16-08-08 (15 jaren geleden) in Familie, Mijlpaal.

Kleine lieve Kobe, ik heb je net in je bedje gelegd, en je slaapt al. Je bedje, dat is momenteel in een huisje in Center Parcs Le Lac d'Ailette, in Frankrijk. Papa ligt ook even te slapen, en Omaly doet ook een tukje in bed. We zijn hier op ons jaarlijkse familie-uitje met nonkel Koen en tante Else, en bompa ook natuurlijk.
Jij geniet ervan, ook al zal je er later niks meer van weten, muisje. Je kruipt voortdurend rond, speelt met alles wat je in je kleine handjes krijgt, trekt je aan alles op (met alle risico vandien, thuis heb je ook al krukjes en stoeltjes omgetrokken zodat je ze op je neus krijgt) en geniet van de aandacht. We proberen wel een beetje je eigen ritme aan te houden, voor zover dat mogelijk is tenminste.
Gisteren was een absolute topdag voor jou: in de voormiddag ben ik met jou thuisgebleven terwijl de anderen met Wolf naar de Baluba, de speelwereld, gegaan zijn. In de voormiddag moet je echt nog wel slapen, zoetje. Kwart na elf werd je wakker, heb ik je je eten gegeven, en zijn we ook naar het centrum gegaan, in de buggy. Het is een wandeling van zeker twintig minuten, en je vindt het heerlijk! Je zit dan muisstil in je buggy rond te kijken, en als ik iets zeg tegen jou, geef je me een prachtige glimlach. Ginder hebben we dan iets gegeten, terwijl jij voortdurend rondkroop en alles bekeek. Je bent bijzonder nieuwsgierig, kleine man, en absoluut nergens bang van. Daarna opnieuw naar ons huisje voor een algemeen middagslaapje (nonkel Koen en tante Else waren al naar Reims vertrokken), en daarna mocht je met papa, Wolf, bompa en mij mee naar de Aqua Mundo ofwel het tropisch zwemparadijs. Man man man! Ik had je meegenomen naar het peutergedeelte, waar er lekker warm water is van 20 centimeter diep, véél plaats, en overal kleine leuke spuitdingetjes. Jij zag het water, en begon al te spartelen om erin te mogen. Zodra ik je neerzette, begon je te kraaien, en te pletsen met je handjes. Toen ik aanstalten maakte om aan jou te komen, kroop je direct gezwind verder, je hoofdje net boven het water. Je gierde het uit van de pret, ging weer zitten, sloeg opnieuw op het water, en kroop verder. Na een vijftal minuten heb ik het opgegeven om voortdurend achter je aan te kruipen: je zat geen moment stil. Eén van de andere vaders die je bezig zag, noemde je ‘un petit poisson', een klein visje :-) Je genoot er immens van, je hebt het echt een uur lang volgehouden, tot je bijna omviel van vermoeidheid. Bompa is een groot deel van de tijd bij jou gebleven, zodat ik nog wat kon onnozel doen met Wolf en papa op de grote glijbanen en zo.
Toch leek je wel dankbaar toen ik je uit het water viste, je wat afdroog, en in een beschikbare box zette met een koekje. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat je daarna zo moe ging zijn dat je lastig zou doen bij het aankleden, maar dat viel al bij al nog mee. Ook in de buggy terug naar het huisje viel je niet in slaap, zoals ik verwacht had, maar bleef je spelen. Thuis heb je dan wel meteen een fles melk gekregen, en je leek er precies door te vallen: je werd weer actief en begon rond te kruipen. Je broer viel wel onmiddellijk in slaap zodra hij in bed lag, hij sliep al na vijf seconden of zo. Jij protesteerde ook niet toen je in bed ging, zodat wij daarna rustig konden eten en een spelletje scrabble spelen.

Maar... Toen ik om elf uur aanstalten maakte om te gaan slapen (papa sliep al lang, net zoals de meeste anderen), werd jij wakker. Eerst dacht ik nog dat het ging helpen met je gewoon even opnieuw onder te stoppen en een tuutje te geven, zoals meestal, maar nee hoor: een paar minuten later begon je opnieuw te huilen. Ook Wolf werd wakker deze keer, zodat ik je ten langen leste meegenomen heb naar beneden. Daar wilde je wat rondkruipen, maar dan ging je zeker helemaal wakker zijn. Helaas, het mocht niet baten: je bleek klaarwakker en er zat iets verkeerd. Bij de zoveelste poging om je in bed te steken (ondertussen was het rond middernacht) werd ook papa wakker, en die besloot om je even bij ons in bed te nemen. Niks gekort, je kroop rond, lachte en speelde, maar slapen? Ho maar! Blijkbaar was de intense ervaring van ‘s middags wat te veel geweest... Enfin, na een lepeltje maagsiroop en een glycerinesuppo (en een volle broek nadien) leek je wat rustiger te worden, maar nee hoor. Zelfs het licht in de gang aanlaten hielp niet, toch niet lang. Uiteindelijk heb ik je bij mij in het donker in bed genomen, terwijl ik op je buikje wreef en jij met mijn haar en neusgaten speelde. Toen werd je eindelijk rustig, en heb ik je zonder problemen in bed kunnen leggen. Het was toen wel al kwart voor drie... Gelukkig heeft papa me deze morgen laten slapen tot negen uur, zodat het wel meeviel voor mij.
Zelf was je wakker om half acht, lag je opnieuw in bed om half tien, en heb je toen doorgeslapen tot half één :-P Ik hoop maar dat je vandaag wat beter slaapt, molletje, je bent in elk geval al niet mee gaan zwemmen :-P

Verder ben je eigenlijk een fantastisch jongetje. Tsja, baby kan ik niet echt meer zeggen, nu je zo rondkruipt en bijna stapt. Je begint ook meer en meer te begrijpen, en je eerste betekenisvolle woordje is ook al een feit! Nee, niet mama of papa, wel tata, zijnde het feit dat je weggaat, al dan niet naar bed. Je kijkt dan ook heel ernstig, en vaak zwaai je ook met je handje erbij, zo mooi open en toe. Op die manier heb je me ooit al eens zelf gevraagd om te gaan slapen. Ik stond echt versteld, liefje. Ik heb het gevoel dat je best een pienter baasje bent :-P

Heh, en nu word je wakker, en ga ik je maar even uit je bedje halen. Het is ook tijd voor je fruit :-)

Koppig? Nah...

geschreven door Gudrun op 07-06-08 (15 jaren geleden) in Mijlpaal. Klein muis, je wordt een echt ventje met een eigen willetje!

Vandaag hebben papa en ik moeten lachen met jou. Je weet heel erg goed wat je wil, en je laat dat merken ook. Ik heb vandaag een tuitbeker uitgehaald voor je water. Tijdens je eten drink je nogal veel, en zo'n speenflesje is niet altijd even handig. Vanmiddag heb je dus die tuitbeker mogen gebruiken, en ook vanavond tijdens je boterhammetje stond die klaar. Eerst gaven papa of ik jou netjes te drinken, maar na een tijdje had je het in je kop gestoken dat je dat zelf wilde doen. Natuurlijk heb nog niet door dat je die beker vrij hoog moet houden om te kunnen drinken, maar zodra papa of ik aan die beker kwamen, begon je luidkeels te protesteren.
Daarstraks deed je trouwens hetzelfde: 's avonds drink je nog een stevige fles melk voor het slapengaan. Dan poten we je neer in het hoekje van de zetel, zodat je wat achterover ligt en zelf je flesje kan drinken. Alleen op het einde nemen wij over, omdat het dan te lastig wordt voor jou. Papa wou dat vanavond ook doen, maar nee hoor: van zodra hij aan je fles kwam, begon je te grommelen, en sloeg je met beide handen op je fles, totdat hij weer losliet, en jij met grimmige blik alleen verderdronk.

Ook in je bedje heb ik datzelfde koppige willetje al gemerkt. Wanneer je gaat slapen, leggen we je op je zij in je bedje, met een tuutje in je mond en een knuffelbeestje tussen je handjes. Vroeger maakte het totaal niet uit wat voor beestje dat was. Daarom ligt er zowel een Aia (Wolfs vroegere favoriete beestjes, een beige beertje met een konijnenpakje aan) in je bed als het nijlaapje (kruising tussen een nijlpaard en een aap, don't ask), een beestje dat Wolf destijds gekregen heeft van Dirk en Ilse, en dat hij gebruikte om te slapen bij de onthaalmoeder. Een paar dagen geleden legde ik je in je bedje, gaf je nog een kusje, en stak het konijnenbeertje tussen je handen. Prompt greep je het arme ding vast bij zijn oortjes, zwierde het richting je voeten, grabbelde daarna het nijlaapje vast, en hield dat stevig tegen je aan. Ik keek stomverbaasd toe, viste de arme verguisde Aia van tussen de spijlen, en stak ze opnieuw tussen je handen. Daarop wierp je me een minachtende blik toe, kegelde het beertje weer een eind weg, en met een paar stevige snokken aan je tuut had je weer het nijlaapje op zijn vertrouwde plaats gestoken. Waarop je ostentatief van me wegkeek, en in slaaphouding ging liggen.
Ik ben in de lach geschoten, heb je slaapwel gewenst, en ben je kamer uitgegaan, hoofdschuddend.

Ook in de auto laat je duidelijk merken wat je wil. Tegenwoordig zit je al in je eigen grote stoel, en niet langer in je maxicosi. Daardoor kan je alles netjes zien, en zit je met grote ogen naar buiten te kijken. Zodra ik de garage binnenrijd, protesteer je: daar valt immers niks meer te zien :-p
Telkens het weer en mijn tijdsindeling het toelaten, probeer ik jou met de fiets van en naar de opvang te brengen. Je vindt het heerlijk! Je hebt een klein fietshelmpje, een rode met gele vlammen op (geleend van Victor), en je kan perfect zitten in het stoeltje achteraan. De eerste keer wist je uiteraard niet goed wat de bedoeling was, en zat je nieuwsgierig rond te kijken terwijl ik je vastgespte. Zelf vond ik het ook heerlijk, en wel hierom: toen ik een tiental meter ver was, en we dus op "snelheid" kwamen, hoorde ik een zacht gegiechel achter me. Ik keek half om, en ik zag een klein gezichtje met een ongelofelijk stralende glimlach, en kleine handjes wapperend in de wind. Dus ja, ik probeer zoveel mogelijk de fiets te nemen, kleine muis!

Veranderd

geschreven door Gudrun op 01-06-08 (15 jaren geleden) in Mijlpaal, Van alles en nog wat.

Goh, zoeteke toch,

er is zóveel veranderd in die twee maanden dat ik je niet geschreven heb, dat ik me eigenlijk gewoon beschaamd voel. Het is dan ook zo ongelofelijk druk, dat ik doorgaans niet de moed heb om 's avonds nog te schrijven.

Momenteel is het zondagmorgen, en papa en Wolf slapen nog. Jij zit rustig rechtop in je park te spelen: je was om zeven uur wakker om te eten, maar daarna heb je, tot mijn grote vreugde, nog een drie kwartier verder geslapen. Vandaag was het namelijk mijn beurt om op te staan, gisteren heeft papa dat gedaan.
Helemaal met je goesting zit je toch niet in dat park: je wil eigenlijk vooral verkennen en bij ons zijn. Dat begrijp ik wel, hoor snoetie, maar dat kan natuurlijk niet altijd. Hoewel er genoeg speelgoed en rommel in ligt om je mee bezig te houden, ga je heel geregeld naar de rand van je park, en trekt je op tot je erover kan kijken. Echt staan doe je nog niet, maar ook dat komt wel. Ik denk dat je daar een beetje je gewicht tegen hebt: als kleine vreetmuis weeg je nu al meer dan tien kilo, en dat kan tellen natuurlijk voor die kleine beentjes van je. Ook kruipen is nog niet helemaal aan jou besteed: je wil heel erg graag alle kanten op, maar je hebt nog niet door hoe dat nu precies moet. Je beweegt wel, en schuift op, maar dat is eerder door het vele bewegen en hoppen en prutsen, dan door georganiseerd gekruip.
Toch moet ik al elke omgeving waar je komt, kruipvrij maken: alle kleine dingetjes wegbergen, alle scherpe kantjes afdekken. Gelukkig heeft ook Wolf door hoe belangrijk dat wel is, en ruimt hij netjes alle kleine dingetjes op. Gisteren was hij aan het spelen met zijn magneetlettertjes, en jij toonde interesse. Met een diepe denkrimpel in zijn voorhoofd vroeg hij me of jij daarmee mocht spelen, dacht toen even na, en beantwoordde zelf zijn vraag met een droog: "Nee, daar ben jij nog véél te klein voor, je zou het in je mondje steken! Waar, hé mama?" Waarop ik zijn vragende blik bevestigde, en jou een ander speelgoedje in je handen stak.

Je eetpatroon is grondig veranderd intussen, gelukkig maar. Je hebt nu geen vijf of zes melkvoedingen meer, nee, daar zou je absoluut niet genoeg meer mee hebben. 's Morgens rond zeven uur krijg je nog steeds borstvoeding, en daar genieten we allebei nog steeds van. Rond elf uur eet je dan een flinke pot groentenpap leeg, de laatste tijd zelfs mét een stukje vlees erbij. Met zo'n Olvaritpotje voor jouw leeftijd heb je lang niet genoeg, het moet echt meer zijn dan dat. Tegen drie uur word je dan weer ongedurig en begin je opnieuw te wriemelen: etenstijd! Een halve grote banaan, een halve appel, een halve appelsien, en behoorlijk wat koekjesmeel, en ook dat gaat vlot binnen, alleen onderbroken om eventjes aan je flesje water te zuigen.
Om half zeven is het etenstijd hier ten huize De Waele, en wanneer wij dus allemaal aan tafel zitten, zit jij er in je hoge stoel bij, en steek je gretig kleine stukjes brood in je mondje. Een grote boterham (zonder de korstjes natuurlijk) of zelfs een ganse sandwich, daar draai je je handje niet voor om. Na het eten trek ik (of papa) met jullie allebei naar boven, worden jullie beiden in pyama gehesen, steken we Wolf in bed, en dan ga ik met jou terug naar beneden voor een stevige fles melk. Stevig, ja, want we zijn noodgedwongen overgeschakeld naar extra verzadigende melk. Een grotere hoeveelheid was geen optie, je hebt genoeg met een flesje op basis van 210 ml. water. Alleen: je moest nog steeds een nachtfles hebben. Tot een tweetal weken geleden kreeg je rond half acht je flesje, ging je daarna in bed, en werd je ofwel zelf wakker rond elf uur, of moesten we je wakker maken voor nog een extra fles. Nog steeds niet bevorderlijk voor de nachtrust dus. Papa heeft er toen korte metten mee gemaakt, en besloten om jou te laten doorslapen om elf uur. Toen werd je steevast wakker rond vier uur om eten te krijgen, waarna je meteen weer verder sliep, gelukkig maar. Pas sinds we overgeschakeld zijn op verzadigende melk, 'voor hongerige baby's', ben je beginnen doorslapen: netjes van acht uur 's avonds tot half zeven 's morgens - als het allemaal loopt zoals het hoort natuurlijk, en jij je tuut niet kwijtspeelt, of je neusje verstopt zit, of geen last hebt van doorbrekende tandjes of zo...

Want ja, je hebt tandjes ondertussen! Je eerste twee tandjes zijn kort na elkaar gekomen, aan het begin van de paasvakantie, ergens halverwege maart. Je was lastig, kwijlde nog veel meer dan anders, en had ook wat koorts. En jawel, plots zag ik een paar witte puntjes in je onderkaakje. Intussen heb je ook twee tandjes bovenaan, maar niet op de gebruikelijke plaats, kleine man! Je bent namelijk hard op weg om een vampiertje te worden! Het is echt een grappig zicht: je twee middenste tandjes zijn er nog niet, maar de twee die daarnaast komen, wel. Het geeft echt een vampiereneffect. Jammer genoeg kan ik het niet op foto krijgen, daarvoor zijn ze nog niet ontwikkeld genoeg. In elk geval bijt je nog meer dan voordien op alles wat je maar in je handen krijgt, en is alles dus steevast ondergezeverd. Ik moet je dus regelmatig van verse kleren voorzien.

Wat dat betreft, heb ik inkopen moeten doen, een paar weken geleden. Het is in april namelijk een paar weken prachtig weer geweest, tegen de dertig graden. Zomerse kleren waren dus een must, zijnde T-shirtjes met korte mouwtjes en korte broekjes. Alleen... Wolf en jij schelen drie en een half jaar, wat voor precies omgekeerde seizoenen zorgt. Voor een kleine baby maakt dat niet zoveel uit, maar voor de leeftijd van negen-twaalf maanden had ik enkel fleece t-shirts met lange mouwen, gevoerde vloeren broekjes, warme wollen pulletjes... Niet direct iets dat momenteel bruikbaar was dus. Ik ben dan maar een ganse reeks nieuwe t-shirtjes en zomerbroekjes gaan kopen, en ik kan niet zeggen dat ik dat erg vind, kleine muis :-p

Gisteren heb je ook nog wat bijgeleerd, en je was zo blij als wat! Oma, opa, Omaly en bompa waren hier voor het schoolfeest van Wolf, en uiteraard was ook jij mee. Je had wel wat last van de drukte en de luide muziek, maar door de voortdurende aandacht die je kreeg, viel dat nog mee. Op een bepaald moment had oma je handjes genomen, en je in je handen doen klappen. Verwonderd en opgetogen keek je haar aan, en probeerde je dat gebaar na te doen, en... jawel, je klapte in je handjes! Op de verbaasde, aanmoedigende kreten van oma reageerde je door nog veel enthousiaster te beginnen klappen. En sedertdien heb je al verschillende keren opzettelijk in je handjes geklapt, waarbij je me telkens verwachtingsvol aankijkt, om te zien of je inderdaad wel beloond wordt met een blij gezicht. Ja dus :-)

Nog iets dat het waard is om te vermelden, is je badgedrag. Je bent helemaal gek op water, en op baden! Je houdt er alleen niet van als je gezichtje gewassen wordt... Maar daarbuiten kan je niet snel genoeg in het water zitten. Als ik 's morgens met jou in de badkamer kom en papa zit net in de douche, krijg je het bijna! Je begint op en neer te wippen zodat je bijna uit mijn handen valt, en wil perse bij hem onder het warme water. Als ik je dan gewoon begin aan te kleden, protesteer je luidkeels. Als er tijd is, mag je natuurlijk wél mee in de douche, en dan heb ik een echt blije baby. Papa zet je dan neer op de vloer van de douche, en dan begin je in het rond te spatteren dat het een lieve lust is. Je slaat naar de waterstralen, probeert ze te pakken, of pletst met je vlakke handje op de bodem, en dan zit je te schateren. Dat het water over je gezicht stroomt en in je ogen, lijkt je helemaal niet te deren. Je protesteert alleen als ik je dan overneem om af te drogen, want je wil gewoon nog langer in het water blijven.
Als ik 's avonds Wolf een bad moet geven (wat in de zomer nogal eens het geval is), mag je doorgaans mee in bad. Jullie zitten dan samen in het grote bad, jij in de badstoel, en blijkbaar is ook dat bijzonder amusant. Je probeert de waterstraal te pakken, vist al Wolfs speelgoed dat voorbijdobbert op, knauwt enthousiast op een washandje dat je te pakken hebt gekregen, en zit enthousiast te spetteren en te kraaien. Maar het liefst van al, denk ik, zit je in je kleine badje. Daarin kan je namelijk zelfstandig zitten, zonder belemmering van de badstoel, en in een hele hoop water. Ik zet dat badje veiligheidshalve in de douche, waarbij ik de douchedeuren dan zoveel mogelijk sluit, want er ligt na een tijdje meer water nààst het badje dan dat er nog in zit. Je draait en keert in dat badje, spettert, pletst, buigt voorover zodat je gezicht het water raakt, schrikt dan, gilt het uit van de pret, grijpt de zijkanten van het badje met je handen zodat je kan trappelen met je beentjes, en maakt alles drijfnat, mij incluis. Maar jouw stralende gezichtje maakt al het dweilwerk meer dan goed, kleine waterrat.

Uiterlijk ben je ook behoorlijk veranderd intussen, maar daar hebben we de foto's voor. Iedereen zegt dat je vooral op mij lijkt, maar ik denk dat dat vooral is omdat je toch wel een beetje een dikkerdje bent. Nee, dat mag ik eigenlijk niet zeggen. Je bent niet dik, zeker niet in je gezichtje, maar je bent net zoals ik gezegend met een zeer stevig stel benen. Die tien kilo moet ergens zitten uiteraard. Maar dik of niet, je bent echt wel mijn lieverdje!

Zitten :-)

geschreven door Gudrun op 29-03-08 (15 jaren geleden) in Eten en drinken, Mijlpaal, Ziekjes. Blijkbaar zat er nog iets meer achter die koorts van twee weken geleden, liefje: je bent echt ziek geweest!

Je koorts is diezelfde zondag nog enthousiast teruggekomen, en 's nachts heb je liggen kreunen en heel onrustig geslapen (en ik dus ook). Ik heb dan 's morgens oma uit bed gebeld, en gevraagd of ze die dag misschien op jou kon passen. Gelukkig had ze nog geen concrete plannen gemaakt, behalve boodschappen doen, zodat ik je met pak en zak naar ginder heb gebracht. Ik heb geeneens een vol lesuur van school gemist op die manier, tot groot ongenoegen van mijn lieve derdes die in de studie zaten :-p

's Avonds bleek je nog steeds evenveel koorts te hebben, en oma vertelde dat je vooral veel had geslapen, en voor de rest eigenlijk ook ongewoon rustig was geweest. Dinsdag heb je dan maar opnieuw bij oma doorgebracht, en je was al ietsje levendiger, maar de koorts bleef. Dinsdagavond ben ik dan toch maar naar de dokter gegaan met jou, en je bleek een oorontsteking te hebben. Arm zoetje. Gelukkig was die oorontsteking er nog niet helemaal doorgekomen, of je had wellicht gehuild van de pijn. Ik had nog medicatie genoeg liggen, en dat bleek vrij vlug te helpen. Woensdag ben je bij mij thuis gebleven, maar voelde je je duidelijk al wat beter, en donderdag zou ik je al naar de opvang gebracht hebben, was het niet dat Wolf intussen ook ziek was en omaly kwam babysitten. Je bent echt een ideale zieke, kleintje: veel slapen, en absoluut niet lastig :-)

Vrijdag heb je trouwens een mijlpaal bereikt, een heel belangrijke stap voor jou: je kan zitten! Plotseling merkte ik 's avonds dat je niet meer omviel in je park! Ik kan je meteen rustig een hele tijd op je speelmat laten zitten, of bij me in de zetel, of eigenlijk gelijk waar, en je vindt het heerlijk! Je ziet alles, je kan vanalles pakken (wat dan weer wat minder is voor ons) en je kan naar alle kanten kijken. Je weigert dan ook categoriek om nog neer te liggen, tenzij je wil slapen. Ook in de badkamer is het intussen praktisch: wanneer ik aan het douchen ben, of bezig ben voor de spiegel, zit jij temidden van de badmat te spelen met de friezeltjes, of nog liever, met het blinkende vuilbakje dat achteraan een loshangend handvatje heeft, en waarin ritselend plastiek zit. Je verveelt je dus niet langer, en dat is heerlijk :-)

Deze voormiddag heb je ook voor het eerst in een Delhaizekar mogen zitten, snoetie! Wolf was naar het verjaardagsfeestje van Mai, jij wilde toch niet slapen (je was al vier uur wakker nochtans) en dus zijn we samen om boodschappen geweest. Je hebt je oogjes uitgekeken, maar was gelukkig te moe om je grijpgrage handjes naar de rekken uit te steken. Gelukkig ben je ook als je moe bent, niet moeilijk: je wordt gewoon heel stil en rustig. Toen we rond één uur terug in de auto waren, waren na een halve kilometer je ogen al dicht. Ik heb je thuis meteen in je park gelegd, en daar heb je flink geslapen. Het laatste uurtje was je trouwens wakker, maar lag je rustig te spelen en te vertellen.
Pas rond vier uur kwam er enig protest: het was al van tien uur geleden dat je had gegeten, en je had duidelijk honger.

Ik heb je in je bumbo geposteerd, een potje Olvarit 4 maanden met worteltjes opengedaan (het is het enige dat je nog iet of wat kan bekoren) en ben vol goede moed beginnen lepelen. En waar je dinsdag nog hard had geprotesteerd en na een half uur amper drie schepjes binnenhad, heb je nu heel enthousiast alles binnengespeeld! Je mondje ging dadelijk open, en geestdriftig zei je hap! Ik kon bijna niet volgen, heb een tweede deel van het potje opgewarmd, en uiteindelijk ook de rest, daar waar ik anders gemakkelijk drie dagen kan doen met zo'n klein potje. Dus ja, liefje, het is een feit: je hebt voor het eerst zonder tegensputteren een hele portie groentenpap gegeten! Daarna heb je nog 150 ml. melk gedronken, maar dat maakt niet uit natuurlijk.

Hopelijk was dat het begin van een gezonde eetcarrière, klein muis. Bij Kind & Gezin waren ze er anders voorlopig echt nog wel gerust in hoor: dinsdag ben je op controle gegaan, en je werd prima in orde bevonden. Je was toen op de kop acht maanden, woog 8,750 kilo en mat 69 centimeter, en daarmee zit je netjes op je gewone curve: een haartje kleiner dan standaard, een ietsje zwaarder dan normaal. Maar vooral: je lacht ongelofelijk mooi en veel, en dat waren ze niet gewoon. Doorgaans zijn baby's van jouw leeftijd een beetje 'vreemd', en zijn ze bang van andere mensen, maar jij niet hoor: zodra iemand jou toespreekt en naar je lacht, lach je terug.

Waar je ook zo zitten lachen hebt, was in bad donderdag. Ik heb woensdag geld uitgegeven, en ben om nieuwe autostoelen gegaan voor in papa's nieuwe auto. Aangezien ik al dik over de 400 euro zat, kon een badstoeltje er nog wel bij, dacht ik zo. Wel, ik wou dat ik dat al eerder had gedaan. Op die manier hoef ik niet langer in de knoop te slaan als jij en Wolf samen in bad zitten, kan ik met beiden bezig zijn, en heb jij het gevoel dat je zelfstandig bent. Het resultaat was dat je de hele tijd hebt zitten spetteren, lachen, kraaien, en spelen met je broer. Na afloop had ik je even in je park gelegd om je broer te kunnen afdrogen en aankleden, en ondanks het feit dat het eigenlijk etenstijd was, ben je prompt in slaap gevallen en heb je een dik uur geslapen. Dat zegt genoeg over hoe leuk je het wel gevonden hebt.

Ik zie je graag, klein lachebekje!

Buikpijn

geschreven door Gudrun op 16-03-08 (15 jaren geleden) in Eten en drinken, Ziekjes.

Mijn lief klein baasje,

het is vandaag duidelijk een dag van ups en downs. Deze voormiddag ben je namelijk voor het eerst samen met ons gaan zwemmen in het zwembad in Ertvelde. Zwemmen is uiteraard een groot woord: eerst heb je tien minuutjes tussen mijn benen in het water zitten kijken naar alle andere kinderen, en daarna zijn papa en ik wat dieper gegaan met jou, zodat je op onze schoot zat of op onze handen in het water dreef. Je genoot er duidelijk van, en was ongelofelijk goed gezind, je kraaide en lachte voortdurend. Bij het afdrogen sloeg je stemming plots om, een duidelijk teken dat je doodop was. En jawel, zodra je in je maxicosi lag was je al aan het dommelen, en de auto was nauwelijks gestart toen je al sliep.

's Middags heb je wat worteltjespuree gegeten, maar niet veel: het ging je duidelijk niet af. Ook het flesje dat erop volgde, dronk je niet helemaal leeg: je begon gewoon te huilen.  Dat hebben we eigenlijk nog niet vaak meegemaakt, dat je aan het huilen gaat, en zeker niet zo'n zielig huiltje van de pijn. Ik heb je dan maar bij mij genomen in de zetel, zodat je met je buikje boven op mij lag, maar ook dat hielp niet: je bleef huilen van ellende. Wolf zat naast je, en gaf je zachte streeltjes op je kaakjes, vol medelijden.
Het is pas gebeterd toen ik een thermometer nam (je had trouwens van al het huilen en zo 38,5°) en die even in je poepje stak: dadelijk kwam er een hele hoop nauwelijks verteerde wortelpuree van gisteren uit, en het huilen minderde onmiddellijk. Ik nam je daarna opnieuw bij me op mijn buik, en binnen de minuut sliep je, nog nasnikkend. Ondertussen slaap je in je park, en je temperatuur is merkelijk gezakt.

Arm kleintje toch. Ik hoop dat je niet dezelfde spijsverteringsproblemen krijgt als je broertje en je mama. 

Worteltjespuree

geschreven door Gudrun op 11-03-08 (15 jaren geleden) in Eten en drinken.

Wel, klein mormel, toen ik je vandaag ging afhalen in de opvang, had Cindy goed nieuws voor me: je had met smaak een half potje wortelpuree opgegeten! Zo zonder tegen te pruttelen, gewoon zomaar, hop!
Na een half potje was het ineens welletjes, en toen heeft ze maar niet aangedrongen: ze wou je absoluut geen afkeer doen krijgen!

Ik hoop maar, zoetekebol, dat dat de proloog was van een gezond en evenwichtig groentengesmul! Je bent per slot van rekening bijna acht maanden...

Lang geleden

geschreven door Gudrun op 07-03-08 (15 jaren geleden) in Broertje, Crèche, Eten en drinken, Mijlpaal, Ziekjes. Liefje toch, ik ben gewoon beschaamd als ik zie hoe lang het geleden is dat ik nog iets geschreven heb voor jou. Sorry hoor, kleine man, bij deze komt daar dus verandering in.

Momenteel ben je eigenlijk zwaar ziek. Ik zeg 'eigenlijk', want je bent bijzonder goedlachs, vrolijk, en gedraagt je echt niet ziek. Je bent dan ook zonder problemen in de opvang, waar je je amuseert zoals anders. Waarom dan ziek? Wel, je staat op het randje van een longontsteking, snoetie.
Je had al de ganse vorige week vrij slecht geslapen, en af en toe kon je zo in een hoestbui schieten, maar echt veel hoesten of zo deed je niet. Je ronkte een beetje, maar dat schreef ik toe aan je neusje. Dat neusje is echt wel je zwakke plek, ik heb je al een paar keer antibiotica moeten geven daarvoor. Je neus geraakt dan verstopt, je kan nog moeilijk slapen of drinken, en het slijm loopt in je keel zodat je nog begint te hoesten ook. Je vindt de medicijnen ook hoogst onaangenaam: druppels en verstuiver in je neus, en een lepel siroop in je mondje. Die siroop probeer je zo snel mogelijk weer uit te spuwen, en voor de druppels spartel je heftig tegen. Maar goed, ik dacht dat het gewoon weer je neusje was. Tot je dinsdagnacht in een vreselijke hoestbui schoot, waarbij het klonk of je verdronk. Je kreeg duidelijk geen adem meer, waardoor je begon te panikeren en het nog erger werd. Papa en ik hebben je slechts met moeite kalm gekregen, hij heeft je een lepeltje hoestsiroop gegeven, en kort daarna sliep je weer, met een gejaagde ademhaling. Ik heb die voormiddag dan de dokter laten komen (ikzelf zit met een verstuikte voet waardoor ik niet graag met jou rondhos) en diens verdict was duidelijk: je longen zaten volledig dichtgeslijmd! Niet alleen je bronchiën, maar ook de broncheoli en zelfs de blaasjes. Gelukkig had je nog geen koorts, zodat het geen echte longontsteking is, maar wel zwaar geïrriteerde longen. De dokter zei dat het te vergelijken was met zware astma, en dat je nu echt wel kortademig bent. Wellicht is de oorzaak opnieuw je neusje, is er slijm in je longen terecht gekomen, en zijn die daardoor zelf slijm beginnen aanmaken. Hij heeft meteen een aërosolbehandeling voorgeschreven: drie verschillende soorten medicatie in de verstuiver, en dan moet je drie keer per dag tien minuten aan de machine, waarbij je de vernevelde wasems inademt via een mondmaskertje.
Ik had eigenlijk een beetje schrik dat je het ding zou afwijzen en dat elke aërosolbeurt een gevecht ging worden, maar niks van: je ligt muisstil, en ademt, ademt... Ik denk dat het gewoon deugd doet, dat je eindelijk lucht krijgt. Gisterenavond, rond elf uur, had je de hele avond nog vrijwel niks geslapen, en was je voortdurend aan het woelen in je park of in mijn armen. Pas toen ik de aërosol aanlegde, werd je rustig, en binnen de paar minuten, met het geronk van de machine naast je, lag je te slapen. Ik heb echt medelijden met je, kleine muis...

Daarnet zat je bij Wolf en mij aan tafel in je wippertje, en je had jezelf helemaal tot zit opgeduwd. Normaal gezien val je dan binnen een paar tellen omver, maar deze keer bleef je netjes zitten. Ik denk, liefje, dat je bijna zelfstandig kan zitten, en dat zou wel een flinke stap vooruit zijn :-) Voorlopig zit je wel vaak in je bumbo, maar dan zit je toch nog vrij hoog, en kan je niet zomaar aan je speelgoed. Zodra je echt kan zitten, kan je ook veel makkelijker aan alles rondom je heen, en zou het ideaal zijn om je in je park te zetten. Nu lig je alleen maar, en dan begin je je te vervelen. Omrollen doe je ook nog niet, en aan buiklig heb je ronduit een hekel. Je ligt dus vaak op je rugje in je park, en staart dan enthousiast naar de mobiel van Tiny Love die boven je aan het ronddraaien is, licht geeft, muziek maakt (pianomelodieën van oa. Bach en Mozart) en waar onderdeeltjes van bewegen. Je wordt daar ook helemaal rustig van, zodat het ideaal is om jou te doen slapen. De laatste tijd slaap je 's avonds (en zelfs overdag) trouwens weer meer in je park hier beneden dan boven in je wieg. Boven begin je soms te huilen omdat je niet alleen wil zijn, en hier beneden is het ook veel warmer, vandaar. En het lawaai stoort je niet langer.

Eén van de grootste verandering sinds mijn laatste bericht is wel je slaapgedrag. In het weekend van 12 januari ben je een weekendje bij Omaly en Bompa geweest, en warempel, je hebt er doorgeslapen! Ik vond dat fantastisch nieuws, en inderdaad, in de loop van de week die erop volgde, heb je voor het eerst ook hier thuis doorgeslapen. Helaas ben je dan in die week ook ziek geworden, zodat er met dat hoestje van jou van doorslapen niet veel meer in huis kwam.
Ondertussen zijn we bijna twee maanden verder, en slaap je netjes quasi elke nacht door, van ongeveer elf uur tot zeven uur. Je krijgt dan voor het slapengaan nog een laatste fles, wordt stevig ingeduffeld in je bedje naast ons grote bed, en slaapt ongestoord tot 's morgens, wanneer ik je rond zeven uur wakker maak om te drinken. Dat is effectief de reden dat je nog bij ons slaapt: ik kan je dan, half slapend, uit je bedje tillen en aan de borst leggen, en zo genieten we samen nog een twintigtal minuutjes. Dan sta ik op, en jij slaapt rustig verder tot we je rond kwart voor acht uit je bed halen. Verse kleren, eventueel een douche met papa, en naar de opvang.

Met die opvang in de Spruitjesdoos loopt trouwens ook alles op rolletjes. Waar je in het begin wat moeite had om te slapen, is dat nu blijkbaar niet echt een probleem meer. Cindy weet me keer op keer te vertellen dat je netjes hebt gedronken en behoorlijk hebt geslapen :-) Soms slaap je nog als ik je kom ophalen, en dan ben ik helemaal vertederd. Je hebt je eigen bedje op de slaapzaal, en je ligt dan met je rugje tegen een rolkussen aan, zoals hier in je park, stevig ingeduffeld, met een tuutje en een beestje in je handjes. Oh, en vaak ook met een kapje op, zoals je hier ook zo graag slaapt. Ik moet er eigenlijk eens aan denken om mijn fototoestel mee te nemen, zodat je kan zien hoe het er daar aan toe gaat. Je maxicosi en je tas kan ik aan de ingang laten staan, en er staat standaard een doos poedermelk en een pak luiers voor jou. In je tas zitten altijd twee sets reservekleertjes, en dat is eigenlijk geen overbodige luxe, kleine zeveraar. Regelmatig zit je luier namelijk wat scheef door al je gewroetel, en zijn je kleertjes een beetje vuil. Een groter probleem is echter je neiging om op alles te sabbelen wat je maar vast kan krijgen, en bij gebrek aan extern materiaal, desnoods je eigen vuistjes of tenen. Het resultaat is dat alles doorweekt is, en dat je continu een slabbetje moet dragen. Niet dat dat zoveel helpt: op sommige moment is ook dat al na een paar minuten doorweekt, zodat ik vaak doornatte t-shirts in je tas vind :-p Ik denk dat Cindy echt wel een stapel slabbetjes per dag van jou mag wassen. Ik weet ook wel dat ze ook soms  "zeverlappen" genoemd worden, maar je hoeft dat niet zo letterlijk te nemen, klein spook!

Iets waar je trouwens ook bijzonder graag op sabbelt en gewoon mee speelt, is het rode strikje aan je maxicosi. Ik heb dat er destijds, samen met een groene, een blauwe en een gele aangehangen om je iets te geven om naar te kijken. Tegenwoordig neem je met je linkerhandje steevast dat strikje vast, zodra ik je in de schelp leg, en je laat het niet meer los. Zo val je dan ook soms in slaap: je handje netjes in het lusje van dat strikje. Dat was trouwens ook de reden waarom je op een bepaald moment bezwaar maakte tegen handschoentjes: je rechterhand was geen probleem, maar je wilde met links per se dat strikje kunnen pakken...

Nog iets waar je problemen rond maakt, is je voeding. Je bent nog veel koppiger dan je broertje! Je krijgt namelijk nog steeds twee keren per dag borstvoeding, 's morgens, en dan in de loop van de namiddag/avond. Verder krijg je natuurlijk je flessen opvolgmelk. De bedoeling is eigenlijk dat je in de loop van de dag ook nog groenten- of fruitpap krijgt, en daar wringt het schoentje: je weigert resoluut! Ook in de opvang werken ze mee, gelukkig maar, maar ook daar wil het echt niet lukken. Ik geef het doorgaans op na een half uur, en dan heb je misschien toch wel een tiental happen binnen. Het is niet dat je het niet kan: één keertje heb je in de Spruitjesdoos een halve pot binnengespeeld. Het resultaat was wel dat je 's avonds aan het huilen was van de krampen, en ik vrees dat je ergens die link hebt gelegd, en dat je daarom niet meer wil meewerken. Nochtans heb je niet echt bezwaar tegen de lepel: als ik bijvoorbeeld 's avonds een potje pudding durf eten terwijl je bij me op schoot zit, gaat je mond steevast open wanneer de lepel passeert. Wanneer ik je dan laat proeven, hap je wel af, maar dan duw je al de vaste materie met je tong weer naar buiten. Zo gaat het dus ook met groenten- en fruitpap. Het is niet dat je het echt niet lekker vindt, je wil gewoon niet doorslikken. Ik heb er echt geen idee meer van hoe ik het moet aanpakken, kleintje van me. Het is ook nog niet hoogdringend, maar het mag toch echt wel eens gaan beginnen, nee?

Je bent wel een bijzonder lief en sociaal kind, snoetie. Heel nieuwsgierig kan je naar nieuwe gezichten kijken, en van zodra die jou toelachen, lach je terug. Je hebt ook echt niet veel nodig om te lachen: een kriebeltje, een gek geluid, een lachend gezicht, het getingel van de windklok boven de keukentafel... Het meeste succes heeft echter Wolf: zodra je hem opmerkt, begin je te lachen. Hij weet dat maar al te goed, en begint vaak op en neer te springen, rare geluiden te maken en gekke bekken te trekken, en jij schatert het uit! Hij is echt wel vaak met jou bezig, speelt met jou, zorgt voor jou... Hij is echt blij met jou, en kan al niet wachten tot hij meer respons krijgt. Hij geeft jou ook de meest gekke koosnaampjes, waarvan de favoriet toch wel 'Bleine Bluis' is, een verbastering van mijn 'Kleine Muis'. Zelf noem ik jou nogal vaak eens Wobie, vooral in combinatie met je broer: Wolf en Wobie :-p

Verder heb ik niet echt veel meer te melden, zoetebol. Je verandert van dag tot dag, je wordt steeds minder baby en steeds meer peuter, en ik geniet ervan. En juist doordat ik er net zoveel van wil genieten, schrijf ik er niet vaak over. Ik ga proberen toch iets regelmatiger te schrijven, kleintje, maar ach...

Nachtrust

geschreven door Gudrun op 17-01-08 (15 jaren geleden) in Slapen. Ik zal het geweten hebben dat ik gisteren geschreven heb over je neiging tot wakker blijven.

Deze nacht was het koekenbak, liefje. Je had dus al de hele dag nauwelijks geslapen, amper een uur in de opvang, twee uurtjes hier bij ons thuis, en dat was het zowat. Je hebt hier de hele avond in je wipper of in je park gelegen, rustig rondkijkend en echt wel wakker. Bon, dacht ik, geen probleem, misschien slaap je dan wel de nacht door! Papa heeft je rond elf uur een fles van 230 ml gegeven, en daarna ging je samen met ons slapen. Eerst protesteerde je nog wat, maar dat duurde gelukkig niet lang.

Alleen... Er moet toch iets verkeerd hebben gezeten, want in de loop van de nacht heb ik je negen keer (jawel, ik heb het geteld) een tuut gegeven, en rond vier uur een borstvoeding. Je sliep dus bijzonder onrustig, en soms huilde je zelfs even. Net toen papa's wekker afliep om zes uur, hoorde ik het bij jou stromen: je was heel toegewijd je luier aan het vullen, en blijkbaar was dat echt wel nodig. Papa heeft je meteen meegenomen naar beneden, en - zo vertelde hij me een dik uur later - in bad gestoken, want zelfs je slaapzakje was vuil, dwars doorheen je pamper en je kleren. Fijn hoor. Dat moet dus de reden geweest zijn waarom je zo slecht had geslapen, want toen ik rond half acht opstond, lag jij diep te slapen in de woonkamer.

Daarnet (ik heb twee uur tussen en ben even naar huis gekomen om sterke koffie te drinken) ben ik nog even langsgegaan in de crèche, waar ik je iets na negen heb afgezet na een borstvoeding. Als je namelijk opnieuw niet wilde slapen, ging ik eens proberen om je in bed te leggen. Gelukkig sliep je al van kwart over negen, dus al anderhalf uur. Maar net toen ik daar was, begon je wakker te worden. Ik heb je je tuut opnieuw gegeven, netjes op je zij gedraaid, en na wat geknor viel je stil. Hopelijk blijft het zo nog even, want je bent onderhand echt wel doodmoe. En jij niet alleen, ik zit hier zodanig te geeuwen dat een volwassen nijlpaard er jaloers op zou worden.

Wakkere bakker

geschreven door Gudrun op 16-01-08 (15 jaren geleden) in Crèche, Mijlpaal. Tsja, Kobe, een groot slaper ben je niet. Toch niet in de crèche :-p

Na acht dagen in de opvang kunnen we het toch wel al even evalueren, enne... Je bent er wel graag, heb ik de indruk. Je moet vooral nog steeds enorm veel kijken en luisteren naar alles om je heen, maar voor zover ik kan zien, vind je het niet erg om daar te zijn. Je begint in elk geval steevast te lachen als je Cindy of Benjamin ziet, en vindt het helemaal niet erg als ze je van me overnemen, zo 's morgens vroeg. Je bent nog vrij klein natuurlijk, maar toch.

Je moest wel even wennen, en vooral dan qua eten. Ze kunnen jou uiteraard niet apart eten geven, zonder een oogje in het zeil te houden bij alle andere kinderen, en dus krijg je temidden van het tumult je flesje. De eerste paar dagen at je nauwelijks, zó afgeleid was je. Ondertussen drink je netjes je flesjes van 180 ml. leeg, wellicht omdat je wel door hebt dat je anders honger krijgt.
Slapen, dat is een ander paar mouwen. Hier thuis slaap je echt wel goed, en toch een paar uur aan een stuk, ook overdag. 's Nachts word je enkel wakker om te eten, en slaap je meteen weer door. Ginder is het eerder een probleem. Ze wikkelen je intussen al helemaal stevig in een dekentje, omdat dat toch een beetje blijkt te helpen, maar toch wil je niet slapen zoals hier. Vandaag heb je bv. amper een kwartiertje geslapen voor de middag, en dan na je middagflesje iets meer dan een uur, en dat was het. Cindy doet regelmatig pogingen om je aan het slapen te krijgen, maar dat lukt niet echt. Toch volgt ze mijn richtlijnen, ligt er een beestje tegen jouw tuutje, enzovoort. Dat resulteert natuurlijk in het feit dat je hier thuis wél als een blok in slaap valt, en vaak van vier tot negen doorslaapt, zonder eten. Alleen vandaag blijkt een uitzondering. Ik heb je opgehaald rond vijf uur, daarna samen met Wolf in bad gestoken - je vond dat heerlijk, en hebt bijzonder enthousiast zitten spatteren en pletsen op het water - en je aansluitend in bed gelegd. Rond half acht was je alweer wakker, en dat ben je nu - half tien -  nog steeds, ook al lig je in je park op je rugje, lekker warm. Bizar. Ik heb het gevoel dat je al even weinig zal slapen als je broer.
Momenteel doe ik ook geen pogingen om je te doen slapen: als je straks een stevige fles krijgt, zal je misschien de nacht doorslapen!

Dat heb je namelijk dit weekend al gedaan, bij omaly en bompa. Ik was op weekend, en papa moest onverwachts een lezing geven, zodat jij zaterdagmiddag bij hen bent afgezet (Wolf was er al, die is het hele weekend gebleven) en papa er die avond dan is komen slapen. Ik wilde het je grootouders niet aandoen dat ze nog voor laatavond- en nachtflesjes moesten zorgen, zodat ik er bij papa op aangedrongen heb dat hij tenminste de nacht bij jou zou doorbrengen. En natuurlijk heb je net díe nacht uitgekozen om voor het eerst echt door te slapen, van elf tot kwart over zeven. Ik hoop maar dat dat een voorbode voor meer was, want die gebroken nachten beginnen door te wegen.

Maar ach, als dat het enige is waarover ik te klagen heb, liefje, dan valt het allemaal echt wel mee. Dat zal elke moeder beamen.

Naar de opvang

geschreven door Gudrun op 07-01-08 (15 jaren geleden) in Crèche, Mijlpaal. Mijn lieve lieve kleine ventje,

vandaag was het een grote stap voor jou. Voor het eerst in je jonge leventje ben je een hele dag van mama weggeweest. Ja, je hebt de vrijdag voor de kerstvakantie al een paar uurtjes doorgebracht bij oma en een flesje gekregen bij haar, da's waar. Vorige vrijdag zijn papa en ik zelfs op uitnodiging van nonkel Jeroen naar een concert in Zomergem geweest, terwijl jij lag te slapen bij oma. Enfin, dat was toch de bedoeling, maar slapen, dat zat er blijkbaar niet in. 's Nachts hebben we je dan weer meegenomen naar huis, waar je eerst gretig dronk, en daarna als een blokje in slaap viel.

Maar ik dwaal af. Deze morgen heb ik je dus om zeven uur de borst gegeven, en iets na acht ben ik met jou, lekker ingeduffeld en met een grote tas vol pampers en poedermelk, bij de crèche binnengestapt. Het is hier vlakbij, de Spruitjesdoos heet het. Best wel een originele naam dus. Ik heb kort uitgelegd dat je eigenlijk bijzonder graag rondkijkt en heel nieuwsgierig bent, dat je ongeveer om de vier uur eet, en dat je een gemakkelijke slaper bent, als je tenminste in je favoriete houding wordt gelegd. Dat is dus op je zij, met een tuut in je mond, en een kleine knuffel tussen je handjes en tegen die tuut.
Om elf uur heb ik al eventjes gebeld, en alles bleek in orde te zijn.

Toen ik je rond zes uur ging ophalen, wisten ze me te vertellen dat je eigenlijk niet zo flink had gegeten (twee flesjes maar half, en om drie uur wel een volledige portie van 210 ml), wel een hoop pampers had gevuld, en echt niet veel had geslapen, telkens amper een half uur tot drie kwartier. Dat is dus echt niet je gewoonte.  Huilen had je niet gedaan, wel enorm veel rondgekeken naar de spelende kinderen om je heen, en alle kleurtjes overal.

Ik nam je mee naar huis, en daar wachtte papa ons al op :-) Jij werd in de bumbo op tafel gezet terwijl wij aten - ook Wolf was vreselijk moe en had dringend eten nodig - en je zakte steeds meer onderuit, half slapend. Terwijl ik nog een kabouterverhaaltje voorlas aan Wolf, zette papa je mooi rechtop in de zetel, en toen papa dan even later Wolf in zijn bed stak en ik naar jou ging, waren je ogen al dicht. Ze gingen nog wel open toen ik je naam riep, je nam gretig de borst, maar na een slok of tien sliep je al, en ik kreeg je niet meer wakker. Arm kleintje, je was totaal uitgeput.
Een uurtje later ben je wakker geworden en heb je wel deftig gedronken, om dan ook weer meteen in slaap te vallen. Ik hoop alleen dat je vannacht nog zal slapen.

En hopelijk wordt het beter als je wat gewoon wordt aan dit nieuwe regime. Voor ons allebei :-)